De drie brieven van Elio Di Rupo

Yep, voor mij hetzelfde wat Frederik zei.

Vanwaar komt die mist toch? Zeker verkiezingen binnenkort ... .

Hopelijk krijg je je partij, met het liegbeest op kop, een eind in de goede richting ????????

Vlaanderen, de regio waar de solidariteit aan de taalgrens stopt. En wat gaan we doen met Brussel, vrienden separatisten? Een muur bouwen en op elkaar schieten? Zoals in Berlijn en Palestina? Als we van die Walen af zijn kunnen we misschien de gehandicapten viseren, want die vuile kreupelen, gaan ook met miljarden lopen, ja en dan de werklozen en de bejaarden. Als we die booswichten gewoon de grens over zetten komen ze misschien illegaal terug, we steken ze beter in kampen, waar we ze verplicht kunnen te werk stellen. Dan zal het hier proper en welvarend zijn. Lang leve het egoisme.

Enkele bedenkingen bij wat ik vandaag meemaak.
Lessen uit de geschiedenis mogen niet overijld of kritiekloos aanvaard worden maar enkele kunnen in een ruimer verband wel degelijk van betekenis zijn.
Eén ervan is dat gemeenschappen die in economisch, sociaal en politiek gunstige omstandigheden leven die toestand vaak willen bestendigen door er een (te) grote maatschappelijke en politieke deugdelijkheid aan toe te kennen .
Dat was al zo ten tijde van het Rome van Trajanus, toen het rijk zichtbaar in het defensief ging en dat gold nog altijd toen eeuwen nadien een aangenaam bevoorrechte en hooglijk met zichzelf ingenomen menigte in Parijs en Versailles de Lodewijken en Marie Antoinette nog een tijdje op de been hielden.
Dat is vandaag nog altijd zo.
Er is een gewillige politieke markt voor al wat aangenaam is en geruststelt. Mensen die bereid zijn deze markt te dienen en de bijhorende beloning in geld en applaus op te strijken, zijn gemakkelijk te vinden.
De overtuiging van bevoorrechte groepen worden ingezet om de tevredenheid te doen voortduren. De heersende economische en politieke opvattingen zullen zich naar dat doel voegen: een zelfversterkend proces dus. Het is zelfs zo dat -vaak in weerwil van zwaarwegende bewijzen van het tegendeel- de standpunten volgehouden zullen worden.
Yves Desmet :
“ Vlaanderen, nog maar één generatie de armoede ontgroeid en vandaag badend in de welvaart, heeft een panische angst om die nieuwe rijkdom weer kwijt te raken. De regio is ten prooi gevallen aan de “culture of contentment”: niet de drang om meer welvaart primeert, maar de angst om de pas opgebouwde welvaart opnieuw te verliezen.”

Wat mij steeds meer opvalt is het creatief vermogen van mensen om sociale deugd te ontdekken in het virulent najagen van hun eigenbelang.
Telkens we een nieuwe regering krijgen (of zouden kunnen of moeten krijgen) zijn potentiële nieuwe mandatarissen bereid om een ambt te aanvaarden zonder gehinderd te zijn door de noodzakelijke dosis kennis die zij bij de degelijke uitoefening ervan nodig hebben.
De kortzichtige zelfgenoegzaamheid waarmee zij hun gebrek aan kennis tentoon spreiden is in grote mate gefundeerd op het stemgedrag van de bevolking. Het is onderwijl wel duidelijk dat de complexiteit van die situatie de kloof overbrugt tussen de meerderheid van de volwassen stemgerechtigden en diegenen die de politiek van tevredenheid hooghouden.
Daartegenover staat een steeds verder aangroeiende misnoegde achterban.
Een aantal nevenaspecten zijn daarin ook nog belangrijk.
Een aantal ervan (niet-stemmers) zijn illegale immigranten.
Velen onder hen zijn kortelings uit minder begunstigde landen aangekomen en wachten op naturalisatie. Voor sommige leden van die “onderklasse” zijn misères en ontberingen niets ongewoons: ze zijn dankbaar dat ze aan erger zijn ontkomen.
Zelfs voor kiesgerechtigde, maar door armoede geplaagde burgers is stemmen een zinloze bezigheid. Ze zien in dat op de punten die hen rechtstreeks aanbelangen de verschillende partijen minimaal van elkaar verschillen, dus waarom zouden ze de moeite nemen om te kiezen ?

Zo kunnen de tevredenen verzekerd zijn van hun meerderheid.
Een andere consequentie is dat het optreden, of erger, de nalatigheid van mandatarissen en wetgevende instituties in grote lijnen democratisch gebillijkt wordt ondanks de kwalijke en vervreemdende gevolgen voor de maatschappelijk verstoten. Dakloosheid, ontoereikend onderwijs en kansarmoede worden steeds zichtbaarder.
Een van de beste verklaringen voor die behoudzucht en benepenheid luidt:
“ Er bestaat zoiets als conventionele wijsheid. Het is een samenstel en samenspel van ideeën en krachten waarover iedereen het ongeveer eens kan zijn. Het zijn ideeën die gemakkelijk te aanvaarden en te begrijpen zijn en, die vooral in ons eigen belang zijn. Daarom reageren we wel eens met iets dat lijkt op religieuze passie om datgene te verdedigen wat we met moeite geleerd hebben. Want iets dat men eenmaal begrijpt, wordt met groter zorgvuldigheid omringd dan welke andere rijkdom ook.”

Mislukte pogingen om van de mens een ethisch bewust wezen te maken zijn dus van alle tijden. Ook een opperwezen kan hem daar niet toe dwingen.
Het zal van hemzelf moeten komen.
Levensnoodzakelijke proteïne is in cijfers uit te drukken. Stilte en rust worden mét drinkwater de duurste koopwaar van onze bewoonde wereld.
Maar welke soort cultuur en in welke hoeveelheid wordt levensnoodzakelijk geacht? Kan men een antwoord zoeken in het beleid (of gebrek aan) dat terzake gevoerd wordt ?
Is er nog iets zinvols te ontdekken in een beleid dat op korte termijn de solidariteit met een minderheidsgroep van landgenoten wil opzeggen, minderheid die op lange termijn de drinkwatervoorraden van de meerderheid zal beheren?
Geen discussie over een zinvol cultureel project of het argument dat daarvoor geen geld ter beschikking is wordt bovengehaald.
De ervaring met mensen die hun medemensen op welzijn en geluk willen trakteren, is niet onverdeeld gunstig.

Een belangrijk deel van de artistieke scène stelt zich weinig of helemaal geen vragen over wat in het verleden gebeurde en spiegelt zich in “no future ”- concepten.
In 1966 verklaarde Duchamp “Evidemment, à la fin j’ai détruit, parce que je n’avais pas les moyens de construire, mais j’ai tout péparé pour la construction.”
Hoe is het vandaag gesteld met zijn werf ?

“ Pour être sur de laisser un nom dans la mémoire des hommes un prince avisé peut choisir: il doit faire la guerre ou élever des monuments”.
Hebben onze huidige beleidsmensen iets anders na te laten dan de manifeste afwezigheid van enig inzicht in de cultuur waaraan zij verondersteld werden een bijdrage te leveren ?

Eric Balliu,

28 november 2007

@ Koningin Fabioche:

<<Als we van die Walen af zijn kunnen we misschien de gehandicapten viseren, want die vuile kreupelen, gaan ook met miljarden lopen, ja en dan de werklozen en de bejaarden.>>

Bedoelt u hier - als mede-erfgenaam van Leopold II - de Congolese negers zonder handjes? Of had u andere 'kreupelen' op het oog?