De Vlaamse republiek
Vandaag werd in Brugge een boek voorgesteld met als titel "De Vlaamse Republiek: van utopie tot project. Denksporen naar Vlaamse onafhankelijkheid". Het boek bevat essays van negen auteurs, onder redactie van Johan Sanctorum die deze formule al eerder toepaste in een boek over de islamisering. Een gunstige wind deed een proefdruk van het boek op mijn bureau belanden. Zonder hier een volledige samenvatting te willen geven, zijn dit de belangrijkste krachtlijnen die mij opvielen.
DE VIER SUBRASSEN VAN DE VLAAMSE UNDERDOG
In een eerste essay schetst Johan Sanctorum een portret van het Vlaamse underdogdenken, dat volgens hem opzettelijk aangewakkerd wordt door de Franstalige elite en ongeneeslijk is binnen de Belgische context. De omschrijving van de "vier subrassen van de Vlaamse underdog" wil ik u alvast niet onthouden, want ik vind het een literair pareltje. Ten eerste zijn er de cosmetici of dhimmi's, "de propere Vlamingen die hun Vlaming-zijn willen afwassen en zich dicht tegen het establishment aanschurken". Het zijn receptiebeesten, met als typevoorbeeld Bert Anciaux. Ten tweede de criticasters, de rebellen die overal tegen zijn en nergens voor, met Lijst Dedecker als marktleider binnen dit subras. Ten derde de romantici of slijkvlamingen. Zij nemen deel aan de IJzerbedevaart en het Zangfeest, maar worden ook gekenmerkt door vraatzucht en alcoholisme, hetgeen zij eufemistisch "een bourgondische levensstijl" noemen. Verderop in het boek zal Koenraad Elst over dit subras verklaren dat bijna alle leden ervan sinds hun prille jeugd zo zijn opgevoed en opgegroeid. Tenslotte zijn er de geuzen, die provocerend met nazi-symbolen flirten en opzettelijk uitdagen met een houding van "ik ben crapuul en ben daar fier op". Zij worden gekenmerkt door vijanddenken, vrolijkheid of baldadigheid, en ze zijn vooral te vinden in kringen van het Vlaams Belang nog meer bij het vroegere Vlaams Blok.
FRANSTALIGE TAALGRAAICULTUUR VERSUS VLAAMS PROVINCIALISME
Luc Van Doorslaer beschrijft de taalgraaicultuur van de Franstaligen. Zich baserend op Wikipedia en op een analyse van de Vlaamse en Franstalige krantenberichtgeving toont hij aan hoe de Franstalige media zich eenzijdig op Frankrijk richten, terwijl de Vlaamse media zich vooral op de Angelsaksische wereld richten maar toch een meer open houding aannemen.
[bron gegevens: Meesterproeven van Jinse Renders, Eveliene Renders en Tim Bernaers, Master Journalistiek van Lessius Antwerpen en de K.U.Leuven, 2008.]
Van Doorslaer analyseert ook de geconstrueerde belgitude versus het essentialistische Vlaamse identiteitsgevoel en poneert dat veel Belgische artiesten politiek verwarren met kunst. Hij zet zich af tegen het idee dat Vlaanderen "overwegend rechts" is, en hoopt dat een onafhankelijk Vlaanderen dat zich bevrijd heeft van communautaire thema's, veel "gezonder ideologisch links" zou kunnen stemmen.
Ludo Abicht onderzoekt de parallellen tussen de Vlaamse ontvoogdingsstrijd en de dekolonisatie in Afrika. Vlaanderen wordt volgens hem geteisterd door dezelfde ziekten die ook in België woekeren: vriendjespolitiek, nepotisme, bureaucratie. Dat komt volgens hem omdat de materiële evolutie sneller verloopt dan de evolutie van de geesten. Vlaanderen blijft vastzitten in een kleinsteeds-provincialistische plattelandsdenken. Alleen het aanvaarden en realiseren van de multiculturele samenleving kan daar volgens Abicht verandering in brengen.
TEGEN HET NEOLIBERALISME, VOOR DIRECTE DEMOCRATIE
Julien Borremans fulmineert tegen wat hij het "casinokapitalisme" en het "neoliberalisme" noemt, de "agressieve globalisering", en tegen de "kloof tussen arm en rijk". De Belgische staat is budgetair niet meer in staat om voor hen te zorgen en vertoont een opmerkelijk democratisch deficit. Borremans noemt België zelfs een "failed state", maar wijst er tegelijk op dat de Vlaamse beweging niet in staat is een alternatief door te drukken. Daarom moet de Vlaamse beweging volgens hem samengaan met de sociale bewegingen.
Koenraad Elst vindt de staatshervormingen wangedrochten en het debat daarrond zit vol ruis en absurditeiten. Hij zou voorstander zijn van een unitair België indien dat gepaard gaat met directe democratie, waarbij de burgers via referenda meebeslissen. De Vlaamse zaak laat hem naar eigen zeggen redelijk koud, maar als hij ziet hoe de Vlaamsgezinden een ongelijke strijd moeten voeren tegen de belgicisten die volop steun krijgen van politiek en media die het debat niet op een intellectueel eerlijke manier voeren, dan steunt hij de underdog. Elst is verder ook tegen de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde omdat de niet-splitsing Brussel juist sterk met Vlaanderen verbonden houdt.
