De impact van de nieuwe belastingen van Warren Buffett

1. een belangrijk deel van de inkomsten van de beleggers komt in de vorm van dividenden die belast worden aan 15% bij de belegger. Wat Buffett niet vertelt is dat deze dividenden uitbetaald worden door de bedrijven NA belastingen (39% federaal + x% van de State, bijvoorbeeld 10% in California). Dividenden worden dus onderworpen aan een DUBBELE belasting. Hoe eerlijk is dat?

2. als Buffett meer belastingen wil betalen dan kan hij dat gemakkelijk. De IRS, de Amerikaanse belastingdienst, heeft een speciale dienst om dergelijke vrijwillige checks te ontvangen. Luister naar Buffett maar kijk niet naar zijn daden.

3. Buffett heeft 90% van zijn rijkdom weggestopt in trusts zodat ze niet meer belast kunnen worden. Hij is rijk, en nu wil hij al de anderen die willen rijk worden, extra laten belasten. Degenen die Obama extra wil belasten zijn niet de top 400 verdieners maar ieder familie die meer dan 250.000 dollar per jaar verdient. Dat is 3 percent van de bevolking. Deze 3 percent betaalt nu al meer dan 50% van de inkomsten-belastingen. 47% betaalt de rest. 50% betaalt geen inkomsten-belastingen. (cijfers 2009) Hoe eerlijk is dat?

1) Het is niet duidelijk welke potentiele en/of reele trade-off (macroeconomische afweging) Grubel als de belangrijkste beschouwt, die tussen inkomensverdeling en inkomensgroei, of die tussen inkomensverdeling en tewerkstelling (of werkgelegenheid).   Men kan dan nog een onderscheid maken tussen inkomensverdeling pre-inkomensbelastingen en post-inkomensbelastingen, wat dus twee additonele trade-offs geeft.    Wat er ook van weze, ik betreur dat hij de term "rechtvaardigheid" gebruikt als een substituut voor "gelijkheid" (van ofwel inkomensverdeling of van belastingsdruk).   Dat lijkt me een ongeoorloofde concessie aan het misleidend ideologische taalgebruik van de mainstream media.  

2) Er is op zich niets "rechtvaardig" aan een meer-gelijke inkomensverdeling, althans voor de overgrote meerderheid van 'normale' gevallen.  Er zullen steeds uitzonderingen bestaan, waar een relevant rechtvaardigheidsaspect zou kunnen bestaan (maar die kan men niet in het algemeen behandelen).   Voor normale mensen, dus, gaat de inkomensverdeling bijna volkomen bepaald worden door de volgende factoren: (A) persoonlijke inspanningen (zowel van arbeid als van sparen), (B) persoonlijke 'talenten' (zowel intellectuele als risicobereidheid), en (tot op zekere hoogte) ook (C) 'chance'.   Wat deze laatste factor betreft: als jvdp morgen in de loterij 1 miljoen euro wint, dan ga ik dat niet zien als "onrechtvaardig" omdat ik dat 'geluk' niet zou hebben.  Zijn winst/geluk belet mij niet van te werken en te sparen om (materieel) rijker te kunnen worden.   Of een ander voorbeeld: er is niets "rechtvaardig" aan het transfereren van Vlaamse belastingsopbrengsten om 'inactiviteit' bij PS-kiezers in Wallonia te financieren, of om Marokanen uit Afrika naar Brussel te kunnen lokken zodat ze daar voor Moureaux zouden kunnen/willen stemmen, enz...   

3)  Het is goed geweten dat superrijken, gelijk Buffett, doorgaans een kleiner percentage van hun inkomen aan belastingen betalen in vergelijking met 'normale' hardwerkende' middenklassemensen.  Dat heeft te maken met de absurde complexiteit van de belastingscode en het feit dat politiekers die code permanent blijven 'aanpassen' om geliefkoosde 'groepen' te paaien.  De effectieve belastingsvoet voor een individu gaat dan bepaald worden door de expertise van zijn belastingsadviseur, en niet door het feitelijke niveau van zijn inkomen.  Als Buffett de belastingscode drastisch zou willen simplifieren, en bijna alle 'preferenties' en 'tax expenditures' afschaffen, dan wil ik hem wel volgen.  In die zin wil ik supperrijken meer belasting zien betalen. Echter, als hij enkel wat populariteit zou willen kopen door een verhoging van belastingsvoeten voor 'rijken', dan zou hij een gevaarlijke populist zijn die de goegemeente een rad voor de ogen wil draaien.  Het probleem is immers niet dat de 'voeten' zouden te laag zijn, maar wel dat er zo ontzettend veel arbitraire 'loopholes' zijn.

