Brief van Willy De Waele aan Douglas De Coninck

dinsdag 9 december 2008
De heer Douglas DE CONINCK
Redacteur bij De Morgen


Geachte,

Duidelijk niet gehinderd door enige historische kennis van zaken stelt u met uw artikel van donderdag 4 december 2008 dat Vlaams minister Marino KEULEN en de Vlaamse regering leugenaars zijn door de burgemeesters van Wezembeek-Oppem, Kraainem en Linkebeek niet te benoemen.

Dat de burgemeesters en Sint-Genesius-Rode, Drogenbos en Wemmel wel benoemd zijn is waarschijnlijk aan uw aandacht ontsnapt en duidelijk niet dienstig om, zoals wij het van uw krant gewoon zijn, andermaal hand en spandiensten aan de Francofonie te verlenen door Vlaanderen intolerant en bekrompen voor te stellen.

Dat in de faciliteitengemeenten een ruime meerderheid Franstaligen aanwezig is ontkent niemand. Dat deze meerderheid het gevolg is van het decennia lang ondergraven van de taalfaciliteiten door de Franstaligen gaat u straal voorbij.

Dit is de perfecte vertaling van de brief van Charles ROGIER, toenmalig premier, aan één van zijn ministers, ik citeer:

“Les premiers principes d’une bonne administration sont basés sur l’emploi exclusif d’une langue et il est évident, que la seule langue des Belges doit être le Français. Pour arriver à ce résultat, il est nécessaire que toutes les fonctions, civiles et militaires, soient confiées pour quelques temps à des Wallons; de cette manière les Flamands, privés temporairement des avantages attachés à ces emplois, seront contraint d’apprendre le Français et l’on détruira, peu à peu l’élèment germanique en Belgique”

Als u dat geschiedenis zou noemen, verwijs ik naar de webstek van Carrefour, ik citeer:

“Je vous interdis, d’obliger nos enfants, qui ne vous ont rien fait, à aboyer le Flament.”

Op dezelfde webstek geeft de heer Patrick TRAUBE, psychologue et écrivain, aan zijn zoon het volgende taaladvies, ik citeer:

“Par décence, je tairai la question de l’ouverture culturelle! Je me contenterai de répéter que l’apparante égalité: “Un francophone apprenant le flamand = un Flamand apprenant le français” est une inégalité masquée, donc une escroquerie à nos depens (une de plus).

Je lui dirai qu’apprendre la langue de l’autre est un acte d’amour pour cette langue et pour cet autre. Mais qu’aimer ceux qui vous méprisent, soutenir qu’il pleut quand ils vous crachent dans la figure, cela s’appele: lâcheté. Je luis dirai enfin que refuser d’apprendre la langue de l’autre n’est pas toujours un signe d’intolérance encore moins de rejet sectaire mais parfois un acte d’honneur et de résistance civique”

Het zal u waarschijnlijk eveneens ontgaan zijn dat de Francofonie in de jaren 60 in Brussel een verkiezingscampagne voerde met de slagzin:

« BRÜSSEL VLAAMS – CA JAMAIS »

Nochtans, en dat zou u ook moeten bekend zijn, is de federale staat samengesteld is uit gemeenschappen (de Vlaamse Gemeenschap, de Franse Gemeenschap en de Duitstalige Gemeenschap) en gewesten ( het Vlaamse Gewest, het Waalse Gewest en het Brusselse Gewest) – de artikelen 1, 2 en 3 van de grondwet, en in 4 taalgebieden: het Nederlandse taalgebied, het Franse taalgebied, het tweetalige gebied Brussel-hoofdstad en het Duitse taalgebied – artikel 4 van de grondwet. Elke gemeente van het Rijk maakt deel uit van één van deze taalgebieden.

De regeling ingevoerd door de wet(ten) van 13 december 2002 tot wijziging van het kieswetboek en bijlage, waardoor overal in het land provinciale kieskringen zijn ingesteld, met uitzondering van de provincie Vlaams-Brabant, is dus onmiskenbaar strijdig is met de grondwettelijke indeling van het land en houdt een discriminatie in tegenover de kandidaten en kiezers van de provincie Vlaams-Brabant en van het Nederlandse taalgebied.

Het Grondwettelijk Hof oordeelt bijgevolg met het arrest nummer 73/2003 van 26 mei 2003 expliciet dat de regeling zoals ingevoerd bij de kieswet van 13 december 2002 strijdig is met het gelijkheidsbeginsel, beschermd door de artikelen 10 en 11 van de Grondwet.

Als de Nederlandstalige meerderheid in de Kamercommissie vraagt om de grondwettelijke indeling van de federale staat te respecteren en aldus de kieskring te splitsen worden zij als provocateurs en separatisten bestempeld en blokkeert de Francofonie al maandenlang de werking van de federale instellingen.