GEEN TEXAS AAN DE NOORDZEE
De communistische flamingant Jef Turf komt in dit boek ook aan het woord onder de vorm van een interview met Johan Sanctorum. Turf kant zich tegen een Vlaanderen dat een "Texas aan de Noordzee" zou zijn, maar hij wil een Vlaanderen dat solidair is: niet alleen intern, maar ook met het buitenland, de Derde Wereld, en Wallonië. Tegelijk kant hij zich fel tegen de Franstalige elite-mentaliteit: "Alleen al daarom moeten we scheiden: binnen België blijven we altijd het zwarte schaap, en we handelen er ook naar, onbewust. We worden letterlijk en figuurlijk 'zwart' gemaakt in het buitenland door mensen die wij betalen om ons te vertegenwoordigen". Turf wil een groen Vlaanderen dat uit kritisch staat tegenover NAVO, IMF, Wereldbank en WTO. Jef Turf kant zich tegen de politieke correctheid die geleid heeft tot te veel lankmoedigheid tegenover wetsovertredingen. Hij vindt dat er met "eigen volk eerst" niets mis is, op voorwaarde dat het vergezeld gaat van solidariteit.
EEN ONDERBROEK IS NIET GENOEG
Peter De Roover vindt dat de vraag "welk soort onafhankelijk Vlaanderen" op dit moment geen goede vraag is, want ze leidt tot oeverloze ideologische schaduwgevechten. Idem voor de vraag of Vlaamse onafhankelijkheid een middel dan wel een doel is. Voor De Roover gaat het vooral over democratie. Hij vergelijkt het Vlaams-nationalisme met een onderbroek: zonder onderbroek hangt alles maar wat te bengelen, maar met alléén maar een onderbroek kom je schraal voor de dag. Er is meer nodig dan Vlaams-nationalisme, maar wat dat is, valt buiten de context van de discussie. Vlaanderen moet pluralistisch zijn, en de Vlaamse staat mag geen vehikel zijn om één maatschappelijk-ideologisch project door te drukken.
VAZALSTAAT
Brecht Arnaert bekijkt de Vlaamse strijd vanuit historisch perspectief. Opgericht als een economische vazalstaat van Frankrijk, is België altijd het project van een monarch gebleven en nooit een gemeenschappelijk maatschappelijk contract van burgers geworden. België is volgens hem dan ook het schoolvoorbeeld van hoe democratie niet moet. Het Brussels Gewest is volgens Arnaert een splijtzwam die Vlaams-Waalse samenwerking in de weg staat. Ook hij ziet directe democratie als de oplossing.
GRONDWET
In een hoofdstuk dat inmiddels integraal op internet te lezen valt, tekent Matthias Storme de krijtlijnen uit van een grondwet voor Vlaanderen. Storme wijst erop hoe sommige grondwettelijke vrijheden in België aan erosie onderhevig zijn. De vervolging van persmisdrijven en politieke midrijven door een via loting samengestelde volksjury, de vrijheid van vereniging, het censuurverbod, ze werden in de voorbije decennia stap voor stap uitgehold. Storme legt dan ook uit wat een grondwet moet zijn, maar ook en vooral wat hij niet moet zijn: geen instrument waarmee een meerderheid haar eigen ideologische en politieke keuzes oplegt aan een toekomstige meerderheid.
REVOLUTIONAIRE ANTI-UTOPIE
In het laatste hoofdstuk pleit Johan Sanctorum voor een revolutionaire anti-utopie en bestudeert hij het verdampingsproces van België. Hij ziet dat er momenteel een nieuwe "regentenklasse" aan de macht is, waarvan Kris Peeters, Noël Slangen en Patrick Janssens volgens hem de prototypes zijn. Zij behoren allen tot de post-68-generatie en worden niet gedreven door ideologie maar door marketing. De nieuwe regentenklasse probeert zelfs niet meer naar een consensus te streven, maar creëert een soort pretparkruimte waar iedereen zijn ding mag blijven doen. Sanctorum pleit voor stadsstaten, en ziet de Antwerpse Republiek in de Gouden Eeuw onder Marnix van Sint-Aldegonde, een resultaat van een radicale burgerrevolutie, als een goed voorbeeld. Hij bespreekt ook de politieke herverkaveling waarbij hij VLD, CD&V en SP.A ziet afkalven en VB, LDD en NVA als de partijen van de toekomst ziet.
RECENSIE
Ik zie twee belangrijke rode draden door dit boek lopen: een pleidooi voor directe democratie in een toekomstige Vlaamse republiek, en een sociaaldemocratisch pleidooi dat de linkse intellectueel moet overtuigen van de meerwaarde van Vlaamse autonomie. In het eerste zie ik geen graten, hoewel het boek zeer vaag blijft over de concrete invulling van zo'n direct-democratisch project. In het tweede zie ik een parallel met Hugo Gijsels en Norbert Van Overloop. In hun ijver om de proletarische kiezer weg te houden van een extreem-rechtse stem bij de verkiezingen, schreven beide auteurs elk afzonderlijk en met veertien jaar tijdsverschil een boek dat moest aantonen dat het Vlaams Blok/Belang "neoliberaal" was. Dat verschafte het VB meteen een zweem van geloofwaardigheid bij misnoegde liberalen. Zo ook kan de herhaalde boodschap wat voor een prachtig links project die Vlaamse Republiek toch wel is, de rechtse kiezer vervreemden van de Vlaamse strijd. Na het lezen van de vele uithalen tegen het neoliberalisme in "de Vlaamse Republiek", neem ik me als neoliberaal voor om alvast een uitwijkmogelijkheid naar Brussel of naar het buitenland te voorzien voor het geval de Dietse Direct-Democratische Republiek (DDDR) hier zou uitbreken. Peter De Roover heeft mijns inziens dus gelijk als hij schrijft dat dit ideologische discours contraproductief kan werken.