4) Thinker waagt zich aan een analyse van de motivatie van Buffett.  De hypothese die Thinker vooropstelt is niet onredelijk, maar valt moeilijk concreet uit te leggen.   Ik zie het anders.  Buffett is een heel oude man, en het is goed mogelijk dat geld verdienen voor hem vandaag veel minder allure heeft dan voorheen.   Op dat vlak heeft hij niets meer te bewijzen.   Mijn contra hypothese is dat hj vandaag veel meer geinteresseerd is in politieke invloed en misschien zelfs in 'celebrity status'.  Dat lijkt me meer in overeenstemming met empirische observatie (omtrent hem) over recente jaren.

5) Fincioen maakt een belangrijk punt.  Het feit dat ongeveer de helft van de VS bevolking vandaag geen inkomensbelasting meer moet betalen (dankzij weer de complexiteit van de tax code en allerlei 'socialistische' maatregelen) is een echt schandaal van "ONnrechtvaardigheid".    Een land, een staat, een gemeenschap is meer dan een collectie van individuen.  Het vereist een inspanning van iedereen, een echte financiele bijdrage van iedereen aan het gemeensxchappelijke bestuur en aan de provisie van publieke (collectieve) goederen/diensten.  Zonder die 'inspanning' kan er geen echte aanhankelijkheid bestaan, en dat is op termijn nefast voor een trans-etnische natie.   Dat belet niet dat het ook een schandaal is dat supperrijken minder moeten moeten betalen dan ik, als een percentage van hun inkomen.   De belangrijke vraag is dus, steunt Buffett serieuse voorstellen tot tax simplificatie, of niet?   En daar heb ik zo mijn twijfels over.  Als 'vriend van Obama' is het onwaarschijnlijk dat hij de tweede grootste peiler (na de overheidsvakbonden, en speciaal de onderwijzersvakbonden) van de Democratische Partij, i.e. de lawyers lobby, zou willen aanpakken.                

Ik denk dat zowel Warren Buffet als Marc Huybrechts op bepaalde punten gelijk hebben.

- Ik ben het met Marc Huybrechts eens dat het een links mantra is dat meer inkomensgelijkheid gelijkstaat met meer rechtvaardigheid, en ik ben het dus ook met hem eens dat een vereenvoudidiging van de belastingstarieven (die als gevolg zou hebben dat schimige achterpoorten voor bepaalde 'rijken' verdwijnen) een beter idee is dan gewoon de tarieven verhogen voor de 'superrijken'. Sowieso lijkt een vlaktaks me de enige zinvolle manier om belastingen te innen.

- Maar: ik ben het wel met Warren Buffet eens dat het op dit moment goed zou zijn voor de Amerikaanse economie als de 'rijken' meer belastingen zouden betalen. Maar dan niet met 'rechtvaardigheid' als argument.

In een goed functionerende vrijemarkteconomie zou een privé-investeerder zou zijn geld beter besteden dan de overheid, en een belastingsverlaging zou dus de economie doen groeien. De vraag is echter waarom deze 'trickle down' er dan niet is gekomen na de belastingsverlagingen van Bush. Of nog erger: waarom na die belastingsverlagingen de kortste en poverste expansie uit de naoorloogse geschiedenis volgde.

Ik denk dat dit te maken heeft met twee zaken.

Ten eerste met het feit dat de FED de intrestvoeten jarenlang kunstmatig laag heeft gehouden, wat een voedingsbodem heeft gelegd voor inherent slechte investeringen - zogenaamde bubbels.

En ten tweede, volgens mij nog essentiëler, is er het feit dat we in een geglobaliseerde economie leven en dat een Amerikaanse investeerder zijn geld niet per definitie in de VS zal investeren. Op globaal niveau zal een belastingsverlaging in de VS misschien leiden tot een hogere wereldwijde economische groei, maar die extra jobs komen er misschien niet in de VS maar in Brazilië, dus de Amerikaanse 'jan met de pet' is er uiteindelijker slechter af dan als de overheid dat geld had geïnd en daarmee bijvoorbeeld een hogesnelheidslijn in de VS had aangelegd.

