WSJ over Louis Michel

Eén baan lijkt niet genoeg voor Louis Michel. De Europese commissaris voor ontwikkeling wekte afgelopen week beroering door aan een tv-station in zijn geboorteland België te vertellen dat hij wel eens voor het parlement zou kunnen opkomen in de verkiezingen in juni. (...) Hij gedraagt zich alvast als een kandidaat, terwijl hij in een commissie zetelt waarin hij per definitie boven de partijen zou moeten staan. (...) Zijn beslissing kan afhangen van de vraag of hij zijn partij naar de macht kan leiden en, zoals hij sluw suggereerde in een interview met de website van zijn partij, de job van premier Guy Verhofstadt kan overnemen.

Winst of verlies, de politieke kandidaat Louis Michel is een bijkomend lastje voor de commissie-Barroso (...). Niet dat het mogelijke vertrek van Michel - vooral berucht om zijn luidruchtig verzet tegen de Amerikaanse buitenlandse politiek tijdens zijn vorige postje in de Belgische regering - een groot verlies zou betekenen. En het zou niet de eerste keer zijn dat een commissaris zijn oog laat dwalen over andere postjes. Romano Prodi was campagne aan het voeren voor het Italiaanse premierschap tijdens zijn laatste maanden als commissievoorzitter, zonder dat er noemenswaardig protest kwam van zijn collega's of van andere Europese politici.

Die neigingen van Prodi en Michel tonen veeleer aan dat Brussel niet zozeer beschouwd wordt als de bekroning van een lange carrière, maar als een plaats waar politici hun imago wat kunnen oppoetsen, hun tijd kunnen verdrijven, of op stal gezet kunnen worden. Met zo'n personeelsbezetting is het niet te verwonderen dat de commissie een eeuwige onderpresteerder is.

Review & Outlook, The Wall Street Journal, 8 februari 2007 [tijdelijke link met beperkte houdbaarheid]