Staatsschuld en vertrekbelasting

Tja, als je een vertrekbelasting heft, dan moet je ook omgekeerd bij aankomst een gelijke heffingskorting geven op de nog te voldoene schuld. Dat is de logica van de belastingschuld aanrekenen op het moment van staatsburgerschap tijdens het oplopen van die schuld.

Die logica lijkt mij trouwens niet zo'n heel slim idee. Want uiteindelijk moet je natuurlijk gaan compenseren voor het feit dat een deel van die schuld infrastructuurwerken heeft bekostigd die de belastingbetaler nu niet meer kan gebruiken en ook omgekeerd dat een nieuwkomer infrastructuur gaat gebruiken waar hij niet voor heeft betaald. Etc. De bureaucratie zou het ongetwijfeld een geweldig plan vinden.

1) Advokaat laleman vraagt: "Van wie is de overheidsschuld?".  Als advokaat zou hij het antwoord beter moeten weten dan de meesten.  Dat antwoord is: "de overheidsschuld is de schuld van de betrokken overheid", en van niets of van niemand anders.   Dat is de juridische optiek. 

 2) Een overheid kan op talloze manieren proberen inkomsten (revenues) te verzamelen.   Een vertrekbelasting gaat nooit veel kunnen opbrengen, en valt zeer gemakkelijk te omzeilen.  Het is dus geen efficiente manier om overheidsinkomsten te bekomen.  Dat is de optiek van fiskaal beleid. 

3) De morele optiek is de moeilijkste en meest complexe om verder te ontrafelen.   De morele verantwoordelijkheid voor het bestaan van een overheidsschuld gaat sterk varieren tussen individuen en zelfs tussen verschillende generaties.  Om maar twee 'gemakkelijke' aspekten te vermelden: het voorbije kiesgedrag van het betrokken individu en zijn/haar consumptie van overheidsuitgaven (benefits).  Er is geen praktische manier om de specifieke individuele verantwoordelijkheid te verbinden met een specifieke (individuele) vertrekbelasting.  Het is dus onvermijdelijk dat een vertrekbelasting een oneerlijke en ongelijke behandeling van de burgers impliceert.   De fameuse woorden van John Kennedy kunnen hier opgerakeld worden:  "Ask not what your country can do for you. Ask what you can do for your country".    Er zijn betere manieren om de eigen (ex-) natie te helpen dan een "vertrekbelasting" te betalen, en iedereen moet dat met zijn eigen geweten uitvechten.  De relevante vraag hier is of naief-linkse Belgen nog wel met hun geweten weten te vechten.  Daarenboven, de opbrengst van een vertrekbelasting gaat door Di Rupo en consoorten gebruikt worden om de overheidsuitgaven te verhogen, niet om de bestaande overheidsschuld af te betalen.    

geweldig idee! en dan direct ook een "entry-tax" ? voor mensen die naar hier komen ? 

Waar ben je naar toe gegaan Thinker?

Dear All,

ik ben de auteur van het citaat. De reacties bewijzen dat het altijd nuttig is om de bron te raadplegen en dus het hele artikel te lezen. Dan ziet de lezer dat ik helemaal geen voorstander ben van een vertrekbelasting en het een gek en Europeesrechtelijk wellicht zelfs verboden zet zou vinden. Alleen zie ik dat vele landen een fiscale exit tax heffen of een verlengde heffingsbevoegdheid proberen af te dwingen op inwoners die emigreren (zie Nederland, Frankrijk..). Er hoeft dus maar één Di Rupo (of concreter Anne Poutrain) te zijn om ook op vlak van overheidsschuld diegenen die het zinkend schip verlaten nog snel even te "pakken". Het is net ironisch dat precies het vrij verkeer van personen binnen de EU zo'n heffing onmogelijk zou maken. In zekere zin is daardoor de schuld al de facto gemeenschappelijk - daarvoor hoef je zelfs geen Eurobonds uit te geven. Men kan dus aan de Belgische erfzonde - de overheidsschuld- ontsnappen door te emigreren (dan niet naar Italië of Griekenland..).  En daar krijg ik idd vragen over door de volgende generatie ondernemers. Die mobieler zijn, vaak al een productievestiging hebben in landen waar het tot voor kort niet leuk was om te gaan wonen, maar die hun achterstand in woonconfort snel inhalen. We dreigen dus de verankering voor de tweede keer te missen: na ondernemingen, zullen ondernemers zelf het anker lichten. Voor dhr Huybrechts, die mij overigens geheel onbekend is, maar ongetwijfeld jurist is gezien zijn goedbedoelde juridische tips voor mij, onkundige: wees gerust, ik weet aan wie de overheidsschuld juridisch toebehoort. Maar het behoort net tot de soevereiniteit van een Staat om haar burgers en ondernemingen te belasten om die schuld af te wentelen. In die in kan een schuld doorgerold worden. Maar enkel naar diegenen die zich nog binnen het fiscaal schootsveld van die Staat bevinden. En op dat vlak is België zich in de eigen voet aan het schieten. En ja, ik ben dus beschaamd over die gigantische schuld wanneer ik in discussie treed met mijn (niet domme teenager) kids. En geef ze dus antwoord op hun vraag hoe ze aan een wurgende belasting kunnen ontsnappen die nodig zal zijn om zelfs maar de helft van alle beloftes aan onze generatie (pensioenen, ziekteverzekering etc) waar te maken. Dat op een niet al te polemische manier duidelijk maken in 3500 tekens/500 woorden vergt soms een uitnodiging aan lezers om tussen de regels door te lezen. Wat mag verwacht worden van de niet zo talrijke lezers die De Tijd inclusief bijlages doorploegen en effectief lezen. Zinnige reacties natuurlijk altijd welkom.

P. Laleman