Opnieuw geldt: als de wereldhandel écht vrij was, zou dit geen probleem zijn geweest: die extra fabriek in Brazilië zou daar zijn gekomen wegens eens reëel competitief voordeel, wat uiteindelijk beter zou zjn geweest voor iedereen, ook voor die Amerikaanse 'jan met de pet'. Maar de wereldhandel is niet vrij, de 'groeilanden' (BRIC e.a.) belazeren de boel ongeneerd met mercantilistische importtarieven, wisselkoersmanipulaties etc...

En dus komen we in de situatie waarin de VS eerst de belastingen verlaagt en aan de lokale investeerders geld aan bodemintresten ter beschikking stelt (maar tegelijk haar uitgaven niet verlaagt waardoor er een structureel deficit onstaat), waarbij vervolgens die investeerders dat geld gaan investeren in allerhande 'goeilanden' en waarbij tenslotte diezelfde overheid dat geld aan een hogere intrest moet gaan teruglenen bij overheidsinvesteringsfondsen in die groeilanden.

En in deze context lijkt een belastingsverhoging me dus beter voor de Amerikaanse economie. Het lijkt me een aanvaardbare tegemaatregel tegenover de handelsbelemmeringen ingevoerd door de 'groeilanden'.

Die laatste paragraaf is een emeritus economie onwaardig. De effecten en afwegingen die gelden voor een verlaging van een tarief van 94% gelden niet onverminderd voor een verlaging van een tarief van 21%. Het sociaal-economisch beste belastingtarief ligt ergens tussen 0 en 100%. Mensen die beweren dat lager altijd beter is, zijn net zo ideologisch blind als zij die beweren dat hoger altijd beter is.

@LVB : en pleit Buffet dan voor een terugkeer naar een belastingtarief van 94%? Zo niet, dan blijf ik er bij dat de laatste paragraaf, waarin hij specifiek die periode aanhaalt, zijn betoog onwaardig is.

@ Marc Huybrechts

1) ok

2) Ik betwijfel niet dat er een "trickle down" effect is geweest n.a.v. de belastingverlagingen onder Reagan. Mijn post was vooral een poging om te begrijpen waarom die trickle down er onder Bush jr. niét is geweest.

3) We zijn het erover eens zijn dat belastingsverlagingen in theorie zouden moeten leiden tot meer economische groei, vanuit het idee dat privé-ondernemers efficiënter hun geld besteden dan de overheid. Wat ik gewoon zeg is: dat klopt, maar het speelveld waarop die ondernemers anno 2011 actief zijn, beperkt zich niet tot hun eigen land. Het kan dus evengoed zijn dat ze hun investeringen elkders zullen doen, en dat een belastingsverlaging in land x gaat leiden tot meer groei in land y. Ik heb een sterk vermoeden dat dat precies is wat er tijdens de Bush-jaren is gebeurd.

4) Volledig akkoord, al spelen die Laffer-curve effecten vooral wanneer belastingtarieven onredelijk hoog zijn. Dat kunnen we van de huidige Amerikaanse tarieven niet zeggen, op de vennootschapsbelasting na.

5) Ik maakte een denkoefening: de Amerikaanse 'jan met de pet' heeft meer baat bij een overheid die een hogesnelheidslijn aanlegt in zijn eigen land, dan bij een ondernemer die een fabriek bouwt in Brazilië. Uiteraard binnen de huidige context van een allebehalve vrije wereldhandel.

6) Volledig akkoord. Zoals al gezegd: een vlaktaks lijkt me de enige correcte manier om belastingen te innen. Voor een deel is dat uiteraard ideologisch, maar ook qua kostenefficiëntie lijkt het me het beste systeem.

7) Een importtarief is uiteindelijk ook gewoon een belastingsverhoging die wordt gedragen door de Amerikaanse consument. Maar uiteraard zijn al dit soort maatregelen 'second best' oplossingen, de ideale oplossing zou zijn dat we de 'groeilanden' zover zouden kunnen krijgen om hun manipulaties te stoppen.