Als de Franstalige gemeentebesturen in de gemeenten Kraainem, Linkebeek en Wezenbeek-Oppem de grondwet en de taalwetten naast zich neerleggen beschouwen ze dit als een democratisch recht.

De francofonie schrikt er zelfs niet voor terug onderhandelingen afhankelijk te maken van de benoeming van burgemeesters, die de hun mandaat misbruiken om blijvende politieke en administratieve voorrechten af te dwingen, en de uitbreiding van het Brusselse gewest te eisen.

Voor de uitbreiding van het Brussels Gewest wordt aangevoerd dat economisch het Brussels hinterland zich ver buiten het Gewest uitstrekt.

Maar betreken de Franstaligen dan ook bij deze uitbreiding het Waals “hinterland” van dat Brusselse Gewest?

Op grond van datzelfde criterium kan het Vlaamse Gewest dan ook aanspraak maken op de aanhechting van Komen en Moeskroen, die in het hinterland van de zone Kortrijk - Roeselare liggen.

En het hinterland van de haven van Antwerpen? Dat strekt zich ook ver buiten de agglomeratie uit, zeker ook via het zeekanaal, tot in Brussel! De haven van Brussel is immers volledig afhankelijk van dit kanaal, dus van Antwerpen... !

Bij het vastleggen van de taalgrens werden aan de Franstaligen in zes gemeenten rond Brussel beperkte administratieve en individuele faciliteiten toegestaan die per definitie uitdovend zijn. Het is niet te verantwoorden dat voor alle nadien bijkomenden dezelfde voorkeurregeling gehandhaafd blijft.

Oui, il peut appliquer le principe de territorialité linguistique. Cela signifie que tous les immigrants sont les bienvenus, mais que, s'ils veulent s'installer sur le territoire, ils doivent avoir le courage et l'humilité d'apprendre la langue locale.

Pour le dire franchement, les facilités me paraissent une bonne chose, à condition qu'elles soient perçues comme transitoires. Quand on a tracé la frontière linguistique, certaines personnes se sont trouvées du mauvais côté. Il était donc tout à fait légitime de leur octroyer des facilités, afin qu'elles puissent recevoir les documents administratifs dans leur langue. Par contre, il n'est pas sage d'avoir généralisé ce privilège à tout nouvel arrivant. Plus de 70 % des habitants des communes à facilités n'y sont pas nés

Dès lors, pourquoi les Marseillais qui viennent à Kraainem pourraient-ils recevoir des documents dans leur langue maternelle, et pas les Berlinois ? On a fait une erreur... La frontière linguistique est non seulement un outil de pacification durable, mais aussi le meilleur moyen de protéger la diversité linguistique. Nous devons dire aux Européens qui veulent s'installer chez nous : "Bruxelles est votre capitale, mais la Belgique n'est pas votre colonie !"

(Le vif/L'express 25-06-2004 p. 40 le philosophe Philippe Van Parijs)

Deze Franstaligen in de faciliteitengemeenten en in de andere gemeenten rond Brussel kunnen dan ook niet als een minderheid worden beschouwd omdat zij uit vrije wil hun woonplaats gekozen hebben en er duidelijk van op de hoogte waren, of hoorden te zijn, dat het Nederlands er de enige bestuurstaal is. Vlaanderen heeft dan ook geen nood, laat staan enige plicht, om het minderhedenverdrag goed te ratificeren omdat in Vlaanderen geen minderheden (in de correcte zin van het woord: van oudsher gevestigde anderstalige bevolkingsgroepen) zijn.

Bovendien zijn de Franstaligen vergeten (?) dat het afsluiten van het Hertoginnedalakkoord, waarbij in zes randgemeenten taalfaciliteiten werden ingevoerd, eveneens overeengekomen werd dat de top van de gemeentelijke administraties in de 19 Brusselse gemeenten binnen de tien jaar paritair moesten samengesteld zijn en tweetalig. Zoniet zouden de taalfaciliteiten vervallen. (Hendrik FAYAT)

Vandaag moeten wij stellen dat zelfs een “taalhoffelijkheidsakkoord” niet toegepast wordt en dat taalfaciliteiten in de een grondwet ingeschreven zijn.

De taalfaciliteiten die de Vlamingen in de taalgrensstreek toegekend werden, worden door de Franstaligen systematisch geboycot; zelfs een Vlaamse school in Komen blijft verstoken van de wettelijk voorziene betoelaging. Terwijl de Vlaamse Gemeenschap de Franstalige scholen in de faciliteitengemeenten blijft betoelagen en aldus de verfransing van de rand mede financiert. Ook dat is een vorm van discriminatie.

