Over het vredesakkoord van Sarkozy met Poetin

Japan???
In elk geval een veel te simpele verklaring, de toekomst brengt enorme moeilijkheden tussen Rusland en China.
De huidige financiële crisis zal hopelijk leiden tot een sanering en verbetering van de financieel/economische rotzooierij die nu al jaren bezig is onze maatschappij aan het uithollen. We kunnen alleen maar hopen. De amerikanen schijnen toch slimmer te zijn dan ik dacht. Let's hope so.

* 'We gaan razendsnel naar een multipolaire wereld, waarvan het zwaartepunt verschuift richting China en Japan. En Europa dreigt in het stuk niet meer voor te komen.' *

Dat naast een citaat zetten uit het nieuwe boek (verschenen in mei van dit jaar) van Singapore's gewezen topdiplomaat Kishore Mahbubani.

'Toen de Koude Oorlog voorbij was had het Westen een zeer klaar beeld voor ogen van hoe de geschiedenis zich verder zou ontplooien. Dit is vastgelegd in verschillende opgetogen vaak triomfantelijke verklaringen. James Baker die toen de Amerikaanse minister van Defensie was, bracht die geestestoestand onder woorden toen hij sprak over een nieuwe gemeenschap van democratieën die 'zich zou uitstrekken van Vancouver tot Vladivostok'. Hij openbaarde heel wat met deze verklaring. Het enige land dat men van Vancouver tot Vladivostok over het hoofd had gezien was Japan, het eerste en tot dan toe enige Aziatische lid van de Westerse club (Japan werd toegelaten tot zowel de OESO als de G-7). Ook buitengesloten uit de discussie omtrent deze nieuwe gemeenschap was Indië, 's werelds grootste democratie. Velen in de rest van de wereld dachten dat James Baker - eerder zonder nadenken en onbewust - had uitgebracht wat diep in het Westers denken begraven had gelegen: het verlangen om een nieuwe en machtige Blanke Club te creëren. Het werd nooit zo gezegd. Het zou rampzalig zijn geweest dat te doen. Maar de boodschap die de rest van de wereld kreeg was klaar en onmiskenbaar.

Diezelfde triomfantelijke gemoedsgesteldheid vond men ook aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, in West-Europa. Ik herinner mij een vergadering tussen de ministers van Buitenlandse Zaken van de Europese Unie en de Associatie van Zuidoost-Aziatische landen (ASEAN) tijdens de vroege negentiger jaren. De Belgische minister van Buitenlandse Zaken Willy Claes was toen de voorzitter van de Europese Unie. Hij zei koudweg tijdens die EU-ASEAN vergadering dat er met het einde van de Koude Oorlog nog maar twee supermachten overgebleven waren in de wereld: de Verenigde Staten en de Europese Unie. Hij hoefde de rest niet uit te spreken: die twee supermachten zouden de wereld domineren terwijl de andere landen zich zouden moeten aanpassen aan hun wensen.

Het beste bewijs dat die geestesgestelheid van triomfalisme zowel de Verenigde Staten als West Europa had omhuld werd geleverd door hun positieve reacties tegenover Francis Fukuyama's 'Het Einde van de Geschiedenis' [...] Wat velen in het Westen van zijn essay oppikten was iets dat ze wilden horen: dat de wereld het 'Einde van de Geschiedenis' had bereikt met de triomf van de Westerse beschaving. Derhalve was de enige weg voorwaarts voor de 5.6 miljard mensen die niet in het westen leefden eenvoudig: al wat ze moesten doen was culturele klonen worden van het Westen.

Het is duidelijk geworden dat het onwaarschijnlijk is dat Fukuyama's of Baker's visie bewaarheid zullen worden. Geen Belgische minister van Buitenlandse Zaken zou onverstandig genoeg zijn om te suggereren dat de VS en de EU de twee huidige supermachten zijn. Noch zou om het even welke Amerikaanse ambassadeur van een 'gemeenschap' spreken waarin het Rusland van Putin zou betrokken zijn. Men heeft de Westerse visie van na de Koude Oorlog drastisch moeten herzien. Maar in het Westen is er weinig wil om na te gaan wat er verkeerd is gelopen.'

(Kishore Mahbubani, The New Asian Hemisphere: The Irresistible Shift of Global Power to the East, PublicAffairs, New York, 2008)