Aantal doden in het Midden-Oosten
In de zes decennia sinds het ontstaan van Israël zijn er in alle Israëlisch-Arabische oorlogen en Palestijnse terreuraanslagen 'slechts' zo'n 62.000 mensen gedood (40.000 Arabieren en 22.000 Joden). Gedurende diezelfde periode zijn er in oorlogen en terreuraanslagen 11 miljoen moslims gedood, meestal door de hand van andere moslims.
Gunnar Heinsohn, hoofd van het Raphael Lemkin-Instituut aan de Universiteit van Bremen, Europa's eerste instituut dat gewijd is aan vergelijkend genocide-onderzoek, in een opiniestuk 'Ending the West's Proxy War Against Israel', in The Wall Street Journal van 13 januari 2009.
RSS feeds
ArtikelsPopulaire inhoud
Van vandaag:
- Islamofoob
- CGKR: "La mérule flamande" is niet racistisch
- Fotoverslag van de blogmeeting
- Heisa rond een illegale metalen kerstboom
- Op de poolcirkel!
- Communautair cordon sanitaire omwille van separatisme
- Eerste blogmeeting voor LVB.net-lezers
- Wettelijk gezien hoeft BHV niet te worden gesplitst
- Aspergersyndroom bestaat niet
- De Belgische internetcensor en hoe hem te omzeilen
Van altijd:
- Originele nieuwjaarswensen
- De beste foto's uit de shame-betoging
- Zomertijd, wintertijd en astronomische tijd
- Evolutieleer voor beginners
- Amerikaanse bedrijven vormen geen bedreiging voor een open internet
- Dubbele regenboog
- 10 nieuwe uitvindingen die de wereld gaan veranderen
- De TAC-test
- Werkloosheid wenkt voor belspeldellen
- Luchtfoto's van drie provincies online beschikbaar
Reacties
Filip
donderdag, 15 januari, 2009 - 17:30Als we ervan uitgaan dat er zo'n 5.400.000 Joden leven in Israël waarvan er dus 22.000 gedood dan komen we ongeveer aan 1 op 245. Voor de liefhebbers van proportionaliteit zou dit betekenen dat als Israël het geweld proportioneel beantwoordt het nog een hele weg te gaan heeft. Op anderhalf miljard moslims zouden er zo'n 6.122.000 mogen gedood worden volgens de proportionaliteitslogica. Dus nog 6.122.000 - 62.000= 6.060.000 te gaan.
Als we van die moslims enkel de Arabische moslims in rekening brengen kunnen we de Joden wat werk besparen.
Avondlander
donderdag, 15 januari, 2009 - 18:33"Oog om oog, tand om tand", niet "proportie ogen om proportie ogen...enz"
johan vandepopuliere
donderdag, 15 januari, 2009 - 23:12En gedurende dezelfde periode zijn in de rest van de wereld heel veel verkeersslachtoffers gevallen, en achter het stuur zaten ook meestal niet-Israelieten. Ook voor de genocide in Rwanda kunnen we Israel niet verantwoordelijk stellen.
Als dit al iets aantoont, dan wel dat de grote moslimbroederschap die de vernietiging van Israel beoogt, een mythe is. "De moslims" hebben het blijkbaar vooral op elkaar gemunt.
Misschien hadden de zionisten toch beter Madagaskar uitgekozen destijds.
ivanhoe
zaterdag, 17 januari, 2009 - 10:26mooi gezegd jdvp:
"De" moslim die "de" westerling dood wil, is een mythe.
OutlawMike
zaterdag, 17 januari, 2009 - 11:36'Misschien hadden de zionisten toch beter Madagaskar uitgekozen destijds.'
Het ideetje om de joden te verkassen naar Madagascar is bij mijn weten een vooroorlogs Nazi-hersenspinsel jvdp. Hebben we hier een Freudian Slip?
