De betekenis van neoconservatisme

"Hier gaan neconservatieven akkoord met de realisten, dat het internationaal recht te zwak is om regels af te dwingen en aggressie in te tomen."

"Akkoord gaan met de realisten," een gezagsargument zo groot als de planeet Jupiter.

Elk recht is te zwak om af te dwingen, de heren beleidslui moeten het desnoods manu militari WILLEN afdwingen, en daar knelt het schoentje.

Neoconservatieven geloven niet in de afdwingbaarheid van internationaal recht omdat ze het zelf niet afdwingbaar willen maken waardoor het uiteraard niet afdwingbaar is, waardoor ze er nog minder in geloven.
Iets met een cirkel.

Verontwaardiging over massale gruwelijkheden à la tête du client is fout.

"gezamelijke actie gebaseerd op gedeelde democratische principes"

Maar het mag blijkbaar wel niet op papier staan. De mietjes.

@Koen Robeys: Ben je er zeker van dat Hayek de "Rule of Law" en de voorspelbaarheid van overheidsacties ook op van toepassing achtte op buitenlandse betrekkingen en internationaal recht? Want in het citaat hierboven gaan 3 van de 4 punten over buitenlandse politiek en internationaal recht. Punt 3, het enige dat over sociale en dus binnenlandse politiek gaat, zal je wellicht niet tegenstrijdig achten aan de "rule of law" of met de ideeën van Hayek.

Ik heb de indruk dat je bij het schrijven van je commentaar vooral dacht aan de Patriot-wetgeving en de vermeende uitholling van de burgerrechten als gevolg van de strijd tegen het terrorisme. Maar de vier punten in dit citaat gingen daar helemaal niet over, m.a.w. zoiets als de binnenlandse strijd tegen terrorisme wordt hier niet als essentieel voor het neoconservatisme gezien, het is hoogstens een neveneffect. Guantanamo kan zich wel binnen de scope van het neoconservatisme bevinden zoals het beschreven wordt in dit citaat, maar in Guantanamo zitten geen Amerikanen, en het heeft dus weining of niets met binnenlandse politiek of met 'burger'rechten te maken.

Cogito, voor de honderste keer, ik weet echt niet waar je het in hoofd haalt om liberal democracy gelijk te stellen met in het Nederlands sociaal democratie. De echte betekenis van liberal democracy is niet ideologisch gevuld. De USA zijn een liberal democracy, zo ook Frankrijk, Duitsland, eigenlijk heel Europa (buiten Wit-Rusland en Rusland), Argentinië, Zuid-Afrika en zoverder...

Het begrip is redelijk ruim en houdt eigenlijk in dat er een parlement is, gekozen door het volk in verkiezingen, een staatshoofd (al dan niet rechtstreeks gekozen), een constitutionele bescherming van individuele rechten (een rechtssysteem) enzoverder.

Het begrip zet zich eigenlijk af tegen de vroegere volksdemocratie van de USRR. Daar zit hem ook vooral de toevoeging van "liberal" in, nadruk op het individuele, dan eerder het collectieve. En in zo een liberal democracy kunnen verschillende fracties en partijen bestaan, ook sociaaldemocratische. Maar dat betekent niet dat ze met elkaar te veréénzelvigen zijn, zoals jij doet.

De boodschap van Fukuyama in 'The end of History', was dan ook dat dergelijke liberal democracies het stilaan haalde van volksdemocratieen en dictators. Hij kwam echter bedrogen uit (bovendien: het begrip LD zegt ook niets over hoe daadwerkelijk de democratie aanwezig is. Heel wat Afrikaanse landen zijn in naam liberal democracies, maar inhoudelijk wat anders)

Ik denk dat een logica van (a) er moet een Rule of Law zijn (wegens de problemen die Hayek opgeeft), maar (b) "in de gevallen waarin er geen (in casu: internationale) rechtsorde *is* doen we toch maar onze zin" tekortschiet: juist om de problemen die Hayek aangeeft.

Immers, als je gewoon één of andere grens kan aangeven om ineens te zeggen: nu mag de staat gewoon zijn gang gaan, nu hebben we geen belangstelling meer voor vrijheden en het kan ons ineens niet meer schelen hoeveel het de burgers allemaal zal kosten - want we zitten, bijvoorbeeld, in Guantanamo, dus alles mag - wat voor kracht heeft je filosofie dan?

Dat ligt waarschijnlijk dichter bij het groot verwijt dat ik aan die "neo-conservatieven" à la Fukuyama maak, dan al dat gedoe van "ze verdedigen een sluitend rechtssysteem". Als je gaat googelen naar mijn protesten tegen bombardementen op Servië, ga je dan ook eens googelen op mijn statements waaruit moet blijken dat die in strijd zijn met wat ik ergens gezergd hab?

