De flodders van de week (2)

De flodders van de week: opmerkingen van politici, BV's of journalisten, waar ik op al dan niet ernstige manier vraagtekens bij plaats. Deze week geen flodders van politici, maar van journalisten. Al was de verleiding groot om Renaat Landuyt ("Ik vind chauffeurs die tegen 120 kilometer per uur op de middenstrook rijden, niet storend" - ook niet als de rechterrijstrook nog vrij is, Renaat? Ook niet als ze trager dan 120 per uur rijden?) een veeg uit de pan te geven. Drie flodders van journalisten dus, en niet toevallig van Standaard-journalisten. De Standaard is immers de krant waarvan de redactie wordt bevolkt door, en ik citeer hoofdredacteur Peter Vandermeersch, in een heldere bui enkele dagen na de vorige verkiezingen: "mannen en in mindere mate vrouwen, met een opleiding menswetenschappen (talen, geschiedenis, sociologie, politieke wetenschappen, rechten) die eerder links dan rechts stemmen en zichzelf eerder progressief dan conservatief vinden".

"De wereld ziet er niet zo goed uit", jammert Dirk Barrez in De Standaard van 23 augustus. "Vijfhonderd jaar geleden brak Europa de wereld open. [...] Met het kapitalisme dat Europa gaandeweg de hele wereld opdrong zou de wereld er voorgoed anders gaan uitzien. Vijfhonderd jaar later is de terugval aanzienlijk: de erosie van staten, de groeiende onzekerheid over de welvaart van morgen, de op de spits gedreven inkomenskloof tussen wie heeft en wie uitgesloten is, de massale migraties, de grote risico's op het doorboren van de ecologische pijngrenzen, het opflakkerende en oncontroleerbare geweld... Specialisten noemen dat structuurbreuken". Hier staat dus letterlijk dat de wereld er vandaag slechter aan toe is dan vijfhonderd jaar geleden, en dat dit de schuld is van Europa dat het kapitalisme aan de wereld opdrong. Jawel, het staat er. Barrez vermeldt immers geen ander tijdskader om zijn "aanzienlijke terugval" mee te vergelijken, dan zijn "vijfhonderd jaar geleden". Reality check, mijnheer Barrez: vijfhonderd jaar geleden werden hele naties, ook de Europese, gedecimeerd door builenpest, door pokken en door cholera. Vijfhonderd jaar geleden werden andersdenkenden levend verbrand, ook in Europa. Vijfhonderd jaar geleden stierf 10% tot 20% van de pasgeborenen tijdens of vlak na de geboorte, ook in het Venetië van het Noorden (bron: Vrijen en Trouwen van de Middeleeuwen tot heden, prof. Chris Vandenbroeke). Vijfhonderd jaar geleden haalde het individu zijn kennis over de wereld niet van het internet, maar uit de mond van de clerus die sprak over hemel, hel, verdoemenis en de plicht tot nederigheid en onderdanigheid. Maar waarover klaagt Dirk Barrez vandaag? Over de "erosie van staten". Vijfhonderd jaar geleden, mijnheer Barrez, was "de staat" een abstract begrip dat de man in de straat niet eens kende. Die wist dat er een graaf of een baron baas speelde over hem, en dat er een koning of een keizer baas speelde over die graaf of die baron. Uw staat, mijnheer Barrez, is een recent product van het nationalisme van de negentiende eeuw. Die zogenaamd "geërodeerde staat" volgt intussen ons doen en laten van de wieg tot het graf en schrijft ons tot in de kleinste details voor hoe we ons moeten gedragen in het maatschappelijk verkeer. "De massale migraties" ... help, ik kom niet meer bij, denkend aan Atilla de Hun, de volksverhuizingen in de vijfde eeuw, de Moren, Ginghis Khan, de massale emigratie vanuit Europa naar Amerika, de slaventrafiek tussen West-Afrika en Amerika, de vestiging van de Boeren in Zuid-Afrika. "De ecologische pijngrenzen" ... ooit gehoord van de Kleine IJstijd, meneer Barrez? Vraag het aan Pieter Brueghel. Professor Barabas, flits die meneer Barrez eens met uw teletijdmachine terug naar het jaar 1504, dan is die mens eindelijk verlost van onze ondraaglijke "structuurbreuken". Voor al deze kwalen heeft Barrez zelf een oplossing bedacht. Op de website www.ikwilniet.org lezen we zijn voorstel: "Leve de fiscus, nu ook nog wereldbelastingen!". Gooi er genoeg gemeenschapsgeld tegen aan, en spreek tijdens dat gooien de toverwoorden "duurzaam", "mondiaal" en "Tobintaks" uit, dan raakt elk probleem vanzelf opgelost, zo lijkt Barrez te denken. Vijfhonderd jaar geleden brak er een revolutie uit toen de bezetter "de tienden" invoerde, een belasting van 10%. Vandaag legt de overheid beslag op de helft en meer van de vruchten van onze arbeid. En Dirk Barrez, die roept "leve de fiscus", en jammert intussen over een "aanzienlijke terugval". Ik heb me werkelijk een structuurbreuk gelachen tijdens het lezen van het artikel van Barrez.

