Zo werkt de Wetstraat

Mogelijk is de echte reden van de aversie tegen Yves Leterme, dezelfde als die tegen Guy Verhofstadt in de jaren negentig, of tegen Steve Stevaert begin van dit decennium. Dat had niet alleen te maken met 'te veel stemmen'. Wel met 'te zeer verwijderd van de Wetstraatconsensus'. Verhofstadt had in zijn Burgermanifesten nooit het begrip van de 'uittreding uit de staat' mogen voorstellen en alle consequenties van dien. De andere partijen konden niet anders dan die VLD negeren, tot ze bereid was haar eigen programma uit te zweten, tenminste dat deel dat buiten de politieke consensus stond.

Stevaert zat op de rand met zijn gratisverhaal. Niet met gratis onderwijs of gratis openbaar vervoer, maar met het ook door de belachelijke huisvlijt van sommige sp.a'ers karikaturale beeld van 'gratis': de burger als onverantwoorde consument van de overheid. Tegen 'gratis' konden de andere partijen niet opbieden, ze konden er over onderhandelen, want ze delfden toch altijd het onderspit.

Leterme heeft datzelfde taboe over zich afgeroepen met zijn 'vijf minuten politieke moed' om B-H-V en wie weet het halve land te splitsen. Zijn boodschap: over belangrijke communautaire thema's moet je eigenlijk niet onderhandelen. Ook dat is een fundamentele negatie van de politieke consensus in dit land. En dus moet Leterme doen wat Verhofstadt hem voordeed (eerst de woestijn in, vervolgens zich redelijk opstellen) en waarvoor Stevaert bedankte (die verliet de Wetstraat en kapte intussen met de politiek).

Walter Pauli in De Morgen, 21 november 2009