@ jvdp

1) Uw verwijzing naar "hoogte", was dat echt "ironie", of was dat eerder sarcasme?  Of, zou het kunnen dat ik - ondanks mijn vermeende "hoogte" - het verschil niet zou kennen?  Je grapje zit er ook een beetje naast.   Ten eerste, u heeft in dit opzicht hetzelfde "voorrecht" als Warren Buffett.  En, ten tweede, voor Buffett zijn het nu geen "crisistijden", maar tijden van 'opportunity' of tijden waarin hij 'juwelen' goedkoop kan bekomen.  Vorige week is zo een groot deel van een topbank (Bank Of America) in zijn schoot komen te 'vallen'.   En omwille van zijn goede connecties met de White House (en dus met sommige regulatory agencies en de Treasury), in tijden van massale en absurdelijk-gedetailleerde overheidsinterventies, is dit ook een periode waarin hij waarschijnlijk geniet van een zekere preferentiele behandeling.  Het is een sterk vermoeden, dat ik niet kan bewijzen.  Big business vrijt steeds de macht op, en (in tegenstelling met MH) Obama heeft geen moraalfilosofie gevolgd bij 'klassieke' jezuieten. In feite, hij is een product van (a) de hippieculture van zijn moeder, en (b) de westenhaat van zijn 'afwezige' (of nooit-aanwezige) vader, en (c) en van de morele lege doos van het nihilistisch legalisme van de contemporele Amerkaanse Law Academy.   

2)  Over de gepaste verdeling van private-versus-public natuur van spoorwegen houd ik een open geest, en ik ben niet 'wedded' aan het principe verkondigd in # 115208.  Het was een 'voorkeur', maar ik ben geen expert in deze materie, en ik denk dat dit best van concreet geval tot geval zou moeten beoordeeld worden.  Dit is het soort van kwestie waaromtrent een jvdp en een MH, als leden van een relevante commissie, vermoedelijk vrij gemakkelijk tot een redelijk compromis zouden kunnen geraken.    

3)  Ik apprecieer van geciteerd worden, en ik ik wil niet (vanhetzelfdelakeneenbroek) evenzeer sarcastisch doen en/of kleinzielige opmerkingen maken omtrent specifiek taalgebruik.  Per slot van rekening leeft u in de buurt van Brussel, waar het woord "charme" courant (en dikwijls lichtzinnig) gebruikt wordt.   Maar, ik vraag me toch af of "gecharmeerd" een bevestiging van 'akkoord' zou zijn.  Een indicatie wel, maar een bevestiging?               

Laat ik even dieper ingaan op één analyse die mij "gecharmeerd" heeft:

"Voor normale mensen, dus, gaat de inkomensverdeling bijna volkomen bepaald worden door de volgende factoren: (A) persoonlijke inspanningen (zowel van arbeid als van sparen), (B) persoonlijke 'talenten' (zowel intellectuele als risicobereidheid), en (tot op zekere hoogte) ook (C) 'chance'."

Dit is een zeer nuttige aanvulling of verbetering van oude moralen en nieuwe zelfontplooiingsreligies, waarin men hetzij dicteert dat arbeid en talent in een rechtvaardige wereld behoren te resulteren in materieel succes, hetzij dat het volstaat succesvolle voorbeelden na te bootsen om zelf succes te boeken.

Veel mensen uit de middenklasse vinden het onrechtvaardig of onbegrijpelijk dat zij niet schatrijk worden, terwijl zij nochtans zeer intelligent zijn en dagelijks tot 9 uur arbeid verrichten. Hun onbegrip of misnoegdheid krijgen een stroomstoot van volgende noties bij MH:

1) Inspanningen uiten zich in onze kapitalistische maatschappij niet louter door het omzetten van tijd in geld (arbeid), maar ook door het omzetten van geld in meer geld (sparen, of als MH het mij vergeeft, investeren).

2) Verstand uit zich in diezelfde maatschappij niet louter door intellectuele capaciteiten, maar ook door risicobereidheid, dat ik verder zou uitbreiden naar ondernemingszin.

