Eurocrisis: het einde van de onhoudbare beloften

De "volledige tewerkstelling" in de landen van het Warschaupact, gecreëerd met het fiat van het Centraal Comité [van de Communistische Partij], samen met de munt om het te betalen, wordt nu beschouwd als één van de meest belachelijke feiten uit het leven van het Oostblok. Maar hoe verschillend zou het zijn om euro's te creëren om de pensioenen van de Grieken te betalen (of van de Fransen, aan wie François Hollande beloofd heeft om de pensioenleeftijd terug op 60 jaar te zetten)?

Wanneer zullen we eigenlijk het meest fundamentele dilemma van deze Europese crisis erkennen: om de uitkeringen te garanderen die door de Europese "sociale solidariteit" worden beloofd, zou de EU niet alleen voortdurend bergen vers maar waardeloos geld moeten produceren,  maar ze zou ook gedwongen zijn om vormen van economische controle in te voeren die doen denken aan het Oostblok. (...)

Er zijn enorme maar onhoudbare beloften gedaan inzake sociale zekerheid en uitkeringen, gebaseerd op de veronderstelling dat de vrije markt daar altijd voor zou zorgen.  Niemand stelde zich de vraag wat er zou gebeuren als de markt hapert of fluctueert (wat echte vrije markten altijd doen), of als de verwachting van uitkeringen groter werd dan de rijkdom die kan gecreëerd worden. (...)

Hoe lang zal de vrijheid nog overleven tegenover de massale woede over het verlies van economische zekerheid, die men als een fundamenteel mensenrecht is gaan beschouwen?  Er werd aan de mensen gezegd dat ze een levenslange bescherming konden hebben tegen armoede, zonder beperkingen op hun vrijheid of hun economische zelfbeschikking. Maar nu is de taart echt op. De EU zal vroeg of laat moeten toegeven dat deze fantasie voorbij is.

Janet Daley in The Daily Telegraph, 19 mei 2012