Google-vonnis verdwenen van homepage

De discussie verschuift mijns inziens steeds meer naar de vraag of Google al dan niet toestemming aaan uitgevers moet vragen om content te indexeren (opt-in vs. opt-out).

Zo lees je het standpunt van Google over content op hun blog:

"But we also believe that opt-out rather than opt-in benefits not just Google users, but also content owners. If content isn't indexed it can't be searched. And if it can't be searched, how can it be found?"

Meer op http://googleblog.blogspot....

Ik denk dat ze bij Le Soir gewoon gek zijn. Het standpunt van Google kan ik helemaal bijtreden. Het lijkt er sterk op dat het hier gaat om klassieke technofobie, of om ordinaire jaloezie of anti-Amerikanisme.

Groetjes vanuit 060929-1250 11C Toronto

Nee hoor. Deze mens leeft alleen van zijn pen en zijn creatieve inspanningen en hij is dol op Google. Google is er net om informatie te vinden. Informatie vind je niet door ze weg te stoppen.

Wat is het nut van het publiceren van informatie op het web als je ze onvindbaar wilt houden? Publiceer ze dan niet en bespaar je de kosten.

Groetjes vanuit 060929-1535 12C Toronto

@Bart "Ik denk dat ze bij Le Soir gewoon gek zijn. Het standpunt van Google kan ik helemaal bijtreden. Het lijkt er sterk op dat het hier gaat om klassieke technofobie, of om ordinaire jaloezie of anti-Amerikanisme."

Dit is m.i. de nagel op de kop. Wie creatief bezig is, wil naast een beloning toch ook publiciteit. De twee horen samen. Krantenuitgevers hebben moeite met de nieuwe media. Gun ze de tijd, over de trein is ook veel onzin verteld in de 19de eeuw. Anti-Amerikanisme? Misschien ook, of het verzet van de Francité?

De vraag is dus of de uitgevers eens ze hun artikels op het internet zetten nog wel zoveel rechten hebben op hun eigendom. In eerste instantie natuurlijk wel, maar na enkele maanden of jaren ? En natuurlijk het zijn puur commerciële instellingen maar moeten zij dan door de overheid gesteund worden ? (denk aan het verlaagd btw-tarief).

Moet de overheid dan die kranten kopen om ze in de bibliotheek te deponeren ? Of moeten die uitgevers ze gratis schenken (want ze hebben er toch alle belang bij dat hun commerciële producten door de overheid gearchiveerd worden - kosteloos)? En als ze op het net gepubliceerd werden hebben ze dan nog het recht om ze er weg te nemen ? Is die content geen publieke eigendom geworden ? Of heeft de overheid eigenlijk al de plicht om een "internet-bibliotheek" op poten te zetten ? En de "kennis" die publiek gemaakt werd te archiveren ?

Is dat niet de essentie van een dagblad ? Dat hun "content" na enkele maanden "oud nieuws" is en dus per definitie geen waarde meer heeft ? Of het wezenlijke verschil met bijvoorbeeld een software pakket. De oude kranten blijven toch geen eigendom van de uitgevers ? Ze hebben toch ook geen terugnameplicht ? Of mag ik de kranten niet "verkopen" als "oud papier" ? Neen toch ?

Verliezen ze "reclameinkomsten" ? Dat is volgens mij geen valabele reden. Als ze artikels publiceren op het net is het toch om hun "product" kenbaar te maken aan het grote publiek en dus is die actie al een vorm van publiciteit voeren, het promoten van hun product in de hoop dat de burger de integrale papieren versie zal aankopen. Trouwens ze geven toch veelal maar "citaten" gratis weg. Dus mag je die citaten toch integraal overnemen ? Lijkt mij toch niet onlogisch.

De extra reclame-inkomsten van de website kan je gewoon bestempelen als een middel om de werkingskosten van de website te drukken. Dus om hun product goedkoper te kunnen promoten. Dus zou je kunnen stellen dat persartikels gepubliceerd op het web (en gratis raadpleegbaar) na een "zekere tijd" publieke eigendom worden. Bij het reproduceren mag er dan natuurlijk niet aan gewijzigd worden.