En als je dat niet kan vinden, wil je dan tenminste *voor jezelf* toegeven dat het fabriceren van die "tegenstrijdigheid" een tikje goedkoop is? (Nu, het *mag* ook publiek, hoor.)

Mijn punt is veeleer dat wij een beschaving zijn, en dat wij beweren dat we een hoop dingen beter hebben gedaan, en doen, dan de anderen. Uitgerekend in al die liberale en kapitalistische ondernemingen van ons heb je de successen maar voor het aanwijzen. En die successen zijn tegelijk ook de drager van waarden waarover grote stukken van de rest van de wereld over hun voeten struikelen van de haast waarmee ze ze willen overnemen. "Rule of Law" is één van die grote ideeën daarvan.

Maar om waarden uit te dragen moet je natuurlijk wel een beetje consequent zijn. Je moet immers ook een beetje overtuigend zijn. "Wat voor kracht heeft je filosofie anders?".

Dus een hoop gepreek over hoe wij "democratieën" zijn en dus de anderen "regime change" nodig hebben - en dan onder een hoop leugens een land binnenvallen dat niemand had aangevallen en niemand had bedreigd, en wel om de olie (jaja, dat wordt tegenwoordig meer en meer openlijk toegegeven!) en omdat ze nu eenmaal nog met een frustratie zaten...

Dàt is de manier om te maken dat je *niet* meer overtuigend bent, en op een minimum van tijd een maximum aan mensen en volkeren van je te vervreemden. En binnen de kortste keren zie je overal "niet-patriotten" (als het Amerikanen zijn) en "hysterische anti-Amerikaans links" (als het geen Amerikanen maar wel Westerlingen zijn) en "terroristen" (als het leden van andere beschavingen zijn).

Als Franstaligen Vlaamse verzuchtingen afwimpelen met "dat zijn allemaal neo-nazis", dan begrijpen we ineens *wel* dat dat niet getuigt van een zeer krachtige filosofie. Maar als we zelf moeten gaan schelden zoals in de bovenstaande paragraaf, dan is het omdat heel de rest van de wereld dom, kwaadaardig, hysterisch, en de rest is. Wie gelooft *dat* nu eigenlijk zelf?

Dat weggeven van ons moreel overwicht als beschaving, dat manifest "niet beter zijn dan de rest" - dat vind ik een vorm van verraad dat veel zwaarder weegt dan muggenzifterij over de bombardementen op Servië. De vraag is wat die bombardementen *werkelijk* wilden bereiken. Als ze de controle over de olie van Servië wilden verzekeren, en krijgshaftig dom rechts de kans boden om achter een terreuraanslag hun (ingebeelde) "onafgewerkte campagne" af te werken, dan zouden ze natuurlijk even schandalig als het bewind van Bush geweest zijn.

Nu, ik ontken niet dat je iets van de achterliggende ideeën hebt opgevangen. Als de bende (iedereen mag gerust wegkruipen achter om het even welk excuus, dus ook woordgebruik, om te doen alsof het niet de moeite om op te reageren is, hoor) zich door een idee als "Rule of Law" had laten leiden, dan waren er een hoop drama's nooit gebeurd. Dus om die reden zal je wel eens, al dan niet impliciet, pleidooien voor een internationale rechtsorde hebben opgevangen.

Als je de kracht van de ideeën van Hayek hebt geproefd, weet je dat de logica niet is van "er is geen 'Rule of Law', dus we gaan even van overheidswege met begrotingstekorten de samenlevingen in het Midden Oosten gaan *maken*. De logica daarvan is wel "als er geen rechtsorde is waaronder je "Rule of Law" kan toepassen, is het gevaar op staatsavonturen zoals de Irakpolitiek van Bush des te groter, en is er des te meer reden om zeer huiverachtig te staan tegenover de nieuwste grootse plannen van de met begrotingstekorten gefinancierde staatsinterventie". Meer dan ooit moet de staat zich nu laten leiden door de abstracte en voorspelbare principes van Hayek, en niet door de "omstandgheden van het moment", die hij linea recta in de "morele staat van de Nazis" ziet uitmonden.

Aanhalingstekens alweer omdat je die termen en vergelijkingen zo terugvindt in The Road to Serfdom, voornamelijk hoofdstuk zes. Toch echt wel een belangwekkend boek, hoor, die Road to Serfdom.

Alles in één trok achter elkaar getypt na een diner met vrienden en veel Saint-Emilion,

Koen