Het boek van de denkgroep "In de Warande", "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa", sprak mij meer aan, omdat het in de no-nonsense, to-the-point stijl van managers en cijferaars geschreven is. "De Vlaamse Republiek" is een meer literair doorwrocht werk, met ideologische, historische en juridische accenten, maar dat vanuit een beschouwende invalshoek weinig concrete maar soms tegenstrijdige aanbevelingen poneert.
Dat neemt niet weg dat dit boek ook zijn verdiensten heeft. De layout oogt fris en mooi, de inhoud is zo divers dat het boek niet snel verveelt, op het taalgebruik valt niets aan te merken, en het boek zal de linkse intellectuele lezer die Vlaamse onafhankelijkheid als een bedreiging ziet, op zijn minst doen twijfelen. De essays van Koenraad Elst en Peter De Roover spraken mij het meest aan. Waarschijnlijk mede omdat zij de helderste en meest journalistieke schrijfstijl hanteren. Anderzijds lijken de stukken van Matthias Storme en Johan Sanctorum mij het meeste praktische nut te hebben omdat zij concrete elementen aanreiken van een blauwdruk, een strategie, of toch minstens een tactische opstelling voor een toekomstige Vlaamse Republiek.
DE VIER SUBRASSEN VAN DE VLAAMSE UNDERDOG
In een eerste essay schetst Johan Sanctorum een portret van het Vlaamse underdogdenken, dat volgens hem opzettelijk aangewakkerd wordt door de Franstalige elite en ongeneeslijk is binnen de Belgische context. De omschrijving van de "vier subrassen van de Vlaamse underdog" wil ik u alvast niet onthouden, want ik vind het een literair pareltje. Ten eerste zijn er de cosmetici of dhimmi's, "de propere Vlamingen die hun Vlaming-zijn willen afwassen en zich dicht tegen het establishment aanschurken". Het zijn receptiebeesten, met als typevoorbeeld Bert Anciaux. Ten tweede de criticasters, de rebellen die overal tegen zijn en nergens voor, met Lijst Dedecker als marktleider binnen dit subras. Ten derde de romantici of slijkvlamingen. Zij nemen deel aan de IJzerbedevaart en het Zangfeest, maar worden ook gekenmerkt door vraatzucht en alcoholisme, hetgeen zij eufemistisch "een bourgondische levensstijl" noemen. Verderop in het boek zal Koenraad Elst over dit subras verklaren dat bijna alle leden ervan sinds hun prille jeugd zo zijn opgevoed en opgegroeid. Tenslotte zijn er de geuzen, die provocerend met nazi-symbolen flirten en opzettelijk uitdagen met een houding van "ik ben crapuul en ben daar fier op". Zij worden gekenmerkt door vijanddenken, vrolijkheid of baldadigheid, en ze zijn vooral te vinden in kringen van het Vlaams Belang nog meer bij het vroegere Vlaams Blok.
FRANSTALIGE TAALGRAAICULTUUR VERSUS VLAAMS PROVINCIALISME
Luc Van Doorslaer beschrijft de taalgraaicultuur van de Franstaligen. Zich baserend op Wikipedia en op een analyse van de Vlaamse en Franstalige krantenberichtgeving toont hij aan hoe de Franstalige media zich eenzijdig op Frankrijk richten, terwijl de Vlaamse media zich vooral op de Angelsaksische wereld richten maar toch een meer open houding aannemen.
[bron gegevens: Meesterproeven van Jinse Renders, Eveliene Renders en Tim Bernaers, Master Journalistiek van Lessius Antwerpen en de K.U.Leuven, 2008.]
Van Doorslaer analyseert ook de geconstrueerde belgitude versus het essentialistische Vlaamse identiteitsgevoel en poneert dat veel Belgische artiesten politiek verwarren met kunst. Hij zet zich af tegen het idee dat Vlaanderen "overwegend rechts" is, en hoopt dat een onafhankelijk Vlaanderen dat zich bevrijd heeft van communautaire thema's, veel "gezonder ideologisch links" zou kunnen stemmen.
Ludo Abicht onderzoekt de parallellen tussen de Vlaamse ontvoogdingsstrijd en de dekolonisatie in Afrika. Vlaanderen wordt volgens hem geteisterd door dezelfde ziekten die ook in België woekeren: vriendjespolitiek, nepotisme, bureaucratie. Dat komt volgens hem omdat de materiële evolutie sneller verloopt dan de evolutie van de geesten. Vlaanderen blijft vastzitten in een kleinsteeds-provincialistische plattelandsdenken. Alleen het aanvaarden en realiseren van de multiculturele samenleving kan daar volgens Abicht verandering in brengen.
TEGEN HET NEOLIBERALISME, VOOR DIRECTE DEMOCRATIE
Julien Borremans fulmineert tegen wat hij het "casinokapitalisme" en het "neoliberalisme" noemt, de "agressieve globalisering", en tegen de "kloof tussen arm en rijk". De Belgische staat is budgetair niet meer in staat om voor hen te zorgen en vertoont een opmerkelijk democratisch deficit. Borremans noemt België zelfs een "failed state", maar wijst er tegelijk op dat de Vlaamse beweging niet in staat is een alternatief door te drukken. Daarom moet de Vlaamse beweging volgens hem samengaan met de sociale bewegingen.
Koenraad Elst vindt de staatshervormingen wangedrochten en het debat daarrond zit vol ruis en absurditeiten. Hij zou voorstander zijn van een unitair België indien dat gepaard gaat met directe democratie, waarbij de burgers via referenda meebeslissen. De Vlaamse zaak laat hem naar eigen zeggen redelijk koud, maar als hij ziet hoe de Vlaamsgezinden een ongelijke strijd moeten voeren tegen de belgicisten die volop steun krijgen van politiek en media die het debat niet op een intellectueel eerlijke manier voeren, dan steunt hij de underdog. Elst is verder ook tegen de splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle-Vilvoorde omdat de niet-splitsing Brussel juist sterk met Vlaanderen verbonden houdt.
