Open brief van Willy De Waele aan de onderhandelaars

Het zal u gekend en bekend zijn dat de grondwet de federale staat ingedeeld heeft in gewesten, gemeenschappen en taalgebieden die territoriaal afgebakend zijn; iedere gemeente behoort tot een taalgebied (de eerste vijf artikelen van de grondwet);

De kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde staat haaks op deze grondwettelijke indeling en omdat deze zich uitstrekt over twee gewesten, gemeenschappen en taalgebieden.

De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde is dus het logische gevolg van de indeling van de federale staat in gewesten, gemeenschappen en taalgebieden die territoriaal afgebakend zijn; daaromtrent kan niet worden onderhandeld, laat staan gecompenseerd.

De splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde heeft geen communautair aspect zoals te pas en te onpas wordt verkondigd, maar iets dat een rechtstaat fundamenteel en veel dieper raakt: het respect voor de grondwet.

Als een democratisch gekozen meerderheid wetten goedkeurt, als het Grondwettelijk Hof een arrest velt, dan heeft de uitvoerende macht de plicht deze uit te voeren. Onderhandelen daaromtrent is de inhoud en de betekenis van het begrip democratie onderuit halen en de minderheid toelaten haar wil op te dringen.

Het naleven van de grondwet, het afdwingen van de naleving ervan en de uitvoering van een arrest van het Grondwettelijk Hof zijn dientengevolge in het Belgisch staatverband onmogelijk geworden.

Ik meen mij te herinneren dat uw federale parlementsleden, bij de aanvaarding van hun mandaat, gezworen hebben de grondwet na te leven.

Het is echter naïef te geloven dat de Franstaligen zullen bereid zijn het comfort van het status quo te verlaten; de resolutie van het Waals parlement van 16 juli 2008 laat daaromtrent niet de minste twijfel bestaan.

• Het behouden van de financiële transfers;
• Verzet tegen elke bevoegdheidsoverdracht zonder bijkomende middelen;
• Spreekt zich uit voor een actieve solidariteit met de Franstaligen in de rand;
• Aansluiting van de randgemeenten bij het Brussels gewest;
• In / uitschrijvingrechten bij verkiezingen;
• Bevoegdheden voor de Franstalige gemeenschap in Vlaanderen;
• Eist dat Vlaanderen de conventie over de minderheden goedkeurt;
• Zegt zijn vertrouwen op in de Vlaamse Kamers van de Raad van State;

DEZE RESOLUTIE IS DOOR ALLE WAALSE PARTIJEN GOEDGEKEURD.

Zo ook het “Manifeste pour l’Unité Francophone” van november 2006, ik citeer:

“La scission de l’arrondissement électoral de Bruxelles-Hal-Vilvorde, exigée par le Parlement flamand, signifie donc la fin du compromis fédéral belge. Elle est à ce titre non négociable si la frontière linguistique est maintenue dans son état actuel. “

De Franstaligen zijn het blijkbaar vergeten dat zij in 1932 formeel de tweetaligheid geweigerd hebben hetgeen de facto en de jure de afbakening van de taalgrens voor gevolg had; een bescherming van de ééntaligheid in Wallonië. Die taalgrens moest, zal en mocht maar in één richting ondoorlaatbaar zijn: van Vlaanderen naar Wallonië.

Aan de voorzitters van de VLD en de SPa herinner ik de handtekening onder de gezamenlijke verklaring van 13 mei 2004 (zie bijlage) van de burgemeesters met ondermeer uw gewezen partijvoorzitters Dirk Sterckx, en Steve Stevaert.

In deze gezamenlijke verklaring was duidelijk afgesproken dat Vlaanderen voor de splitsing van de kieskring geen prijs dient te betalen.

PACTA SUNT SERVANDA ?

Bij de voorgestelde splitsing van het gerechtelijk arrondissement blijft de formateur ostentatief uitgaan van Franstalige georganiseerde rechtsbedeling in Vlaanderen; andermaal het behoud en bestendigen van voorrechten.

DOOR HIEROMTRENT TE ONDERHANDELEN ERKENT U EXPLICIET DAT IN DIT LAND DE GRONDWETTELIJKE TERRITORIALE INDELING, ZONDER COMPENSATIES VOOR DE FRANSTALIGEN, NIET MEER LANGS DEMOCRATISCHE PARLEMENTAIRE WEG KAN GEREALISEERD WORDEN.

Wilfried Martens, één van de vaders van deze constructie, erkent in zijn memoires, ik citeer:

….. Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen.

Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstalingen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.

Ter informatie: voor de verkiezingen voor het Europese Parlement van 7 juni 2009 konden kandidaten uit 64 gemeenten van de Waalse kieskring en het Franse kiescollege in 35 Vlaams-Brabantse gemeenten aan de kiezer worden voorgesteld: het omgekeerde is niet mogelijk.