3) Ten slotte is daar de zeer logische metgezel van risico, namelijk "geluk", wat dikwijls de determinant is tussen die ene succesvolle risiconemer en tal van onbekende soldaten op het slagveld van de ondernemingszin.

Dit is werkelijk een zeer wijze les voor onze generaties, die een verwrongen perceptie hebben van "loon naar werken" omdat zij de mechanica van persoonlijk succes niet doorgronden, die daaruit besluiten dat "loon naar werken" niet meer bestaat, en in hun ontgoocheling in het kapitalisme hun toevlucht nemen tot het socialistische "loon naar bestaan".

Geduldig afwachtend of dit een indicatieve charme losweekt, een bevestiging dan wel een vermaning, verblijven wij bij nacht en danig uit de buurt van ontij, met vriendelijke groet.

"geluk moet je vaak afdwingen."

Zoals golfer Jack Nicklaus ooit zei: "It's a funny thing, the more I practice the luckier I get."

Ik zal er een ander citaat tegenover stellen, van mezelf: "It's funny how few unknown people are known".

Geluk kan je helemaal niet afdwingen, per definitie. Geluk, in combinatie met arbeid en verstand, zorgt voor het soort exceptionele succes dat in het kapitalisme mogelijk is. Inderdaad, als je lui bent en dom, zal opportunity niet aan je door komen ringen.

Er zijn vast nog mensen die hun hele vermogen hebben geriskeerd, maar bij wie de deurwaarder net eerder was dan Amazon. Hun verhaal verkoopt niet zo goed als dat van Hsieh. En karakterieel mogen we Fred Deburghgraeve op het niveau van Nicklaus plaatsen, alleen had hij het "ongeluk" dat zijn genen hem hebben voorbestemd tot een sport waar geen geld mee te verdienen valt.

Wacht even, ik denk niet dat ik beweerd heb dat men "chance" moet hebben om succesvol ondernemen. Wél echoode ik de bewering van MH dat, om in de platte kop van de inkomensverdeling terecht te komen, enkele factoren een rol spelen, waaronder geluk. Het is zeker mogelijk om als ondernemer te slagen, door louter de eerstgenoemde factoren arbeid en verstand.

Ik ben een grote fan van ondernemers. Als mijn uitleg de indruk gaf dat ik het een bende sjansaars vind, dan heb ik het zeer slecht uitgelegd.

En dat ondernemers ondernemen omdat ze op geld belust zijn, dat beweer ik ook helemaal niet. Ik zou zelf ondernemen uit ondernemingsdrang, maar ik ben bang voor het risico.

U zegt zelf dat het risico groot is. De beloning is navenant. Maar niet iedereen die risico neemt, slaagt, anders is het per definitie geen risico. En er zitten tussen de falingen behoorlijk wat mensen die gewoon pech hadden, met hun timing, met hun omstandigheden of met hun slechte inschatting van het risico.

Ik denk eigenlijk dat we het eens zijn, maar dat de notie "geluk" niet echt populair is bij ondernemers, omdat het de schaduwzijde van risico in de verf zet. 

@Bart Vanhauwaert: " De enige onderscheidende factor tussen beide groepen (land van adoptie) is dan duidelijk bepaald door het geluk."

Dus volgens jou zijn de invloed van opvoeding en cultuur op iemand persoonlijkheid en talenten een kwestie van "geluk"?  En is dus alles wat niet louter genetisch bepaald is, een kwestie van "geluk"?

Vanuit deze denkfout heeft elke Nobelprijswinnaar literatuur zijn prijs louter aan "geluk" te danken, want hij had evengoed geboren kunnen worden in een arm land waar hij geen onderwijs had genoten en dus niet had leren schrijven. 

Ik ga volledig akkoord met jouw opmerking dat opvoeding en cultuur een grote rol spelen in de ontwikkeling van iemands persoonlijkheid en talenten.  Daaruit de conclusie trekken dat DIT BIJGEVOLG de factor "geluk" uitmaakt (cfr. het voorbeeld van de geadopteerde kinderen), is gewoon een foute conclusie.  Dan kan je met evenveel recht ook de aangeboren persoonlijke talenten louter een kwestie van "chance" noemen, wat ze in feite ook zijn.

