Wachten op 'regime change'?

Mark Grammens, flamingantische goeroe en publicist van het veertiendaagse tijdschrift Journaal, is heftig gekant tegen de politiek van de regering-Bush. Hij is bovendien tegenstander van het volgens hem cultureel vervlakkende globalisme. Punten waar ik het alvast niet met hem eens ben, dat zullen de trouwe lezers van dit weblog wel kunnen beamen. Wanneer ik hem citeer, kan ik hem dan ook zonder scrupules een onverdachte bron noemen. Met andere woorden, ik citeer hem om andere redenen dan waarom hij dit neerschreef.

1. "Toen onze tennissters Clijsters en Henin in het toernooi van Parijs tegen elkaar uitkwamen in de eindronde, repte het hele Belgische establishment, Albert II en zijn kroost op kop, zich om in de glorie van de Belgische vedetten te delen en goed zichtbaar aanwezig te zijn in de tribune. De halve Belgische regering was daar, aangevoerd door Verhofstadt en Michel, plus de verschillende regionale minister-presidenten en ondermeer de hele Waalse regering, en ook natuurlijk baron Frère. Echter, toen deze zelfde twee tennissters onder elkaar de eindzege betwistten in het toernooi van New York, was daar ... niemand uit het officiële België. Hoe kwam dat? Ligt Parijs ons zoveel nader dan New York? Lusten we een reisje naar Amerika niet? Misschien ook dat, maar de doorslaggevende reden was van een heel andere aard: het officiële België was in New York niet welkom. [...] Is het u ook opgevallen dat geen enkele krant, geen enkel nieuwsprogramma van radio en televisie, noch in Vlaanderen noch in Wallonië, de opinie geattendeerd heeft op dit contrast tussen Parijs en New York [...]? Is dit een gebrek aan alertheid, of compliciteit met een regering [...] die liever had dat er niet over gesproken werd?"


2. "Dat de partijen van de huidige coalitie Michel niet bij de regeringsvorming hebben laten vallen, is voor een groot deel toe te schrijven aan de Amerikaanse ambassade in Brussel, die de fout heeft begaan haar campagne tegen het aanblijven van Michel te voeren via de Vlaamse pers, met name via haar vrienden bij De Standaard (hoofdredacteur Vandermeersch en barones Doornaert zijn kind aan huis op de ambassade), vergetend dat de Waalse trots vereist dat niet op zo'n Vlaamse eis werd ingegaan, zeker niet als die eis wordt geformuleerd door wat Koen Meulenaere (in Knack, 20.09.03) noemt het 'dagblad voor royalistische en atlantische belangen'".


3. Over het feit dat er in het Belgische standpunt de laatste weken enige matiging te merken viel: "Verschillende bronnen wijzen op de invloed van het Hof, dat zijn mening te kennen gaf via zijn vertrouwensman Willy Claes, die als een soort verbindingsofficier tussen het Hof en de Amerikanen is opgetreden, en nog steeds 'onderhandelt' over de modaliteiten om de 'vrede' tussen België en de Verenigde Staten te herstellen. In afwachting daarvan - en vermoedelijk staat dit niet te gebeuren voordat een regime change heeft plaatsgevonden in Washington en/of in Brussel - weigert Amerika in te stemmen met de geplande bouw van een nieuw groot hoofdkwartier voor de NATO in Brussel (Evere) en worden Belgen aan een speciale identiteitscontrole onderworpen als ze naar de Verenigde Staten reizen".

Citaten afkomstig uit Journaal van 18 september 2003.

De vrede tussen België en de VS laat dus nog even op zich wachten. Intussen schrijft Thomas L. Friedman in de New York Times dat Frankrijk en de VS met elkaar in oorlog zijn. Frankrijk, aldus Friedman, wil dat Amerika wegzinkt in het moeras, zodat Frankrijk zijn plaats als 'gelijke' van de VS kan innemen.