Mag ik u er aan herinneren dat sinds het ontstaan van de Belgische staat de Vlamingen de actieve verfransing van Vlaanderen ondergaan. De taal- en administratieve faciliteiten in de zes randgemeenten zijn het tastbare bewijs van het onvermogen en de onwil (onkunde) van de Franstaligen om zich aan te passen aan de taal- en de cultuurgemeenschap waar zij in volle vrijheid gekozen hebben te verblijven.

Charles Rogier, de eerste premier van de nieuwe Belgische staat, liet daaromtrent geen twijfel bestaan met zijn brief aan de minister van Justitie, ik citeer:

Les premiers principes d’une bonne administration sont basés sur l’emploi exclusif d’une langue et il est évident, que la seule langue des Belges doit être le Français.

Pour arriver à ce résultat, il est nécessaire que toutes les fonctions, civiles et militaires, soient confiées pour quelques temps à des Wallons; de cette manière les Flamands, privés temporairement des avantages attachés à ces emplois, seront contraint d’apprendre le français et l’on détruira, peu à peu l’élèment germanique en Belgique.

Het is een illusie te geloven dat in de geesten van de Franstaligen iets zou veranderd zijn; ik citeer Didier Reynders, federaal vice-premier – 7 juni 2007

`S'il y a une patrie à donner aux francophones,
s'il y a une patrie à leur faire aimer,
c'est une patrie francophone
que l’on pourrait appeler Belgique francophone'.

De grenzen van de deelstaten en de integriteit van de taalgebieden kunnen enkel nog gewaarborgd worden door het afschaffen van de taalfaciliteiten, die reeds decennia misbruikt worden om Vlaams-Brabant doelbewust te verfransen

De Vlaamse migratie naar Wallonië heeft nooit een actieve vervlaamsingspolitiek in het zuiden des lands voor gevolg gehad; de Vlamingen hebben zich, zoals het hoort, aangepast aan taal en cultuur van hun gastgemeenschap.

Wanneer gaat u nu eens voor altijd het Belgisch denkkader verlaten en u op dezelfde lijn stellen van uw Franstalige homoniemen die in de eerste plaats opkomen voor de belangen van hun volk, hun gewest en hun gemeenschap en pas het Belgische denkkader hanteren voor zover het in hun financiële kraam past.

De kern van het probleem is dat de Franstaligen er blijven van uitgaan dat heel België, dus ook Vlaanderen hun eigendom is, terwijl de Belgische staat uiteengevallen is in twee democratieën met diametraal tegengestelde inzichten, belangen en oplossingen.

De geschiedenis zou u moeten leren dat de Walen in tempore non suspecto openlijk opkwamen voor hun Franse identiteit:

• De Luikenaar, Emile Dupont, ondervoorzitter van de Senaat, verkondigde op 9 maart 1910 in de openbare vergadering van deze assemblee “Vive la séparation administrative”;
• In 1912 schreef Jules Destrée in zijn brief aan het staashoofd sur la Séparation de la Wallonie et de la Flandre, “Sire, er zijn geen Belgen”

Het unitaire Belgisch bestuursmodel is niet ontwricht door een zelfzuchtig en inciviek Vlaanderen, maar door de Franstalingen die zich tegen deze structuur keerden van het ogenblik af dat zij deze staat niet meer eigenmachtig konden besturen en overheersen.

De Belgische binding wordt nog gehandhaafd omdat de Franstaligen bijzonder veel baat hebben bij de ondoorzichtige financiële Vlaamse solidariteit. Valt dit financieel infuus weg door meer budgettaire transparantie en verantwoordelijkheid voor de eigen ontvangsten dan zal voor hen ook het federale België niet meer nodig zijn.

De nota van formateur Elio Di Rupo is de perfecte vertaling van deze filosofie.

Door de onderhandelingspoort open te zetten zult u de Franstalingen toelaten deze politiek verder te organiseren en hun voorrechten verder uit te bouwen en te bestendigen. Maakt u zich geen enkele illusie: het zal nooit genoeg zijn.

Mevrouw en heren voorzitters zolang de Franstalingen, in het bijzonder de Francofonie in en rond Brussel, niet tot het inzicht komen dat zij moeten afzien van hun voorrechten, zowel communautair als sociaal -economisch is iedere onderhandeling tijdverlies en kan enkel leiden tot het zoveelste compromis dat in zich de kiemen zal dragen van een nieuw conflict.

De Franfurter Algemeine vat het bondig samen, ik citeer: “Hat ein Staat, dessen französichsprachiger Teil sich von der Niederländisch sprechenden Bevölkerung gigantisch alimentieren lässt, aber deren Kultur und Historie ostentativ ignoriert, nicht seine Existenz verspielt ?”

Met hoogachting,

Willy De Waele, ere-burgemeester