Om terug te keren naar de drie oorspronkelijk door Marc Huybrechts geciteerde factoren: 1) inzet 2) persoonlijkheid 3) chance:  alle drie worden ze deels beïnvloed door de omgeving waarin men opgevoed is en leeft. Inzet en vlijt zijn deels een zaak van vrije wil maar ook van de mate waarin men er persoonlijke aanleg voor heeft.  De eerste twee factoren zijn ook een kwestie van aangeboren talenten.  De derde factor zou ik eerder beperken tot: gegeven de persoonlijkheid (die het resultaat is van genetica, opvoeding en omgeving), welke andere, eerder toevallige factoren hebben tot het succes geleid.

Ik zou de drie factoren van Marc Huybrechts omzetten tot vier: 1) aangeboren talenten 2) invloed van opvoeding en cultuur 3) vrije wil 4) toeval.  Enkel factor 3 heeft men zelf volledig in de hand, onder voorbehoud uiteraard van allerlei filosofisch-neuropsychologische discussies over het concept "vrije wil".  De andere drie factoren zijn een kwestie van toeval, maar op het moment dat men aan "ondernemen" begint zijn de eerste twee eigenlijk al een uitgemaakte zaak, terwijl de vierde wel nog "aan het spelen" is.  Een calvinist zou de eerste twee factoren "voorbestemdheid" (predestination) noemen, en de vierde "goddelijke voorzienigheid" (providence).  

Let wel, het is niet omdat "vrije wil" slechts één van die vier factoren is, dat ik zou suggereren dat ze maar voor één vierde weegt. Ik ga eigenlijk ook akkoord met Luk VH als hij stelt dat het vooral een kwestie van doorgedreven inzet is.  Omdat ik "inzet" deels als een persoonlijkheidskenmerk zie en deels als een kwestie van wilskracht, gebruik ik liever de term "vrije wil" om het niet-aangeboren, niet-aangeleerde, maar "bewust" geactiveerde deel van de inzet aan te duiden. 

@LVB : zoals jezelf ook zegt, talent is een geluk. Ik ken persoonlijk een aantal vrienden en familie die stukken meer inzet tonen dan mijzelf maar minder economische succes omdat mijn talent nu eenmaal enorm waardevol is en ik het van jongsafaan heb mogen aanscherpen. Dat is mijn geluk.

Misschien heb ik je laatste paragraaf totaal verkeerd begrepen maar ik ben er vast van overtuigd dat de doorgedreven inzet waar je over spreekt een noodzakelijke maar geen voldoende voorwaarde is om rijk te worden.

Dus is het verkeerd om te zeggen dat ondernemers hun rijkdom niet verdienen omdat ze enkel maar wat geluk hebben gehad. Maar omgekeerd is het ook verkeerd om te zeggen iedereen die arm is zeker en vast rijk had kunnen worden, als ze zich maar wat meer hadden ingezet.

@Cogito het was geen toeval dat ik zijn voorbeeld gebruikte :) maar voor zover ik weet was dat wel inter-amerikaanse adoptie?

Mijn grootvader, eenvoudige beenhouwer zei onverbloemd: 'het is van groot belang uit welk een gat dat je komt gekropen'.

En daarmee was alles gezegd:

- je verstand heb je van je ouders, je opvoeding ook (hopelijks)

- soms heb je een startkapitaal nodig en dat haal je ook dikwijls daar, hoewel dit minder belangrijk is.

Maar de na-oorlogse generatie heeft zijn kinderen soms te weinig ondernemerschap aangeleerd; het was van: ga zo lang mogelijk naar school zodat je met schone handen kunt gaan werken, een postje ergens op een bureau'tje. 

Je moet als ondernemer soms eens geluk hebben en de juiste mensen tegen het lijf lopen, maar je moet het wel allemaal zelf in gang zetten, achter je bureau verwezenlijk je niks fundamenteels, bureauwerk is enkel ondersteunende activiteiten.

Je kunt bv. deelnemen aan een beurs, en daar mensen ontmoeten die je produkten willen kopen, maar daarvoor moet je ook zorgen dat die produkten in de ogen van die mensen waardevol zijn. Je kunt een website hebben, en daar iets presenteren met inhoud, en weer vinden mensen je die iets zien in wat je maakt. Creativiteit dus. Netwerken is ook belangrijk; soms kunnen de meest crazy combinaties tot een (mini-)succesverhaal leiden. En als het goed zit, hoef je niet eens zoveel inspanning te doen om dat dan nog te verkopen. (Maar dan hebben we het over zich op de beste manier onderscheiden van de collega's.)