GEEN TEXAS AAN DE NOORDZEE
De communistische flamingant Jef Turf komt in dit boek ook aan het woord onder de vorm van een interview met Johan Sanctorum. Turf kant zich tegen een Vlaanderen dat een "Texas aan de Noordzee" zou zijn, maar hij wil een Vlaanderen dat solidair is: niet alleen intern, maar ook met het buitenland, de Derde Wereld, en Wallonië. Tegelijk kant hij zich fel tegen de Franstalige elite-mentaliteit: "Alleen al daarom moeten we scheiden: binnen België blijven we altijd het zwarte schaap, en we handelen er ook naar, onbewust. We worden letterlijk en figuurlijk 'zwart' gemaakt in het buitenland door mensen die wij betalen om ons te vertegenwoordigen". Turf wil een groen Vlaanderen dat uit kritisch staat tegenover NAVO, IMF, Wereldbank en WTO. Jef Turf kant zich tegen de politieke correctheid die geleid heeft tot te veel lankmoedigheid tegenover wetsovertredingen. Hij vindt dat er met "eigen volk eerst" niets mis is, op voorwaarde dat het vergezeld gaat van solidariteit.
EEN ONDERBROEK IS NIET GENOEG
Peter De Roover vindt dat de vraag "welk soort onafhankelijk Vlaanderen" op dit moment geen goede vraag is, want ze leidt tot oeverloze ideologische schaduwgevechten. Idem voor de vraag of Vlaamse onafhankelijkheid een middel dan wel een doel is. Voor De Roover gaat het vooral over democratie. Hij vergelijkt het Vlaams-nationalisme met een onderbroek: zonder onderbroek hangt alles maar wat te bengelen, maar met alléén maar een onderbroek kom je schraal voor de dag. Er is meer nodig dan Vlaams-nationalisme, maar wat dat is, valt buiten de context van de discussie. Vlaanderen moet pluralistisch zijn, en de Vlaamse staat mag geen vehikel zijn om één maatschappelijk-ideologisch project door te drukken.
VAZALSTAAT
Brecht Arnaert bekijkt de Vlaamse strijd vanuit historisch perspectief. Opgericht als een economische vazalstaat van Frankrijk, is België altijd het project van een monarch gebleven en nooit een gemeenschappelijk maatschappelijk contract van burgers geworden. België is volgens hem dan ook het schoolvoorbeeld van hoe democratie niet moet. Het Brussels Gewest is volgens Arnaert een splijtzwam die Vlaams-Waalse samenwerking in de weg staat. Ook hij ziet directe democratie als de oplossing.
GRONDWET
In een hoofdstuk dat inmiddels integraal op internet te lezen valt, tekent Matthias Storme de krijtlijnen uit van een grondwet voor Vlaanderen. Storme wijst erop hoe sommige grondwettelijke vrijheden in België aan erosie onderhevig zijn. De vervolging van persmisdrijven en politieke midrijven door een via loting samengestelde volksjury, de vrijheid van vereniging, het censuurverbod, ze werden in de voorbije decennia stap voor stap uitgehold. Storme legt dan ook uit wat een grondwet moet zijn, maar ook en vooral wat hij niet moet zijn: geen instrument waarmee een meerderheid haar eigen ideologische en politieke keuzes oplegt aan een toekomstige meerderheid.
REVOLUTIONAIRE ANTI-UTOPIE
In het laatste hoofdstuk pleit Johan Sanctorum voor een revolutionaire anti-utopie en bestudeert hij het verdampingsproces van België. Hij ziet dat er momenteel een nieuwe "regentenklasse" aan de macht is, waarvan Kris Peeters, Noël Slangen en Patrick Janssens volgens hem de prototypes zijn. Zij behoren allen tot de post-68-generatie en worden niet gedreven door ideologie maar door marketing. De nieuwe regentenklasse probeert zelfs niet meer naar een consensus te streven, maar creëert een soort pretparkruimte waar iedereen zijn ding mag blijven doen. Sanctorum pleit voor stadsstaten, en ziet de Antwerpse Republiek in de Gouden Eeuw onder Marnix van Sint-Aldegonde, een resultaat van een radicale burgerrevolutie, als een goed voorbeeld. Hij bespreekt ook de politieke herverkaveling waarbij hij VLD, CD&V en SP.A ziet afkalven en VB, LDD en NVA als de partijen van de toekomst ziet.
RECENSIE
Ik zie twee belangrijke rode draden door dit boek lopen: een pleidooi voor directe democratie in een toekomstige Vlaamse republiek, en een sociaaldemocratisch pleidooi dat de linkse intellectueel moet overtuigen van de meerwaarde van Vlaamse autonomie. In het eerste zie ik geen graten, hoewel het boek zeer vaag blijft over de concrete invulling van zo'n direct-democratisch project. In het tweede zie ik een parallel met Hugo Gijsels en Norbert Van Overloop. In hun ijver om de proletarische kiezer weg te houden van een extreem-rechtse stem bij de verkiezingen, schreven beide auteurs elk afzonderlijk en met veertien jaar tijdsverschil een boek dat moest aantonen dat het Vlaams Blok/Belang "neoliberaal" was. Dat verschafte het VB meteen een zweem van geloofwaardigheid bij misnoegde liberalen. Zo ook kan de herhaalde boodschap wat voor een prachtig links project die Vlaamse Republiek toch wel is, de rechtse kiezer vervreemden van de Vlaamse strijd. Na het lezen van de vele uithalen tegen het neoliberalisme in "de Vlaamse Republiek", neem ik me als neoliberaal voor om alvast een uitwijkmogelijkheid naar Brussel of naar het buitenland te voorzien voor het geval de Dietse Direct-Democratische Republiek (DDDR) hier zou uitbreken. Peter De Roover heeft mijns inziens dus gelijk als hij schrijft dat dit ideologische discours contraproductief kan werken.
