Linkse frustratie en manipulatie rond Antwerpen

De Wever heeft het natuurlijk handig gespeeld door zelf onverwacht uit te pakken met een Marokkaanse vrouw als eerste allochtone schepen van Antwerpen. De verwarring die deze simpele geste in de linkse geesten van Antwerpen heeft gesticht, bleek in alle duidelijkheid uit een gesprek dat De Standaard Weekblad had met de vurig rode Kristien Hemmerechts. Die schepen van Marokkaanse afkomst, "die zelf voor de N-VA heeft gekozen, dat is toch emanciperend", zegt de vraagsteller, waarop Hemmerechts antwoordt: "Ik vind dat veeleer repressieve tolerantie", en ze verwijst naar de regering van Berlusconi in Italië, die vol vrouwen zat, "die hij allemaal kon manipuleren".  Dat staat in Antwerpen te gebeuren met schepen Nabila Ait Daoud, "die makkelijk gemanipuleerd kan worden".  Je wrijft je ogen uit. Nu is er een allochtone schepen, van jeugdzaken nog wel, en het enige wat "linksen" van het culturele soort daarbij weten te zeggen is dat het gaat om een makkelijk manipuleerbare excuustruus.

Zo'n brutale vooringenomenheid doet denken aan wat Gazet van Antwerpen, die nooit had verwacht dat haar vriend [Patrick] Janssens burgemeester af zou zijn, op de vooravond van de gemeenteraadsverkiezingen (13.10.12) schreef: "de SP is wel degelijk nog steeds een progressieve partij, die voorrang geeft aan het algemeen belang", terwijl "de N-VA daarentegen een conservatieve partij is met liberale principes in dienst van individuele belangen". Zo'n brutaliteit waande men hedentendage niet meer mogelijk, maar het staat er.

Het doet denken aan de reportage die het VRT-avondnieuws op vrijdag 12 oktober, twee dagen voor de verkiezingen, bracht uit Antwerpen. Wat er precies gezegd werd, kon ik niet horen, maar ik las in de onderschriften voor hardhorigen het volgende als laatste zin van de reportage: "de kiezer kan enkel voor Groen kiezen". Woordelijk, de politieke schaamteloosheid voorbij.

Mark Grammens in Journaal, 27 december 2012

Reacties

#118474

Nexer

 

De vergelijking met de vrouwen in de regering van Berlusconi is wraakroepend.

Te suggeren dat mevrouw Bachar maar een pop aan draadjes is, die BDW bespeelt, zegt meer over de bitterheid van mevrouw Hemmerechts, dan over het programma van N-VA, of de plannen van mevrouw Bachar. En ja dat is op de man spelen, maar dat maakt het hier niet minder waar.

Iedere dag die voorbij gaat wordt alsmaar meer duidelijk hoe verenigd links zich gedraagt: als een snikkend kind dat als straf voor slecht gedrag huisarrest heeft zonder tv en zonder computer. En dit kind snapt totaal niet waarom het gestraft is en vind deze straf onrechtvaardig. Iedere introspectie stuit op het perfecte beeld dat het kind zichzelf voorhoudt.

 

De klassieke partijen blijken 1 ding helemaal niet te snappen: het stout kind bepaalt zelf de maat van diens straf niet. Dat doen de ouders. Lees: de verliezende partijen en het stemmend volk.

 

Dat heet democratie. Men is blijkbaar niet meer gewend dat dat effectief uitgeoefend word.