Islamistisch geweld: niet in België, wel in Nederland

Onwillekeurig aarden [moslims] naar de typische zeden van hun gastland. Zo is België een erg gemoedelijk land. Hier wordt al eens sterke taal gesproken, maar zelden geweld gebruikt. Navenant zijn ook de moslims hier minder gewelddadig. Professor Urbain Vermeulen neemt inzake de islam geen blad voor de mond, maar hij heeft al meer last gehad met Yves Desmet en de KUL-rector dan met de islamitische bommenleggers. (...)

Zodoende, het zijn vooralsnog niet de moslims die de boel hier onveilig maken voor islamcritici. De censuur en zelfcensuur inzake de islam zijn hier alleen het gevolg van de institutionele en mediatieke bestraffing van dissidente meningen door onze eigen Linkse Kerk en de door haar geïntimideerde en tot medeplichtige gemaakte burgerij.

Nederland daarentegen is een erg hard land, de heimat van de Rara-terroristen, van de antifa’s die de vrouw van Hans Janmaat de rolstoel in bombardeerden, en van Volkert van de Graaf wiens kogel Pim Fortuyn van links trof. De cultuur van geweld die bij moslims in hun thuislanden goed gedijt, komt ook daar tot haar recht. Zij vormen daar een Hofstadgroep, kelen Theo van Gogh, en sturen doodsbedreigingen naar al wie de islam zou beledigd hebben, ondermeer Ayaan Hirsi Ali en Geert Wilders. (...)

Een opmerkelijk effect van dit dreigend klimaat is dat islamcritici hun toevlucht beginnen te nemen tot het gebruik van een schuilnaam. Die tactiek is welbekend bij vervolgde groepen, bv. in klein-rechtse blaadjes waarvan de medewerkers de sociale en professionele gevolgen vrezen van de intellectuele terreur die de Linkse Kerk uitoefent. Maar hier is de nood aan zulke zelfbescherming nog groter, want hier gaat het om fysieke terreur. Islamcritici uit de moslimwereld verbergen al langer hun identiteit achter een schuilnaam, bv. Bat Ye’or, Ibn Warraq, Christoph Luxenberg. In Nederland hadden we in 1990 al het geval Mohamed Rasoel, een Pakistani die de Nederlanders tegen de islam wilde waarschuwen, en die in 1992 voor zijn diensten bedankt werd met een gerechtelijke veroordeling wegens racisme. (...)

Koenraad Elst in The Brussels Journal, 12 april 2007