Michel Vuijlsteke
zaterdag, 17 januari, 2009 - 13:51Wikipedia:
The evacuation of European Jewry to the island of Madagascar was not a new concept. Henry Hamilton Beamish, Arnold Leese, Lord Moyne and Paul de Lagarde had all contemplated the idea.[1] Some observers question whether Lord Moyne actually supported the Madagascar plan or simply mentioned that others had suggested it.[citation needed]
Nazi Germany seized upon it, and in May 1940, in his Reflections on the Treatment of Peoples of Alien Races in the East, Heinrich Himmler declared: "I hope that the concept of Jews will be completely extinguished through the possibility of a large emigration of all Jews to Africa or some other colony."
[...]
In late August 1940 Rademacher entreated Ribbentrop to hold a meeting at his Ministry to begin drawing up a panel of experts to consolidate the Plan. Ribbentrop never responded. Likewise, Eichmann's draft languished with Heydrich, who never approved it. The Warsaw ghetto was completed and opened in October. Expulsions of Jews from German territory into occupied Poland continued again from late autumn 1940 to spring 1941.
The resistance of the United Kingdom during the Battle of Britain, and Germany's failure to achieve a quick victory by September were the ultimate causes of the Plan's collapse. The British fleet would not be at Germany's disposal to be used in evacuations; the war would continue indefinitely. Mention of Madagascar as a "super ghetto" was made once in a while in the ensuing months, but by early December, the Plan was abandoned entirely. When the British and Free French forces took over Madagascar from Vichy forces in 1942, this effectively ended all talk of the Plan.
The failure of the Madagascar Plan, and the eventual logistical problems of deportation in general, would ultimately lead to the conception of the "Final Solution of the Jewish Question."
http://en.wikipedia.org/wik...
James
zondag, 18 januari, 2009 - 00:03Op http://weblogs.nos.nl/hoofd... heult de hoofdredacteur van het Nederlandse NOS Journaal openlijk met de apologeten van Hamas. Het betreft Hans Laroes, die pretendeert dat het NOS Journaal (van de drie staatszenders) "objectief" is.
Citaat van de hoofdredacteur van het NOS Journaal: "Er zijn veel meer mensen-met-een-kleurtje die de wij-staan-achter-Israel-sentimenten niet kennen, maar die een ander, eigen gevoel volgen (los van het gegeven dat ook dat achter-Israelgevoel bij meer mensen erodeert). Niet pro-Hamas, maar pro-mensen, pro-slachtoffers."
1. Heel slinks gebruikt Hans Laroes de omschrijving "mensen-met-een-kleurtje", terwijl het eigenlijk uitsluitend om islamieten gaat. Van een religieuze groepering maakt Laroes hiermee op een slinkse manier een groepering met een andere huidskleur. Dat is een beproefde methode van islam-apologeten, want door middel van deze intellectuele oneerlijkheid tracht men meer dan eens de critici van de islamieten als racisten te bestempelen (terwijl islamieten allerlei huidskleuren kunnen hebben en anti-islamisme dus niets met racisme heeft te maken).
2. Hans Laroes heeft schijnbaar de veel gebruikte "Hamas, Hamas, Joden aan het gas"-leuzen (die de laatste dagen in allerlei Nederlandse steden werden gebruikt) niet gehoord of niet willen horen. Wat hij ook niet zag (of niet heeft willen zien) zijn de grote borden met daarop afbeeldingen van de voormalige Hamas-leider sjeik Yassin (een notoire islamofascist die gelukkig enkele jaren geleden door Israël uit de weg werd geruimd). Overigens liepen er tevens mensen met afbeeldingen van ayatollah Khomeini rond (die in 1989 een fatwa uitvaardigde waarin hij opriep tot moord op de schrijver Salman Rushdie).
