Aspergersyndroom bestaat niet

Ik lust geen aspergen.

Juist niet, nu blijkt dat ze gewoon asociaal zijn en niet "ziek".
Ik denk trouwens dat er nog een paar "ziektes" zijn die mogen geschrapt worden.

'die in 1944 het later naar hem genoemde syndroom beschreef in een Oostenrijks tijdschrift.'

In 1944? Had die Asperger toen niks beters te doen? Zoals, heu, sneuvelen voor Fuehrer, Volk en Vaderland?

En een Oostenrijker? Enfin, die Van Themsche zal toch nog een nazi blijken te zijn zeker?

Ik zie die jongen overigens niet in staat om ook maar een vlieg kwaad te doen.

Waarom A.Rouet niet reageert op de laatste post van Cogito onder 64394 weet ik niet.

@Nicolas:??????????????????????????????

@mrtos en cogito
bedankt

64393-64394-64409-64416-64417-64431
'La-di-da' om het met Diane Keaton te zeggen.

Nicolas, dat ging over die jongen die ik zelf ken. Alsof dat niet duidelijk was, dit vind ik wel opzettelijk kwaadwillig van je hoor. Misschien dat leren inloggen helpt :-)

Ik lees zeer selectief.

Misschien moet je je eens uitloggen.

Ik vind het Tourette Syndroom leuker. (of is het Rouette syndroom) ?

ik heb me altijd wel wat vragen gesteld bij die 'diagnoses'. mijn zoon heeft ook de diagnose asperger gekregen en hij is nu al veel bij psychologen langsgeweest. er zijn toch een paar dingen waar ik me serieuze vragen bij stel. bij één van onze inleidingsgesprekken zei die psychologe dat je met het aspergersyndroom geboren wordt en dat het nooit overgaat. ze zei ook dat men nog steeds niet wist wat het aspergersyndroom nu juist veroorzaakt. waarop ik haar vroeg: hoe kan men nu aan een pasgeboren baby die gewoon huilt en op het eerste zicht niets mankeert en die men niet onderzoekt zien dat die autisme heeft of niet? ze kon hier geen antwoord op geven en ontweek de vraag op een meesterlijke manier. toen vroeg ik haar ook hoe men dan kon weten dat het niet overgaat en je er mee geboren wordt als men de oorzaak niet eens kent en als iemand pas op latere leeftijd een onderzoek laat doen en dan de diagnose krijgt. in dat geval, zei ik haar, weet men toch niets af van de voorgeschiedenis van die persoon? het enige wat ze zei was: autisme is een ziekte waar je mee geboren wordt en die het functioneren beperkt, je kan het een beetje vergelijken met het syndroom van down in de zin het ook niet overgaat, maar men moet zich niet concentreren op de oplossing van het probleem, maar ermee leren omgaan. ik was werkelijk stomverbaasd! wat een vergelijk zeg! ik zei haar dat men bij het syndroom van down zeker weet dat het niet overgaat omdat dit terugslaat op onder meer lichamelijke gebreken en men hierbij bovendien WEL een oorzaak vindt. ik kan mijn oren niet geloven. dat zoiets uit de mond komt van iemand die gestudeerd heeft. (en mijn zoon gaat ook echt niet op mensen schieten hoor)

"Ziet u dit allemaal door iemand met Asperger te volbrengen?"

Ja

@Gilbert De Bruycker:
"Asperger was a nazi doctor".
Tja. Hans Asperger publiceerde in het Duits, in de jaren 1940. Dat is de enige reden waarom zijn werk 40 jaar lang ongelezen bleef, terwijl dat van zijn Amerikaanse tijdgenoot Leo Kanner (die bijna identieke vaststellingen deed) als referentie gold.

De discussie rond het Aspergersyndroom draait m.i. echter niet rond de vraag of het syndroom überhaupt (dat is ook Duits) wel bestaat, maar wel of het nodig is een onderscheid te maken tussen autisme, "autisme bij normale begaafdheid" en het zgn. Aspergersyndroom.
Ik heb het afgelopen jaar nogal wat gelezen over dit onderwerp, en ben ervan overtuigd geraakt dat het gebruik van de term "Aspergersyndroom" inderdaad overbodig en verwarrend is.
Ten eerste is hij nergens op gebaseerd. Wat bvb. in Vlaanderen door de meeste psychiaters als Asperger gediagnosticeerd wordt, zal in Nederland doorgaans de kwalificatie PDD-NOS krijgen (pervasive developmental disorder, not otherwise specified).
Het zogenaamde verschil met "gewoon" autisme bij normale begaafdheid (geen taalachterstand op kleuterleeftijd) is eerder subtiel, en bovendien irrelevant m.b.t. prognose en behandeling.

