Het underdoggevoel van het kaakslagflamingantisme

(...) Ieder redelijk mens weet dat de staat verder hervormd moet worden en wat op tafel ligt aan mogelijke nieuwe bevoegdheden is eerder een vertrekpunt. Maar als men de discussie blijft voeren met het gebrek aan stijl dat de separatisten initiëren, komen we geen stap vooruit. Wat is dat toch met dat kaakslagflamingantisme? Waarom hebben wij als Vlamingen zoveel moeite om van het underdoggevoel uit ons verleden los te komen. Vlaanderen lijkt het jongetje dat klappen kreeg van zijn vader en nu hij een vent is - die drie koppen groter is dan die vader - duikt hij nog steeds angstig weg. Vandaag en gisteren zijn niet hetzelfde.

Je zou denken dat de groep die 60 procent van de bevolking telt en voor een nog groter aandeel van de welvaart zorgt, als een soort grote broer met een monkelende glimlach een mentaliteit zou aannemen van 'luister maar naar je grote broer'. Een houding die gepaard kan gaan met zorgzaamheid, tederheid maar vooral generositeit. Maar ook met beslistheid, openheid en misschien een vleugje paternalisme. Maar niets van dit alles. Grote broer Vlaanderen begint om de haverklap te huilen dat hij altijd al minder gekregen heeft, dat zijn kleinere broertje altijd de favoriet geweest is en dat nog één kaakslag het einde van de broederrelatie inluidt. (...)

Misschien is de kern van het probleem dat nationalisten niet leven van een sterk Vlaams zelfbewustzijn. Zij gedijen beter bij een Vlaanderen van zelfbeklag en frustratie. Laten wij werk maken van dit gezonde Vlaamse zelfbewustzijn en de attitudes en verantwoordelijkheden die daarbij horen tot de onze maken. Want alleen op die manier kan Vlaanderen de leidende rol spelen bij het oplossen van deze institutionele crisis.

Noël Slangen in De Morgen, 8 september 2007