Islam van vredesbeweging naar oorlogscultuur

Niet de islam is het probleem - het respect voor dat wat de mens overstijgt, noem het Allah of God of het Transcendente - maar wel de mensen die beweren namens God te spreken, en dus eigenlijk zichzelf tot God verheffen. De profeten dus.

In Arabië was de islam een vredesbeweging van hanifs of godzoekers die Mohammed voorafging. Onder andere Musaylima van de Banu Hanufa verkondigde een leer van verzoening onder de vechtende bedoeïenen in naam van ar-Rahman ar-Rahim, de Barmhartige Erbarmer. Mohammed heeft die beweging overgenomen in naam van zijn openbaringen - waarsschijnlijk hallucinaties tot hij ze zelf ging manipuleren - en de bedoeïenen verenigd door hun agressie naar buiten Arabië te richten, naar het toen nog christelijke noorden (het huidige Egypte, Syrië, Irak enz...).

Mohammed heeft van een vredesbeweging dus een oorlogsbeweging gemaakt en door het verrassingseffect van een aanval uit een richting waar niemand hem vandaan verwachtte, heeft dit mohammedanisme zeer snel een wereldrijk weten op te bouwen, net als de Mongolen van Djengis Khan. Het verschil was echter dat de bedoeïenen zo lethargisch waren dat ze het bestuur van dit rijk in handen lieten van de dhimmi's, voornamelijk christelijke nestorianen en kopten (die onderdrukt waren door Byzantium), en joden (die onderdrukt waren door de Wisigoten). Dat werk van vakbekwame dhimmi's verhinderde een vlugge ineenstorting. Deze dhimmi's arabiseerden, wat geen probleem vormde en tot een Gouden Eeuw leidde van laat-Hellenisme. Maar omdat ze de jizyah of discriminerende belasting moesten betalen islamiseerden ze enkele generaties later, en dat was wel een probleem. Want nu werden de noeste werkers, doordrenkt met een millennium oud arbeidsethos dat terugging tot de Sumeriërs, vergiftigd door de bedoeïenenmentaliteit uit de woestijn die de lethargie en de inertie verspreidde, afgewisseld met woeste uitbarstingen, de ghazwa of razzia, voortgedreven door heilige haat, de jihad. Dat leidde tot het verval van de Arabische beschaving, tot het gemak waarmee de Turken en Mameluken de macht overnamen, en tot de soepelheid waarmee een handvol kruisvaarders - net als de zionisten vandaag - zogezegd machtige legers achteruit dreven.

Dit verval van het mohammedanisme zette een domper op de agressie, en maakte van de Arabische islam een in zichzelf teruggetrokken beweging van wrok en nijd. Tot in de achttiende eeuw zich in Arabië een revival-beweging voordeed, die der wahabieten, die alle islamieten die zich niet fanatiek opstelden als takfir of afvalligen beschouwden. Een geologisch toeval - of de hand van Allah? - zorgde ervoor dat net in de zandbak van die wahabieten de meest gigantische olievoorraden van de planeet werden gevonden, en een historisch toeval zorgde ervoor dat de dhimmi's de verbrandingsmotor ontwikkelden en de industriële revolutie opzetten. Opnieuw konden de fanatici profiteren, maar voorlopig zonder ghazwa, door lui toe te kijken hoe Europese ingenieurs en Aziatische werkslaven bij hen de olie kwamen oppompen.

Gaandeweg echter zorgde de rijkdom voor hogere ambities en dit leidde tot de financiering van alle mogelijke fanatici in de islamitische wereld. Terwijl de Palestijnen in leven moeten worden gehouden met Europees geld, financieren de Saudi's de mensonterende Taliban in Afghanistan. En terwijl expatriates last krijgen als ze in de Golfstaten in hun compound een kerstfeestje opzetten, wordt Europa volgebouwd met moskeeën, die bemand worden door salafitische predikanten die opgeleid worden volgens programma's die ontwikkeld worden aan al-Azhar in Kaïro, de zogezegde universiteit die de studie van filosofie of van de historische methode bidah of ketters heeft verklaard. Het probleem is daarom vandaag inderdaad niet de islam als dusdanig - de erkenning van de menselijke beperktheid kan zelfs een verrijking zijn van het cynisch geworden Europa dat geregeerd wordt door decadente perverten die strontmachines en pissende danseressen als grootse kunst voorstellen.

Het probleem is de heropleving van de mohammedaanse oorlogsbeweging in de potentieel vredelievende islam. Het probleem is de profeet. Zolang de geloofsbelijdenis beperkt blijft tot 'Allah is groot', is er niets aan de hand. Zodra eraan toegevoegd wordt 'en Mohammed is zijn profeet', zitten we met een element van intolerantie. Dé oplossing is daarom, volgens mij, tekstkritiek van Koran en Hadith op grote schaal en verspreiding van de resultaten onder zowel islamieten als niet-islamieten. Zodat de man in de straat eindelijk een realistisch zicht krijgt op het Mohammedbeeld dat de wahabieten in de diepe kern van de islam verspreiden. Het beeld van een man die elke man vier vrouwen toestond, maar er zelf tien nodig had, en het normaal vond zijn huwelijk met Aïshah te voltrekken toen ze negen jaar oud was en hij zelf 53. Het beeld van een man die taqiyya of leugen als een normaal religieus instrument beschouwde als hij sluipmoordenaars erop uitstuurde om dichters de keel over te snijden die hem bespot hadden. Het beeld van een man die zijn aanhangers niet aanzette tot werken, toen ze in de landbouwoase van Jathrib of Medina arriveerden, maar tot stelen, door karavanen aan te vallen onder bedrieglijke voorwendsels.

Als te Nakhla, toen zijn manschappen zich voordeden als vreedzame pelgrims in de heilige maand Rajab, om dan de argeloze karavaanbegeleiders een pijl door de keel te schieten. Het beeld van een man die vandaag in de gevangenis zou gestopt worden niet op basis van één maar van tientallen aanklachten, maar aan naïeve islamitische meisjes voorgehouden worden als 'insan al-kamil', de volmaakte mens. En dit nadat hij hun rechten van vrije oasevrouwen vernietigd heeft en vervangen door de slavernij van bedoeïenenvrouwen, inbegrepen de hijab, zodat ze slechts half zo veel erven als hun broers. En dat terwijl Mohammed maar geworden is wie hij was door het geld te verteren van zijn eerste echtgenote Khadijah die zelfstandig handel dreef met geld dat zij van haar clan had geërfd.

Ik vat samen: niet de islam is het probleem, Mohammed el-Khitabi, en nog minder de islamieten; maar Mohammed van de Banu Hashim uit Mekka en zijn neo-mohammedanen, in casu de wahabieten. Tussen beiden bestaat er inderdaad een verschil van de dag en de nacht. Met dit verschil zullen eerlijke en open islamieten als jij helaas moeten worstelen, en Europa moet dat onderscheid inderdaad zeer duidelijk leren maken. Daartoe is een stevige ontnuchtering van de politiek correcte intelligentsia, blind voor de sociale realiteit, essentieel.

Eddy Daniels op het forum van De Standaard Online, 20 september 2009