Tien keer meer kans op schizofrenie

[Ian Buruma had voor zijn boek Murder in Amsterdam een gesprek met onder andere de Marokkaanse Nederlander Said Bellari. Buruma beschrijft Bellari, een zoon van ongeletterde dorpelingen uit het Rifgebergte, als een Marokkaans successverhaal. Bellari heeft twee universitaire diploma's, is actief in de politiek en heeft een praktijk als psychiater. Zijn politieke overtuiging wordt omschreven als een mengeling van links Derde Wereld activisme (met een bijzondere afkeer voor Israel en de VS) en een actieve interesse in de moslemidentiteit. Bellari was naar verluidt lid van Aboe Jahjah's Europees-Arabische Liga]

Ik was minder geinteresseerd in de politieke opvatingen van Bellari dan in zijn werk als psychiater. Hij had specifieke gegevens over immigranten die op zijn minst opzienbarend waren. De voornaamste problemen van zijn patiënten, zei hij, waren depressie en schizofrenie: depressie kwam vooral voor bij vrouwen en schizofrenie bij mannen. Maar schizofrenie bleek de eerste generatie immigranten niet aan te tasten. De gastarbeiders hadden de neiging depressief te worden, niet schizofreen. Het was de tweede generatie Marokkanen, geboren en getogen in Nederland, die onder schizofrenie te lijden hadden. Een jonge Marokkaanse man van de tweede generatie had tien keer meer kans schizofreen te zijn dan een autochtone Nederlander van dezelfde economische achtergrond.

Er zijn verschillende mogelijke verklaringen voor de schrikwekkende cijfers. Een gevoel van vernedering zou een factor kunnen zijn, of het feit dat immigranten de neiging hebben [enkel] een psychiater op te zoeken in een crisis. Maar Bellari heeft een theorie over schizofrenie. Hij gelooft dat het probleem ligt in het zich aanpassen van een strikt gereguleerde aan een vrijere, meer open samenleving. Dat kan leiden tot desintegratie van de persoonlijkheid. De druk om te assimileren is een van de risicofactoren voor schizofrenie. Mannen hebben dat meer dan vrouwen omdat zij een grotere vrijheid van interactie hebben met de mainstream westerse samenleving. Wanneer het proces van integratie te snel gaat, wanneer de zoon van Marokkaanse dorpelingen zichzelf te snel in de verbluffende maalstroom van westerse verlokkingen gooit, kan zijn 'cognitieve bedrading' behoorlijk in de war geraken. Het opteren voor strikte religieuze regelgeving is een vorm van nostalgie, als het ware, een manier om de wereld van de ouders te heroveren, of wat mensen denken dat de wereld van de ouders was. Om gezond van geest te blijven verlangen ze naar de veiligheid van een verloren paradijs.

Meisjes, of jonge vrouwen, hebben het tegenovergestelde probleem. Zij moeten leven met heel traditionele beperkingen: de oude orde bestaat voor velen onder hen nog altijd en dus verlangen ze naar meer vrijheid. Bellari is een verfijnd man en hij is bezorgd om de gevolgen van religieus extremisme. Maar hij had, net als de meeste moslems met wie ik sprak, weinig sympathie voor Ayaan Hirsi Ali. Hij denkt dat ze te ver is gegaan. 'Kijk naar haar', zegt hij, 'Zij is een typisch voorbeeld van waar ik het over heb. Doordat ze voor haar vrijheid heeft moeten vechten gaat ze als een bezetene te keer iedere keer ze iets ziet dat haar herinnert aan de oude orde waar ze mee opgroeide'.

Te veel vrijheid zou dan iets slechts zijn. Moslems van de tweede en de derde generatie hebben nood aan religie 'als een stabiliserende factor. Het zal mensen helpen zich beter te integreren, hen meer altruïstisch te maken, hen op het rechte pad te houden'. Het is een eigenaardig conservatieve zienswijze voor een man die zichzelf als iemand van de linkerzijde ziet. Hij is overtuigd dat enkel een behoorlijk georganiseerde religie jonge mannen ervan zal weerhouden extremisme van het internet te downloaden.

De hang naar het veilige keurslijf van de traditie legt, volgens hem, ook uit waarom moslemmannen verkiezen met meisjes uit Marokko te huwen. Moslemmeisjes die geboren zijn in Nederland zijn te bedreigend. Dat is waarom, volgens Bellari, meer en meer moslemmeisjes uiteindelijk met niet-moslems zullen huwen.

Ian Buruma, Murder in Amsterdam (Liberal Europe, Islam and The Limits of Tolerance), Penguin Books, 2006, pp. 120-122.

Reacties

#55269

Rick

 

"De druk om te assimileren is een van de risicofactoren voor schizofrenie."

't Is om zot van te worden...

#55278

koen

 

marihuanagebruik heeft er niks mee te maken, ik herhaal niks mee te maken !

#55282

kurt

 

Ik zou eerder denken dat de oorzaak kan liggen in het aantal relaties met bloedverwanten. Zeggen dat er 'druk' is om te assimileren lijkt me meer een excuus om de samenleving zogenaamd verantwoordelijk te stellen voor het gedrag van deze schizofrenen, en niet bijvoorbeeld de endogame relaties van hun ouders.