De kranten zijn zoals de Spoorwegen en de Post. De spoorwegen denken dat ze in de trein-business zitten, de Post in de brieven-business. De Spoorwegen zitten echter in de transport-business en de Post in de distributie-business. Omdat het oude model niet echt meer wou lukken, hebben ze er op kosten van de belastingbetalers monopolies van gemaakt. De kranten denken dat ze in de kranten-business zitten en vergeten dat het over informatie gaat. Zelfs oude artikels downloaden op hun eigen websites kunnen ze niet vlot laten verlopen.
Er is evenwel een snelle kentering op komst o.a. dankzij internet. Zie bv. http://www.agoravox.com/art... Ik heb me daar op 30 seconden geregistreerd en een artikel aangeboden, als een van de andere 200 journalisten. Dat arikel wordt gereviewed en gescreend op een aantal zeer strenge criteria. Twee uur later stond mijn artikel erop. Agoravox loopt nog in beta en heeft al meer lezers dan menig krant hier ten lande.
Neem nu Wikipedia. Ogenschijnljk de meeste anarchistische manier om een encyclopedie te maken, maar ik het er alleen nog maar juiste informatie op gevonden. Het gaat zover dat men Wikipedia als referentie begint te gebruiken ook al is de informatie er misschien (gratis) aangebracht door iemand die uw buur kan zijn. Het peer-review proces werkt en is infeite veel democratischer dan de georganiseerde, dikwijls insipratielose bulk die de media, met steun (inclusief het nodige aantal bestuurders) ons elke dag tegen betaling laten consumeren.
Als ik Google was, dan verweiderde ik gewoon alle url's van de betrekken kranten uit de search database. Onbekend wordt dan onbemind.

Aan Eric Verhulst: U haalt het voorbeeld De Post aan. Ik vrees dat uw redenering geen steek houdt. De Post is zich meer dan ooit bewust dat het zich in de distributiebusiness bevindt, hoewel tegenstanders van halve overheidsbedrijven dat niet willen toegeven. Het bedrijf biedt een heel scala producten aan die veel verder gaan dan enkel brieven posten.

Idem dito voor de NMBS. Ook dat is een transportbedrijf. U zou eens met een directeur van een internationaal vrachtwagenbedrijf moeten praten en vragen of hij B-Cargo kent.

Beide bedrijven werken NIET als monopolist in die sectoren. Ze gaan de strijd aan met concurrenten. De Post heeft enkel een monopolie op de geadresseerde brieven die minder dan 50 gram wegen. Voor de rest kan je bij de concurrentie aankloppen. Als het wil kan IKEA zijn catalogus ook door een derde bedrijf in jouw brievenbus proppen.

Bij de trein geldt het monopolie enkel voor nationaal passagiersvervoer. Thalys en Eurostar zijn concurrenten van elkaar.

En dan de kranten. Die uitgevers zijn mediabedrijven. Die firma's zijn geen vzw'tjes die verspreiding van nieuws boven winst maken plaatsen. Aandeelhouders wachten op returns. Google is een commercieel bedrijf. Het is de logica zelve dat een bedrijf aan een andere firma vraagt of het delen van artikels stelselmatig kan opslaan in een eigen database.

Allerlaatste opmerking: u meldt dat Agoravox meer lezers heeft dan menig krant hier ten lande. Kan best zijn, aangezien de markt voor Engelstalige artikels zoveel groter is dan die voor Nederlandstalige. Heeft Agoravox ook meer lezers dan alle Engelstalige kranten samen?

Le Soir en La Libre Belgique leven alleen nog van de overheidssubsidie die ze krijgen. En behalve het kringetje van de Wetstraat interesseert de inhoud van die kranten vrijwel niemand. Dat men bijgevolg niet spreke van eigendomsrecht...