Het boek van de denkgroep "In de Warande", "Manifest voor een zelfstandig Vlaanderen in Europa", sprak mij meer aan, omdat het in de no-nonsense, to-the-point stijl van managers en cijferaars geschreven is. "De Vlaamse Republiek" is een meer literair doorwrocht werk, met ideologische, historische en juridische accenten, maar dat vanuit een beschouwende invalshoek weinig concrete maar soms tegenstrijdige aanbevelingen poneert.
Dat neemt niet weg dat dit boek ook zijn verdiensten heeft. De layout oogt fris en mooi, de inhoud is zo divers dat het boek niet snel verveelt, op het taalgebruik valt niets aan te merken, en het boek zal de linkse intellectuele lezer die Vlaamse onafhankelijkheid als een bedreiging ziet, op zijn minst doen twijfelen. De essays van Koenraad Elst en Peter De Roover spraken mij het meest aan. Waarschijnlijk mede omdat zij de helderste en meest journalistieke schrijfstijl hanteren. Anderzijds lijken de stukken van Matthias Storme en Johan Sanctorum mij het meeste praktische nut te hebben omdat zij concrete elementen aanreiken van een blauwdruk, een strategie, of toch minstens een tactische opstelling voor een toekomstige Vlaamse Republiek.
Reacties
EricJans
zondag, 18 januari, 2009 - 08:44Het is te hopen dat zij - de Gravensteners - de Luc Kosrtenbeeks van deze wereld genoeg publiek confronteren met hun oneerlijke, onredelijke belgicistische eenzijdigheid.
Moge ter Vlaamse linkerzijde de discussie eindelijk eens beginnen.
Cogito
zondag, 18 januari, 2009 - 10:13"Hij vindt dat er met "eigen volk eerst" niets mis is, op voorwaarde dat het vergezeld gaat van solidariteit."
Dat is misschien de meest opmerkelijke en controversiële uitspraak hierboven. (ik had overigens nog nooit van Jef Turf gehoord en zou gedacht hebben dat het over een stripfiguur ging)
Volgens mij bedoelt de solidaristische, diklinkse partij Vlaams Belang niets anders dan net zulke (gedwongen) solidariteit onder het oorspronkelijke, etnisch-europese, Volk in Vlaanderen.
Jef Turf heeft het dus over "eigen volk eerst" op z'n Vlaams Belangs.
philippe
zondag, 18 januari, 2009 - 11:51"Vlaams republiekje" zou m.i. eerlijker klinken. En ik voel me zeker geen Vlaamse underdog.
Avondlander
zondag, 18 januari, 2009 - 12:23A. Rouet, slaapt gij nog?
bloemperk
zondag, 18 januari, 2009 - 21:35Jef Turf is de gewezen voorzitter van de ter ziele gegane K.P.B., de communistische partij in België.
Hij was/is een nobel politicus, een idealist.
Gewezen kernfysicus die zijn rijke loopbaan besloot als journalist bij het persagentschap Belga.
Is geen opportunistische tafelspringer zoals we er tegenwoordig veel zien in alle geledingen van de maatschappij.
Lectuur: Jef Turf:een politieke identiteit van een communist.
Auteur: Susan De Coninck.
Zou LVB ook niet enkele intrinsiekse communistische idealen in zich hebben. Heeft hij ook geen solidair kantje?
Ik mag hopen van wel.
NR
zondag, 18 januari, 2009 - 22:03Wie kent Jef Turf nu niet.
LVB
zondag, 18 januari, 2009 - 22:29@bloemperk: Ten eerste heeft het woord "solidariteit" een slecht imago gekregen omdat het in onze verzorgingsstaat geakoppeld werd met staatsdwang. Solidariteit is in de verzorgingsstaat een verplichting die met dwang wordt opgelegd, via ingebouwde mechanismen van herverdeling. Daardoor is de waarde van vrijwillige, opzettelijke, bewuste solidariteit gedevalueerd.
Ten tweede betekent solidariteit in het communisme van Jef Turf niet "ik help mijn medemens", maar wel: er mag geen (al te grote) ongelijkheid bestaan. Het marxisme heeft onder het mom van solidariteit, en vanuit een zero-sum-redenering (de drogredenering dat men slechts rijk kan worden door anderen arm te maken of arm te houden) een nivelleringsmechanisme gebouwd waarbij men liever had dat iedereen even arm was (dan was er tenminste toch geen afgunst) dan dat velen rijk waren maar enkelen toch arm (gemiddeld meer welvaart maar wel risico op afgunst).
Voor beide vormen van "solidariteit", nl. de staatsdwang en de nivellering, bedank ik. Mijn medemensen krijgen de beste kansen als we in onze maatschappij maximale vrijheid en maximale vooruitgang mogelijk maken. Noem dat "bezorgdheid over het algemeen belang" of "bezorgdheid over ieders mogelijkheden op vooruitgang", maar gebruik niet de verbrande en vervuilde woorden "solidariteit" of "gelijkheid".
