Belastingen en begrotingstekort

Een verhoging van het belastingtarief op de hoogste inkomens tot 100 procent zou anderhalf biljoen dollar in het eerste jaar kunnen opbrengen, maar dit werkt alleen voor het eerste jaar. De meeste mensen zullen, na te zijn belast aan 100 procent van hun inkomen, stoppen met werken en/of investeren in niet-belastbare effecten, zoals belastingvrije obligaties van lokale overheden.

Het is mathematisch ook niet mogelijk om alle nieuwe staatsuitgaven te dekken door het verhogen van de belastingen op de top 5 procent van de belastingplichtigen (die $160.000 of meer per jaar verdienen). Die betalen nu al 61 procent van de federale belastingen (of $676 miljard per jaar). De meeste van deze mensen betalen nu al het tarief dat zeer dicht zit bij de maximale opbrengst, wat betekent dat elke stijging van de belastingdruk op de lange termijn een geen bijkomende belastinginkomsten zal opleveren.

Het is heel eenvoudig: mensen met hoge inkomens hebben opties. De geschiedenis leert dat wanneer de tarieven worden verhoogd, velen ervoor kiezen om minder te werken (vrijetijdsbesteding is niet belastbaar), vroeger op pensioen te gaan dan ze hadden gepland, en minder te sparen of te investeren in belastbare, productieve activiteiten.

Wie meer verdient dan $160.000 per jaar zou drie keer meer belastingen moeten betalen, alleen al om het begrotingstekort van dit jaar op te vullen. (...)

Wie niet in Fantasialand woont, weet dat de enige mogelijke opties de volgende zijn:

- Een aanzienlijke verhoging van de belastingen op midden- en lagere-inkomensgroepen (politiek onmogelijk).

- Het "financieren" van alle nieuwe uitgaven door de verkoop van obligaties op de particuliere markt tegen veel hogere rente (aanzuigen van prive-kapitaal en het verhogen van de kosten van het eigenwoningbezit, wat zal leiden tot een tragere groei en hogere werkloosheid).

- De centrale bank (de Fed) de nieuwe schuld te laten opkopen (wat zal leiden tot hogere inflatie, waardoor iedereen armer wordt).

- De overheid verantwoord laten handelen en besparen op de uitgaven.

Richard Rahn in The Washington Times, 7 augustus 2009