Edwige Roels en Nathalie Bekx, "trendwatchers" in De Standaard, zijn dol-enthousiast over een nieuwe trend. Eet alleen nog voedsel van eigen bodem. Ze willen méér nationalisme en méér isolationisme in onze voedingspatronen. "De echte oplossing voor de lokale landbouw zal, zoals zo vaak, van Jan met de Pet zelf moeten komen. Dat hebben ze blijkbaar in de Verenigde Staten ook door. Daar spannen patriotten, isolationisten en ecologisten sinds kort samen in een heuse Local Food Movement, met vertakkingen van Californië tot New Jersey: ze kopen en eten allang geen bio meer, dat is passé. Neen, ze engageren zich om nog enkel voedingsproducten te consumeren die binnen een straal van 50 kilometer van hun woonplaats werden geproduceerd. Nog even en lokaal eten is even vanzelfsprekend als afval recycleren, niet roken of met een hybride wagen rijden", schrijven de dames vertederd. In hun artikel tonen de trendwatchende dames zich op geen enkel ogenblik kritisch ten opzichte van de doelstellingen van het "local food movement", het komt immers allemaal "de noodlijdende Belgische boeren" ten goede. "Eigen volk eerst" wordt plots salonfähig, wereldhandel des duivels. Edwige en Nathalie zien alleen wat praktische bezwaren, zoals het feit dat er rond de grote steden weinig landbouwgrond is, en "we zouden toch minder genieten zonder al die ingevoerde voedingswaren". O ja, het bewuste artikel verscheen niet in de opinierubriek van De Standaard, maar in de redactionele kolommen van het economie-katern. Dezelfde krant schreeuwde anderhalf jaar geleden moord en brand toen een paar heetgebakerde Amerikanen de "French fries" wilden herdopen tot "Freedom fries". Maar nu worden een paar nutcases die "eigen patatten eerst!" roepen, kritiekloos opgehemeld. (DS 25.08.04 - abo vereist)

En nogmaals De Standaard, driemaal is scheepsrecht. Vijf procent, 135.000 stuks, van alle woningen in Vlaanderen zijn sociale huurwoningen, eigendom van gesubsidieerde huisvestingsmaatschappijen. "Amper vijf procent van de woningmarkt. Hoe komt dat toch?", vraagt Guy Tegenbos zich vertwijfeld af. Hij heeft alvast een begin van verklaring gevonden: "In de 19de eeuw ijverden liberale en christelijke instanties in ons land hard voor het bezit van de eigen woning bij de arbeidersklasse. Eigenaar zijn zou hen immuun maken voor revolutionaire politieke strekkingen. Ook de socialisten gingen gematigd mee in het aanmoedigen van het bezit van de eigen woning. Het recente pleidooi van Steve Stevaert voor woningverwerving was dus niet nieuw voor de socialistische beweging. Het behoort tot haar tradities". Dat is een prachtige uitleg van Tegenbos, die we graag voor waar aannemen. Leve België en Leve Stevaert, althans wat dit punt betreft. Leve het volkskapitalisme. Alleen lijkt Tegenbos daar zelf niet in te geloven, het lijkt wel of hij het jammer vindt dat het woningbezit een leninistische revolutie verhinderd heeft. In plaats van het toe te juichen dat alle inspanningen gaan naar het aanmoedigen van het verwerven van een eigen woning, vindt Tegenbos dat de staat meer sociale woningen moet bouwen. Meer collectivisme, daar komt de wanhoopskreet van Tegenbos op neer, en hij rukt zich de haren uit het hoofd van vertwijfeling waarom daar zoveel tegenstand tegen bestaat. Als ik me niet vergis woont Wetstraat-redacteur Tegenbos, ex-cabinetard van christendemocratische ministers, in de buurt van Herentals. Hij hoeft maar even over de grens te wippen om te zien waar de door hem bejubelde massale sociale woningbouw toe leidt. De gecollectiviseerde Nederlandse woningmarkt (40% van alle woningen zijn daar sociale woningen!) leidt tot woningnood, tot ellenlange wachtlijsten voor sociale woningen, en tot het opdrogen van het privé-aanbod. Waarom zou je als investeerder nog huurwoningen bouwen, als de overheid de markt ontwricht?

Naast de flodders van de week, zijn er nu ook de treffers van de week. Spitse uitspraken die mijn steun en bijval genieten. Deze week opgetekend uit De Standaard en Humo (soms met enkele weken vertraging), uit de mond van Karel De Gucht, Marc Verwilghen en Derk Jan Eppink. Te lezen in mijn citaten-blog.