Waarom wordt een aanhanger van een systeem dat iedereen door middel van staatsdwang op een gelijk niveau wil brengen ("iedereen even arm") een "idealist" genoemd, en iemand die ervan overtuigd is dat maximale vooruitgang er maar kan komen mits vrijheid, motivering en verantwoordelijkheid, niet? Ik beschouw bijvoorbeeld Frans Grootjans of Arthur Vanderpoorten (om het bij overledenen te houden) als minstens even grote idealisten als Jef Turf, maar zij waren wel aanhangers van een systeem dat bewezen heeft dat het welvaart creëert en mensen emancipeert in plaats van welvaart te vernietigen en mensen in onvrijheid te houden.
Benny Marcelo
zondag, 18 januari, 2009 - 23:01Arthur Van Der Poorten ken ik niet, maar wat Frans Grootjans betreft kan ik Luc alleen maar bijtreden.
Neverbeendead Religion
zondag, 18 januari, 2009 - 23:34Nivellering is beter dan maximale vrijheid op deze planeet omdat de vooruitgang selectief gebeurt vanwege de maximale vrijheid.
Men mag immers vooruitgang aanbieden, ook in de vorm van updates, die enkel de rijken kunnen betalen.
Die mag men maken en is zelfs voor iedereen maar het kost zo veel onder het excuus van grote investering en dat wordt dan de regel waar uitzonderingen zich aan moeten spiegelen.
Dat vindt dan plaats in de maximale vrijheid waarin het ook de arme vrij staat zeer rijk te worden en dan is de concurrentie de motivator die het get rich or die trying gegeven verder laat gaan zodat men de kleine en grote georganiseerde misdaad er ook nog bij moet nemen omdat die dan weer de better to burn out then to fade away filosofie in en op hun klimaat toepassen in termen van problematieken die de nodige aandacht voor daadwerkelijke neutraliserende actie verdienen ( additioneel het perpetuum mobile misdaagegeven van gisteren en vandaag verklaard ).
http://www.humo.be/tws/film...
Bij de nivellering is elke geaccepteerde vorm van vooruitgang onmiddelijk voor iedereen. Een regisseur van een film zou dat een ander scenario noemen om uit te werken. Dat vergt het think different gegeven van, ironie, apple.
Hier is de motivatie dan de onmiddelijke vooruitgang voor iedereen, zelfs zichzelf, ipv de selectieve die grotere kloven maakt met alle gekende gevolgen vandien.
En als je dan niet gelooft in de goedheid van de mensheid om met die betere motivator te kunnen omgaan, weet je dat je het ook al zeker niet over de maximale vrijheid hoeft te hebben.
En zo hoort men weer van overal doorzichtige praat en ben ik weer like glenn miller in the mood.
http://neverbeendeadreligio...
LVB
zondag, 18 januari, 2009 - 23:44Overigens, een socialist die aan zijn principes vasthoudt wordt door links een "idealist" genoemd, maar als een liberaal aan zijn principes vasthoudt wordt het plots een "dogmaticus". Alleen al om mij te verzetten tegen die manipulatie van het taalgebruik door links, beschouw ik de vraag "zou LVB ook niet enkele intrinsiekse communistische idealen in zich hebben" als het equivalent van "lijdt LVB aan schurft".
joe
maandag, 19 januari, 2009 - 07:37en wil luc voor ons beide vragen beantwoorden?
alle gekheid op een stokje, ik vind zowel zelfverklaarde linksen als zelfverklaarde liberalen die "vasthouden aan hun principes" dogmatisch. hun leven en denken laten ze geobsedeerd (of gemakkelijkheidhalve?) geleid worden door die zogezegde principes, steeds is er een belletje in hun hoofd dat hen alert moet maken aan een welbepaalde passage in dit of dat boek of manifest waarnaar ze moeten handelen, denken en verklaren. eng.
(is ook toepasbaar op bijbel- en koranvolgelingen)
Leo Norekens
maandag, 19 januari, 2009 - 09:53Was vast van plan om naar die boekvoorstelling te gaan, maar werd in laatste instantie verhinderd. Ik troost mij met de gedachte dat Sanctorum waarschijnlijk niet zo'n boeiende redenaar is. (Ik lees hem graag, maar nu en dan schuif ik diagonaal over een paragraaf heen. Ik heb niet àlle tijd, Johan. Bij een rede is dat moeilijk.)
Avondlander
maandag, 19 januari, 2009 - 10:03Het liberale gedachtengoed is wel vanuit de empirie ontstaan (wat drijft mensen economisch?) , het socialistische/communistische vanuit een hersenspinsel (iedereen moet economisch gelijk zijn).
In die zin kan men zelfs moeilijk van een liberale ideologie spreken maar wel van een socialistische.
Laat de twee systemen parallel naast mekaar bestaan en kijk wat de mensen verkiezen.
De meest comfortabele situatie is natuurlijk zichzelf socialist verklaren en in een liberaal systeem leven: men heeft alle geneugten en geen verplichtingen want men erkent het systeem niet, waarbij men zich uiteraard op "ethische" motieven beroept (andere zijn immers moeilijk te vinden).
Peter Dedecker
maandag, 19 januari, 2009 - 11:45De indeling van de Vlaamse underdog in die vier categorieën lijkt mij wat mager: ik pas alvast in geen van die vier.
LVB
maandag, 19 januari, 2009 - 12:08@Peter: Misschien ben jij wel Vlaams, maar géén underdog? ;-)
Neverbeendead Religion
maandag, 19 januari, 2009 - 13:05Overigens, een socialist die aan zijn principes vasthoudt wordt door links een "idealist" genoemd, maar als een liberaal aan zijn principes vasthoudt wordt het plots een "dogmaticus". Alleen al om mij te verzetten tegen die manipulatie van het taalgebruik door links, beschouw ik de vraag "zou LVB ook niet enkele intrinsiekse communistische idealen in zich hebben" als het equivalent van "lijdt LVB aan schurft".