Misschien is het dan wel een geluk dat je uit het juiste gat bent gekropen.

"omdat mijn talent nu eenmaal enorm waardevol is"

Jammer dat we daar zo weinig van merken in je commentaren.

Het IS een kwestie van geluk wie je bent, voor een groot deel. Ik ben er redelijk zeker van dat karaktereigenschappen genetisch vastliggen en reeds zichtbaar zijn bij baby's. Je kan daar wel enigszins aan bijsturen, soms met veel moeite en tijd, maar meer van ons dan we graag denken ligt vast bij onze geboorte.

Je aangeboren talenten zijn inderdaad een kwestie van toeval. Het feit dat je überhaupt bestaat ook. Vermits jouw bestaan een noodzakelijke, doch niet voldoende voorwaarde is voor "inzet", kan men logisch waterdicht poneren dat ook "inzet" deels afhangt van "toeval".

Of tot waar het tot in het absurde doorvoeren van de geluksfactor kan leiden. Akkoord dus met wat Johan Vandepopuliere daarover schrijft.  Daarom ook vind ik het calvinistische onderscheid tussen "predestination" en "providence", enerzijds de toevalsfactor die ons gemaakt heeft tot wat we zijn, en anderzijds de toevalsfactor die in het heden speelt, relevant bij discussies van deze aard.  Dat de calvinisten die factoren niet toeschrijven aan toeval maar aan "God", is natuurlijk een totaal andere kwestie, het gaat mij om het onderscheid dat ze maken.

Toevoeging:

de islam is een goed voorbeeld van een ideologie die (deels) egalisatie predikt en oplegt en waar $uperrijken al eeuwen het vals zingen promoten en opdringen aan hele samenlevingen. 

Dan toch liever een ouwe $meerlap als $inatra.

Eén van de dingen die we wel kunnen doen is 'minstens' harder roepen om de democratisering van China.
Moest je zien hoe bang de Chinese overheid was van die 'Arabische Lente'. Overal flikken op straat in Shanghai en Beijing. Het was even paniek.
't Is de hoogste tijd dat die 15 of 17 $uperrijken van China zich eens verantwoorden voor hun macht tegenover die anderhalf miljard Chinezen die politiek gewoon niet bestaan. Klaar.

@ Ericjans

Zeg, Eric, staat er geen euro-teken op je klavier?  Hoe anders verklaren dat je steevast het $-teken gebruikt in het woord "superrijken"?  Of misschien toch beter de Zwitserse Frank gebruiken?

@jvdp

 ..."Hoe komt het toch dat onze publieke opinie hen wantrouwt...?"

Twee redenen. 

Ten eerste, omdat afgunst een zeer prevalente ONdeugd is onder de mensen.  Precies daarom speelde die ondeugd een grote rol in de bijbelverhalen van de judeo-christelijke traditie, althans tot een generatie of twee geleden.  Dus pre-Danneels.    

Ten tweede, omdat de mens psychologisch geneigd is om meer nut/genot te zien in 'oppervlakkig-gratische' dingen dan in dingen die iets tastbaar kosten.   De $ die men op straat vindt (of van de overheid krijgt) geeft meer 'geluk' dan de $ die men verdient op het werk.   Het berust op een vastgeroeste illusie natuurlijk, en is niet rationeel.

P.S.  Buffett heeft al aangekondigd dat het gros van zijn fortuin zal gaan naar de (Bill and Melinda) Gates Foundation voor humanitaire/sociale doelstellingen.   Zijn kinderen zullen geen superrijken zijn na zijn dood, ook al zullen ze zonder twijfel niets belangrijk (materieel) 'te kort komen'.  Empirische studies bevestigen dat grote private Amerikaanse fortuinen doorgaans na 3 of 4 generaties 'verdampen', om twee redenen: (a) de overheid en (b) familale 'degeneratie' (i.e. losbandige verspilling).   De relevante vraag is gaan de kleinkinderen van Laurent nog geld krijgen van de belastingsbetalingen van 'den Joe'?