Sinds het ontstaan van de Belgische staat ondergaan de Vlamingen de actieve verfransing van Vlaanderen. De taal- en administratieve faciliteiten in de zes randgemeenten zijn het tastbare bewijs van het onvermogen en de onwil (onkunde) van de Franstaligen om zich aan te passen aan de taal- en de cultuurgemeenschap waar zijn in volle vrijheid gekozen hebben te verblijven.

De Vlaamse migratie naar Wallonië heeft nooit een actieve vervlaamsingspolitiek in het zuiden des lands voor gevolg gehad; de Vlamingen hebben zich, zoals het hoort, aangepast aan taal en cultuur van hun gastgemeenschap.

De splitsing van de kieskring B H V en van het gerechtelijke arrondissement heeft geen communautaire aspect zoals te pas en te onpas wordt verkondigd, maar iets dat een rechtstaat fundamenteel en veel dieper raakt: het respect voor de grondwet. Er kan simpelweg niet onderhandeld worden over dit hele dossier; deze ongrondwettelijke situatie moet eenvoudig zonder enige compensatie worden rechtgezet.

Ik stel echter vast dat het naleven van de grondwet en het afdwingen van de naleving ervan, zelfs na een arrest van het Grondwettelijk Hof, in het Belgische staatverband onmogelijk geworden is.

De Francofonie heeft nooit aanvaard en zal het nooit aanvaarden dat zij haar taalkundige, culturele en administratieve greep op Vlaanderen verloren heeft. Er bestaat echter niet de geringste verwachting dat zij zal ophouden alle middelen te gebruiken om haar electorale en administratieve voorrechten in Vlaams Brabant te behouden en zelfs uit te breiden.

De “imagoschade” toegebracht door het “advies” van de Raad van Europa mag en moet unilateraal ten laste gelegd worden van de Francofone klagers; Vlaanderen hoeft daar helemaal niet wakker van te liggen.

Trouwens, waarom de Raad van Europa? Als de klagers het grote gelijk aan hun kant denken te hebben, waarom dan geen klacht bij de Raad van State?

Het antwoord is heel eenvoudig: het is hen niet te doen om de legaliteit, maar om de publiciteit.

Vlaams minister Marino KEULEN heeft in dit dossier enkel wet en decreet toegepast, zoals het hoort.

Indien Vlaanderen, de voorbije decennia, had kunnen rekenen op mandatarissen van zijn niveau hadden wij nooit onze democratische meerderheidspositie door een grendelgrondwet, belangenconflicten en alarmbellen verloren

Bij de vaststelling dat de overheid de eigen rechtsregels niet respecteert hoeven de burgers, noch de ondergeschikte besturen, zich er neer bij te leggen; zij hebben het morele recht en de plicht zich daaraan te onttrekken en daar niet aan mede te werken.

Burgers hebben rechten en plichten, maar dat geldt ook voor de overheid. Als de Belgische regering zelfs de grondwet niet meer wenst na te leven, mag je dan van de burgers eigenlijk nog wel verwachten dat ze braaf zullen helpen die wetsovertreding uit te voeren?

Zich beroepend op deze filosofie, en de ervaringen uit het verleden, hebben de colleges van burgemeester en schepenen inderdaad terecht geweigerd de verkiezingen van 10 juni 2007 te organiseren.
Trouwens, de discriminatie die het Grondwettelijk Hof vastgesteld heeft zal nog zwaarder doorwegen bij de organisatie van de volgende Europese verkiezingen. Alle gemeenten van het bestuurlijke arrondissement Halle-Vilvoorde ressorteren en onder het Vlaamse kiescollege en onder het Waalse kiescollege gevestigd te Namen.

Een kandidaat die in Aarlen woont kant perfect in heel het bestuurlijke arrondissement Halle-Vilvoorde stemmen ronselen; voor een kandidaat uit het bestuurlijke arrondissement Halle-Vilvoorde bestaat de diezelfde mogelijkheid niet om in Aarlen op stemmen te kunnen rekenen.

De situatie is inderdaad glashelder: de Franstaligen weigeren zich aan te passen aan de taal en de cultuur van de gemeenschap waar zij in alle vrijheid voor gekozen hebben. “Le droit de la personne” inroepen in Vlaanderen maar datzelfde recht aan de Vlamingen in Wallonië weigeren is eveneens glashelder.

Zoals het eveneens glashelder is dat de Francofonie, in en rond Brussel, de oorzaak zal zijn van het uiteenvallen van het Belgische staatsverband, dat zij zo hoog in hun vaandel voeren, voor zover het hen financieel voordeel opbrengt.

Ik hoop dat u de intellectuele eerlijkheid zult kunnen opbrengen om uw lezers dit standpunt ter kennis te brengen.

Met vriendelijke Vlaamse groeten,

Willy DE WAELE
Burgemeester