Het klinkt alvast beter dan het andere equivalent is lvb een king pin met minder persoonlijke nadelen in the big business world where there is mutual understanding of the nature of sin and where legit and illegit businesses are combined into the continuing what is called and known as the big business.
http://www.lyricsfreak.com/...
http://www.dailymotion.com/...
En dat verklaart dan weer het time to deliver gegeven voor diegenen who understand the nature of real mutual sin.
https://www.youtube.com/watc...
johan vandepopuliere
maandag, 19 januari, 2009 - 15:19Eén categorie werd schandelijk over het hoofd gezien, al is ze wellicht NVT: de Gentenaar. Sinds Karel ons onze rechten ontnam, zijn we underdogs. Sinds Lodewijk Van Male, graaf van Vlaanderen, de koning van Frankrijk verzocht om de Gentenaars (en niét de Vlamingen) bij Westrozebeke een lesje te leren, nadat we even voordien zijn Brugse handlangers hadden verslagen op het Beverhoutsveld, zijn we eigenlijk ook al geen Vlamingen meer.
Of: waarom het Prinsenhof tot op de grond is afgebroken en de Gentenaar om het Gravensteen heenloopt, recht naar het Belfort, geflankeerd door de Sint-Niklaaskerk van de rijke gilden en de Sint-Baafskathedraal waar onze kannuniken zijn heengevlucht toen hun abdij door Karel, de Vlaming!, werd geruïneerd. Of: waarom de Nieuw Gentse Alliantie zelf niet eens besefte dat ze meer was dan een grap.
bernard
maandag, 19 januari, 2009 - 18:23'k Blijf bij mijn stelling.
De grootste vijanden van een VL republiek zijn de Vlamingen zelf.
Zie : http://www.marktplaza.nl/Vl...
Wanneer dat gerealiseerd wordt, wat gebeurt er dan? Dan fluit diegene, die ik als een vriend beschouw, J. Sanctorum ( "van alle heiligen", m a w een - verdergezette zoon van een vondeling) al een ander lied.
Ik hou van Sanctorums, heb er een goed deel van mijn jeugd mee doorgemaakt.
Sorry 'bout that, Johan. Je had gelijk het blog van mijn free jazz vriend JH ,het VL Wagner genootschap, aan te prijzen.
Ik blijf bij Free Jazz.
A.Rouet
maandag, 19 januari, 2009 - 20:54@luc
Noch Grootjans (samen met Willy De Clercq de politieke vader van jouw liberale vijand Verhofstadt), noch de grootvader van Dewael waren op de lijn van ons politieke spectrum de antipoden van communist Turf (en zijn vriend Van Geyt). Dàt ben jij Luc Van Braekel. Aan weerszijden van de liberalen, christen-democraten en socialisten die, ieder vanuit zijn eigen optiek,' bezorgd zijn om het algemeen belang en daar door middel van solidariteit met de zwaksten wat willen aan doen' bevinden zich de libertaire en communistische dogmatici die, in het beste geval, hun wereldvreemdheid verkocht krijgen aan zo'n 0,025 percent van het kiezerskorps. Idealisten zijn het want ze moeten toch zelf weten dat ze ' boeren zijn waar niemand eieren van wil'.
LVB
maandag, 19 januari, 2009 - 21:13@A.Rouet: "jouw liberale vijand Verhofstadt"
Waarop baseer je dat?
Als ik Verhofstadt zou tegenkomen zou ik hem een hand geven. Als ik jou zou tegenkomen, zou ik jou geen hand geven, want je zit vol haat, onverdraagzaamheid en pessimisme, zoals jouw bovenstaand reactie wel ten overvloede bewijst.
O ja, ik snap het al, je bedoelde "Dirk Verhofstadt". Dan is het goed.
A.Rouet
maandag, 19 januari, 2009 - 22:27Ik baseer me op jouw archief en het er geserveerde voer voor Verhofstadt-afvalligen waardoor lvb.net tot een asiel voor Belangers is uitgegroeid. Dàt zal jou eerder tegenkomen dan jij Verhofstadt.
bloemperk
maandag, 19 januari, 2009 - 22:31LVB stelt: "Solidariteit is in de verzorgingsstaat een verplichting die met dwang wordt opgelegd, via ingebouwde mechanismen van herverdeling. Daardoor is de waarde van vrijwillige, opzettelijke, bewuste solidariteit gedevalueerd."
Ik ben blij dat solidariteit, naast de opzettelijke bewuste solidariteit, door een democratische rechtstaat wordt opgelegd.
Velen zijn in een warm nest opgegroeid, hebben alle kansen gekregen en zijn gezegend met belangrijke intellectuele of praktische vaardigheden.
Er is ook een groep mensen die om velerlei redenen hiervan verstoken blijft.
Ik ben blij dat ik hiervoor belastingen opgelegd krijg.
Dit is ook een vorm van bewuste solidariteit.
Toch een pluim voor je dialoog. Een eerlijke dialoog is nodig, ondersteund door echte informatie en door strategische opties die de samenleving kunnen verbeteren.Hier beantwoordt uw blog volledig aan, het blijft een verrijking.
johan vandepopuliere
maandag, 19 januari, 2009 - 23:28@ A. Rouet.
Het is niet omdat je betwist dat doel X door middel A kan bereikt worden, dat je de voorstanders van middel A om doel X te bereiken, kan verwijten dat ze in feite doel Y willen bereiken, hoe graag je ook zou willen dat meer introspectie bij die voorstanders leidt tot een erkenning van tenminste een ambivalente houding terzake.
