Karakterschets van de nieuwe premier

‘Hij geniet van de macht’, zegt een PS-politicus. ‘Hij is dronken van macht. Daarmee ontbloot ik de kroon toch niet? (...) Di Rupo speelt voor zichzelf. Iedereen moet nauwgezet uitvoeren wat hij beslist. Daarbij gebruikt hij afwisselend zijn charme en zijn autoriteit. De manier waarop hij macht uitoefent, heeft iets dwangmatigs. Zijn carrière is een revanche op alles wat hij vroeger was. Een kind uit een bescheiden, kroostrijk gezin zonder vader. Een Italiaan in de tijd dat Italianen nog sales macaronis waren. Een homoseksueel. Een dikkerdje. Il vit dans une logique de revanche.’ (...)

Ook met het koningshuis onderhoudt Di Rupo warme contacten. ‘Een mysterie’, vindt Patrick Moriau. ‘Jean-Guy (oudhoofdredacteur van de socialistische krant Le Peuple,red.) moest speciaal de huwelijksgelofte afleggen om in Laken over de vloer te mogen komen. Die eis is nooit gesteld aan Elio.’ (...)

‘Ook al heeft hij een andere reputatie, Di Rupo is geen tueur‘, zegt Patrick Mouriau. ‘Hij houdt niet van conflicten. Zo is hij nooit naar Charleroi gekomen omdat hij bang was van de fysieke confrontatie met zijn tegenstanders. Niet toevallig is hij de enige politicus in België die zich laat omringen door lijfwachten.’ (...)

‘De echte toppers in de politiek liquideren nooit zelf hun tegenstanders’, zegt een andere PS’er met veel anciënniteit. ‘Ze laten de klus klaren. Van Cauwenberghe is uitgeschakeld door Paul Magnette. Zo hoefde Di Rupo zijn handen niet vuil te maken aan een oude medestander. Want dát vergeet men weleens: Van Cau était son pôte. Het was Di Rupo die Van Cau minister-president heeft gemaakt.’ (...)

Intimi en collega’s zijn het erover eens: Di Rupo is een achterdochtig man. Louis Michel gewaagt zelfs van ‘een ziekelijke achterdocht’ in de gesprekken met Francis Van de Woestyne: ‘Ik heb maar één persoon gekend die net zo achterdochtig was als hij en dat was Jean Gol.’ Jean-Paul Moerman formuleert het voorzichtiger: ‘Hij heeft een enorme capaciteit om onaangename dingen niet te horen, maar wél te onthouden. Dat is zeer Italiaans. Hij vergeet niets.’ ‘In die zin lijkt hij op Didier Reynders’, vindt Moriau. ‘De rekening wordt altijd bijgehouden. Maar zijn achterdocht is ook een beschermingsreflex. Elio is emotioneel kwetsbaar, al toont hij dat niet. (...)

Di Rupo heeft de ideologie vervangen door communicatie. Na de afscheidsspeech van premier Verhofstadt liet hij zich schamper uit over de spindoctors van Open VLD, ‘Slangen et des couillonards je ne sais quoi’, maar hij was zelf de eerste die een communicatiestrategie opzette. ‘Begin jaren 90 ontwikkelde Di Rupo een ware politieke marketing, in een tijd dat het nog een vies begrip was’, zei Philippe Delusinne, RTL-baas en voormalig directeur van het reclameagentschap McCann Erickson daarover in Le Vif/L’Express. Toen Di Rupo Waals minister van Onderwijs werd, nam hij meteen McCann Erickson in de arm om zijn hervorming van het onderwijs te verpakken in een gepersonaliseerde campagne. Delusinne zat toen geregeld in het bureau van Di Rupo om na te denken hoe boodschappen moesten worden verkocht aan de media. (...)

In de jaren 80 begint de man die uit een arbeidersbroek is geschud, ineens een noeud papillon te dragen. Nochtans had hij geen zwak voor vlinderdassen. ‘C’est une mise en scène’, weet Busquin. ‘Hij wilde een herkenbaar symbool om zijn persoonlijkheid in de verf te zetten tegenover al die dasdragers in de politiek.’ In België is Di Rupo’s vlinderdas een even sterk logo geworden als de swoosh van Nike. (...) Di Rupo hanteert de vlinderdas ook steeds meer als een code dat hij zijn wapenuitrusting draagt. Als hij gestrikt aan de onderhandelingstafel verschijnt, moet er ‘getrancheerd’ worden.

Pascal Verbeken in De Standaard Weekblad, 2 december 2011