3. Hoe moet ik de kwalificeringen "pro-mensen" en "pro-slachtoffers" van Hans Laroes opvatten? Zijn soms alleen de "slachtoffers" van het Israëlische leger mensen? Wat te denken van de slachtoffers van Hamas (zowel Israël als in de Gazastrook zelf)? En waarom zie ik nooit "Nederlandse" Ahmeds, Fatima's en Rashids demonstreren tegen de genocide in Darfur? Of vinden die "Nederlandse" moslims het niet erg als moslims door andere moslims worden afgeslacht? Daar heeft de hoofdredacteur van het NOS Journaal schijnbaar geen boodschap aan.
4. De "slachtoffers van Israël" zijn daadwerkelijk vaak de slachtoffers van Hamas, die smerige terroristische organisatie die kinderen als schilden gebruikt en vervolgens Pallywood-propaganda de wereld in slingert als iets met die kinderen gebeurt (die Pallywood-propaganda gaat er op de werkvloer van de NOS overigens in als koek, gezien de partijdige pro-Hamas-berichtgeving van de NOS).
joe
zondag, 18 januari, 2009 - 15:14ik deel eerder de mening van deze autoriteit in de desbetreffende materie:
http://www.humanite.fr/2009...
Amnon Kapeliouk
Écrivain et journaliste franco-israélien collaborateur au Monde diplomatique
Leçons d’une confrontation
La déclaration du cessez-le-feu dans la guerre d’Israël contre le Hamas ne doit pas tarder. Les pressions diplomatiques, accompagnées des manifestations d’une opinion publique internationale furieuse, en Europe et ailleurs dans le monde, qui ne peut plus supporter la tuerie et la destruction jour et nuit à Gaza depuis trois semaines, ont contribué à la décision de mettre fin à la folie qui n’épargne personne dans cette petite enclave, ou plutôt prison, où s’entassent un million et demi d’êtres humains sans défense contre une machine de guerre, l’une des plus fortes de notre globe.
Dans la presse israélienne on peut déjà lire les cris de victoire : « Nous avons gagné ! » Un bilan froid, moins enthousiaste et plus exact révèle une autre image, plus proche de la vérité.
Le but de la campagne de Gaza a été, purement et simplement, l’extermination du Hamas. La ministre des Affaires étrangères du gouvernement Olmert, Mme Tzipi Livni, l’a répété à plusieurs reprises. C’est vrai que tous les ministères, les bâtiments, les locaux et les centres du gouvernement du Hamas ont été détruits, ainsi que des institutions civiles, mais la stratégie israélienne de provoquer le soulèvement de la population de Gaza contre le pouvoir de ce mouvement a échoué.
Certes le Hamas a subi un coup très dur, mais son statut comme force politique dans l’arène palestinienne et à l’étranger s’est renforcé. Il est aujourd’hui l’interlocuteur de pays et de courants politiques qui l’avaient boycotté dans le passé. On ne peut plus faire des arrangements dans son dos. En plus, le problème des passages fermés et ouverts selon la volonté de l’occupant va trouver une solution satisfaisant le gouvernement Hamas.
Il ne faut pas oublier que cette fermeture des passages a été à l’origine des tirs de Qassam sur les localités israéliennes entourant la bande de Gaza. L’opération israélienne contre le Hamas était destinée à mettre fin au lancement de ces missiles artisanaux en mettant de côté le problème des entrées et sorties de Gaza.
La sauvagerie qui vise une population sans défense se résume, hier jeudi, en 1 050 personnes tuées, dont un quart d’enfants et 130 femmes. Le nombre de blessés atteint 4 500, dont quelques centaines sont dans un état grave. Cette opération barbare n’a épargné personne, et la terrible puissance de feu de l’aviation, de l’artillerie, des chars et de la marine militaire d’une armée très forte et sophistiquée a visé les quartiers civils dont les camps des réfugiés.
La haine profonde et amère que ces actes provoquent parmi la population est dirigée contre Israël et son armée et non pas contre les dirigeants du Hamas, comme les responsables militaires et civils israéliens l’espéraient. Sans doute la Haute Cour internationale de La Haye va-t-elle examiner ce qui s’est passé sur cette bande martyre de Gaza.