Over de futiliteit van media-optredens en columns

(...) Ik heb door ervaring geleerd dat men zich van media-optredens nauwelijks iets substantieels herinnert. Men herinnert zich vaag wat passages (“dat van die moslims, daar was ik niet mee akkoord”), en in meer detail de manier waarop men ‘overkwam’ (“ge waart nogal geërgerd”) en de ‘pragmatische’ component van het gebeuren (“ge hebt het hem toch eens goed gezegd”).

Dit geldt eveneens voor opiniestukken of columns: zelden ziet men in een krant verwijzingen naar opiniestukken die enkele jaren terug zijn gepubliceerd, ook al zegden die vroegere stukken net het zelfde of zou lectuur van die vroegere stukken verhelderend kunnen werken op de huidige standpuntbepaling. De inhoud van een opiniestuk blijft in de regel nauwelijks hangen, en de tekst ervan verdwijnt samen met de rest van de krant spoedig in de papiermand, de kattenbak of de open haard. Als kennis-investering is het opiniestuk de moeite niet waard; de vele uren schrijfwerk die men eraan doet zijn verloren tijd. Ik heb mezelf gemanifesteerd als ‘publiek intellectueel’ (d.i. als gemediatiseerd intellectueel), en dat is alles. Ik heb in de regel niemand van gedachten doen veranderen, niemand op het spoor gezet van een nieuwe denkpiste, niemand argumentatieve diepgang verschaft, niemand een methodologie aangereikt om zelf kritiek te ontwikkelen. De ruimte die de media mij daarvoor bieden is veel te klein, te smal en te beperkt. (...)

Jan Blommaert op Indymedia.be, 5 mei 2007