Je eigen caravan op camping LVB toont aan dat je vindt dat hij beter verdient dan de kliek die zijn soms provocatieve bijdragen omzet in vuilspuiterij. Je komt hier toch niet louter om je te ergeren?
Belgica Dividenda Est
maandag, 19 januari, 2009 - 23:38@ caravanbewoner à Rouet
"het er geserveerde voer voor Verhofstadt-afvalligen"
Doe toch eindelijk eens een poging om intellectueel eerlijk te zijn: Verhofstadt heeft de principes van in zijn burgermanifesten verraden en is zo een deel van zijn kiezers afgevallen en niet andersom.
EricJans
dinsdag, 20 januari, 2009 - 08:40@ A. Rouet:
<<Aan weerszijden van de liberalen, christen-democraten en socialisten die, ieder vanuit zijn eigen optiek,' bezorgd zijn om het algemeen belang en daar door middel van solidariteit met de zwaksten wat willen aan doen' (...)>>
Die solidariteit voor die 'zwaksten'... bedoel je daar de niet-splitsing van B-H/V mee, het in stand houden van de volstrekt oncontroleerbare en onverklaarbare transfers, de grendelwetten en pariteiten of het systematisch tegenwerken van Vlaamse economische belangen mee?
Je wijkt van het onderwerp af, Rouet. Hier - in bovenstaand artikel - wordt een uitweg gezocht uit La Belgique: een schijn-land met een schijn-solidariteit dat alle begrippen heeft uitgehold en misbruikt. Woorden als 'solidariteit', 'democratie', 'hoffelijkheid'... zij krijgen in la Belgique stuk voor stuk de betekenis van 'eenzijdig Vlaams inleveren en toegeven'.
Jij hebt het over dat België... dit artikel gaat over de vraag hoe we daar van af geraken. Het schijnt niet helemaal tot je door te dringen.
Jouw Belgique heeft het woordje solidariteit (overigens 179 jaar lang) vertaald in roofbouw van Zuidelijk Nederland.
Het gaat dus niet om de vraag of nederlandstaligen bereid zijn tot solidariteit (dat habben we sinds 1830 jaar na jaar in de feiten bewezen); het gaat om de vraag hoe we van jouw Belgo-nationaal-socialistische denken bevrijd kunnen raken. Snap je?
Rudyard Kipling
dinsdag, 20 januari, 2009 - 12:43Wie helemaal ontbreekt in het lijstje van de subrassen van de Vlaamse underdogs zijn:
5. De onrijpe Vlamingen.
Zij die pas heel recent tot inkeer gekomen zijn, zij die geen enkele historische of familiale band hebben met de Vlaamse Beweging. Zij die doodsbang zijn te worden geassocieerd met Vlaamse symbolen, zij die voortdurend fulmineren tegen andere Vlamingen als "romantici" of "vendelzwaaiers" Zij die vinden dat geld en rationele argumenten de enige goede argumenten zijn om Vlaanderen onafhankelijk te maken maar niet beseffen dat gezond Vlaams nationalisme de Vlaamse economie ten goede komt.
Zij die de andere Vlamingen die naar IJzerwake of Zangfeest gaan verafschuwen. Zij ook, die niks willen te maken hebben met (afstammelingen van) Vlamingen die in WOII fout zaten.
Zij die niet kunnen terugvallen op familiebanden om zich Vlaming te voelen. Het zijn deze boekhouders en bange wezels die denken dat Vlaanderen onafhankelijk zal worden door op de onderhandelingstafel af te komen met sterke, rationele argumenten. En als ze die niet direct kunnen vinden, dan uiteindelijk maar toegeven. Het is dit type van Vlamingen die Joost Ballegeer bedoelde met volk zonder bovenlaag.
Misschien wel te veel om samen op 1 hoop te gooien. Misschien moet ik hier nog 3 of meer subsubrassen van maken ?
pepperjack
woensdag, 21 januari, 2009 - 10:57Akkoord met LVB dat solidariteit en nivellering (naar beneden) kernproblemen vormen en ingebed zijn geraakt in een collectivistische ideologie.
Over nivellering zullen we het eens zijn: deze is op heden m.i. vooral nefast in de scholing. 80% van onze scholen in centrumsteden (zelfs kleine steden) zijn nu al, - if not binnen afzienbare tijd - kwalitatief miserabel door niets anders als massale aanwezigheid van te veel import-kindjes, met alle respect voor die individuën. In blinde paniek gaat men die kinderen blijven spreiden, maar dat is enkel een probleem-verschuiving (en verbreding) gezien de import aan waanzinnig hoog tempo blijft doorgaan. We gaan dra komen tot een onderwijsniveau dat zodanig laag is, dat er "echt" vrij onderwijs georganiseerd zal worden, versta zuiver privé, en dat de ongelijkheid uiteraard groter zal zijn dan ooit. Soit.
De term "solidariteit" onderscheidt ons meer. Bij mij smaakt solidariteit wrang, niet omdat het berust op dwang - ik kan daar mee leven - maar omdat het danig misbruikt wordt door 'links', in die mate dat de solidariteit als idee en als betaalbare organisatievorm kapot gaat. En na het uitpersen van geld via belastingen, gaat men de vruchten van de solidariteit moeten nivelleren naar beneden toe, om ieder even weinig te geven.
Het goede nieuws is dat de linkse ideologieën, net zoals ongebreideld kapitalisme, zelfvernietigend zijn. Het slechte nieuws is dat het echter eerst echte slachtoffers maakt.