Postmodernisme

Het postmodernisme is dus ontstaan uit ontgoocheling, uit ontevredenheid, uit frustratie. Maar het gaat ook om diegenen die het Verlichtingsideaal nooit aanvaard hebben, de voorstanders van de dictaturen, die in het postmodernisme een filosofie zagen om de democratie op theoretische grondkrachten te weerleggen. Tenslotte zijn er nog conservatieven die terug willen naar "de goede oude tijd" van voor de Verlichting. Zo groepeert het postmodernisme drie categorieën: de ontgoochelde linksen, de aanhangers van de dictaturen en de conservatieven die met nostalgie terugwillen naar het verleden. In feite gaat het om drie categorieën van gefrustreerden, met een zeer uiteenlopende motivatie. Het postmodernisme is de filosofie van de wanhoop. Het optimisme van de Verlichting, van de generatie die na de tweede wereldoorlog het roer in handen nam, heeft bij de postmodernisten plaats gemaakt voor vertwijfeling. De postmodernisten beweren dat de mens structureel de verkeerde dingen blijft doen en zij verwijzen naar alle kwalen die de 19e en de 20ste eeuw geteisterd hebben. Maar waarom blijft de mens de verkeerde dingen doen? Niet omdat het ideaal van de Verlichting verkeerd is. Want het verkeerde dat de mens doet, is ook het verkeerde voor het Verlichtingsideaal. Het verkeerde is het gevolg van het feit dat de mens, ofwel het Verlichtingsideaal verwerpt ofwel verkeerd toepast. Het verwerpen, het niet aanvaarden, is het gevolg van de verkeerde filosofisch-politieke opvattingen. Hiervan getuigen alle fundamentalistische strekkingen.

Karel Poma in Volksbelang van april 2004