Vandaag iedereen journalist, morgen iedereen baron?

Na De Morgen en De Standaard heeft LVBlog nu ook een vermelding gekregen in 't Pallieterke, het "weekblad voor mensen met een goed hart en een slecht karakter". Columnist Paul Belien gaat deze week uitvoerig in op het weblog-fenomeen. Belien las op LVBlog enkele citaten uit het Standaard-artikel waarin Dominique Deckmyn een scherpe lijn trekt tussen enerzijds de échte journalisten uit de professionele media, en anderzijds "het wereldje van de bloggers". "Wat Deckmyn de bloggers verwijt, zijn kwalen van een groot deel van de Vlaamse pers", aldus Belien. "Die controleert geen bronnen, beschuldigt zonder wederwoord en broodrooft mensen. Denk aan notaris X, Soetkin Collier, prof. Luc Lamine. Het enige verschil tussen bloggers en journalisten is dat laatstgenoemden inderdaad 'de drempel' van de eind- en hoofdredactie moeten halen, terwijl bloggers hun teksten rechtstreeks aan de lezer voorleggen. Het halen van die drempel is echter geen kwaliteitskenmerk, maar een teken van onderdanigheid aan het regime", schrijft Belien nog. Volgens Belien kadert de uithaal van Deckmyn naar de bloggers in een bewuste strategie: "De Belgische regimepers is gebeten op de bloggers omdat deze mensen aan hun controle ontsnappen. [...] Het enige wat Albert II kan doen, is alle bloggers omkopen met een titel. Vandaag iedereen journalist, morgen iedereen baron!".

De volledige column van Belien valt hier te lezen. Belien verklaart zich niet alleen fan van LVBlog, maar ook van Tolle Blogge, Stephen Pollard, Samizdata en Best of the Web Today.

Belien kwam tijdens zijn journalistieke carrière zelf in moeilijkheden met "de drempel van de eindredactie". Hij vertelt het zelf in zijn boek over de abortus-kwestie, dat onlangs integraal op het web gepubliceerd werd. In oktober 1989 beschikte Belien, die toen bij Gazet van Antwerpen werkte, over betrouwbare informatie dat Koning Boudewijn zou weigeren om de abortuswet te tekenen. Het nieuws mocht van de hoofdredacteur evenwel niet in de krant. Belien kon zijn artikel op 1 november 1989 wél laten publiceren in The Wall Street Journal, de tweede grootste krant van de VS. GvA-hoofdredacteur Lou De Clerck reageerde woedend, want het artikel had "in de hoogste politieke kringen van het land grote schade berokkend". Het WSJ-artikel werd in de Belgische pers doodgezwegen, want toen de voorspelling vijf maanden later, in maart 1990, uitkwam, sloeg het nieuws van de weigering van Boudewijn in als een bom. Toen Belien daarop in de WSJ op de hypocrisie van de Belgische pers wees, werd hij prompt door GvA ontslagen. Het is een anekdote die erop wijst dat "de drempel van de eind- en hoofdredactie", waarover Deckmyn het had, niet enkel met kwaliteit te maken heeft, maar soms ook met politieke wenselijkheid. Het zijn vaak diezelfde media die schamper berichten over voorbeelden van zelfcensuur in de Amerikaanse media. Nogal hypocriet dus, alsof er hier geen redactionele inmenging zou zijn.

De anekdote van het Belien-ontslag is een voorbeeld van zelfcensuur bij de media. Moet dat kunnen? Ik vind van wel. Als voorstander van het eigendomsrecht, vind ik dat de eigenaar van een medium (op de openbare omroep na, die terecht een objectiviteitsplicht heeft opgelegd gekregen) het recht heeft om het laatste woord te hebben over wat er al dan niet gepubliceerd wordt. De eigenaar draagt uiteindelijk de eindverantwoordelijkheid. Het is aan de media-consument om zichzelf, via een verstandige selectie van een gediversifieerd media-aanbod, niet afhankelijk te maken van één nieuwsmedium. En als aanhanger van het marktprincipe, geloof ik dat de eenzijdigheid van het ene medium de opportuniteiten creëert voor de concurrerende media. Vandaar ook het belang om naast de Vlaamse mainstream-kranten, die in de voorbije 20 jaar vanuit een positie van diverse ideologisch afgelijnde quasi-partijkranten gecongrueerd zijn naar dezelfde centrum-linkse standpunten, ook niet-mainstream media te consumeren, zowel ter linker- als ter rechterzijde. Daarom zult u mij niet schamper horen doen over publicaties als Solidair, Indymedia of 't Pallieterke. Links of rechts, men kan het oneens zijn met hun standpunten, maar ze betekenen voor de kritische lezer een noodzakelijke verrijking voor een medialandschap dat overheerst wordt door de mainstream-media met hun nogal eenzijdige en gelijklopende agenda-setting. En natuurlijk spelen weblogs op dat vlak ook een rol.

Tenslotte nog dit: terwijl de vermeldingen in De Morgen en De Standaard niet resulteerden in een noemenswaardige verhoging van het aantal bezoekers van mijn blog, komen er in de dagen sinds Belien's vermelding wel 100 à 150 bezoekers méér kijken. Misschien toeval, misschien ook niet.