Het enige voordeel is van pragmatische aard.
Door het feit dat autisme in het verleden zo nauw gedefinieerd werd, en in 70% van de gevallen gepaard gaat met mentale achterstand, wordt het door de publieke opinie automatisch geassocieerd met achterlijkheid (en/of bizarre talenten, met dank aan "Rainman").
Het gebruik van een onderscheiden term voor die categorie mensen met autisme met een normaal IQ (laaggemiddeld tot hoogbegaafd) kan nuttig zijn om het vooroordeel van de omgeving te slopen. Bovendien zal het voor de meeste patiënten zelf een makkelijker te slikken diagnose zijn, al lijkt uw geval dit tegen te spreken.
:-)

----------

PS: Op uw vraag "Ziet u dit allemaal door iemand met Asperger te volbrengen?" (#85347) antwoord ik stellig: JA.

@Gilbert DB: De diagnose ASS (autismespectrumstoornis) is inderdaad moeilijk te stellen, ondermeer omdat (zoals U hierboven al zei) geen enkele standaardtest zondermeer uitsluitsel kan geven. De ervaring en het inzicht van de psycholoog (liefst mv.) spelen een belangrijke rol, en observatie tijdens speel- en werkactiviteit is onontbeerlijk.

(Een psycholoog zou het bvb. wel eens relevant kunnen vinden dat U -althans volgens die e-mail- alleen maar roulette speelt als U tevoren weet dat er bonussen te rapen vallen...)

U bent blijkbaar niet tevreden met de diagnose, maar mogen we aannemen dat U niet als toevallige bezoeker in het psychiatrisch centrum Caritas aanwezig was?

@ Leo Norekens

De wetenschappelijke criteria van psychiaters zijn niet wetenschappelijk, ze kunnen niet effectief gebruikt worden om potentieel gevaar of crimineel of ander gedrag te voorspellen. Toch gebruiken de psychiaters deze valse criteria om mensen gedwongen op te nemen of om ze gedwongen te behandelen, zonder toestemming van de patiënt.

Een vijftal jaar geleden was ik niet alleen het slachtoffer van bespieding, maar ook van stalking en mobbing, op touw gezet door de staatsveiligheid in opdracht van ... ex-Premier Verhofstadt.

Met informatie uit mijn privé-leven werd een langdurige campagne van intimidatie, laster en getreiter gevoerd. Het doel daarbij was een gevoel van constante dreiging te creëren. Ik moest een gevoel van onmacht krijgen, omdat ik de situatie niet meer in de hand had. De acties moesten me niet enkel intimideren, maar me ook isoleren. Personen in mijn sociale omgeving moesten er ook last van krijgen.

De VRT wist van deze gestapo-praktijken - was zelfs betrokken partij! Meerdere malen heb ik deze fascistoïde schending van mijn privé-leven aangeklaagd in e-mails (waarin ik o.a. deze totalitaire mentaliteit kontrasteerde met zijn pleidooi - uit de beginjaren '90 - voor de rechten van het individu) naar het kabinet van de ex-Premier, met CC aan o.m. de VRT, het gerecht, minister De Gucht, Boudewijn Bouckaert en Frank van Dun.

De 'liberaal'Verhofstadt was door de kritische inhoud van deze mails zodanig in zijn narcisme gekrenkt dat uiteindelijk parket, vrederechter en dokters onder druk werden gezet om mij te laten colloqueren (let wel: na vier jaar stalking en op de valreep, slechts enkele maanden vóór het einde van de legislatuur). Over democratie en deontologie gesproken! Vooral de gewetenloosheid van de ingeschakelde psychiaters in deze smerige en onverkwikkelijke zaak heeft me onthutst. Dit is pas angstaanjagend!

Dat de beide libertarische professoren bij deze kafkaiaanse toestand, bij deze manifeste schending van mijn privacy en individuele rechten destijds niet de minste kritische kanttekening hebben geplaatst heeft me steeds inconsequent en ongerijmd geleken.

Ooit stelde ik de vraag [in de Vrijbrief 97 (maart 1986)]: "Zijn er nog libertariërs?." Het antwoord heeft lang op zich laten wachten, maar het zal nu wel duidelijk zijn!
----
"The more authoritarian, the more violations of human rights, psychological and physical maltreatment, and sexual abuse there is. As a result of what we have seen and heard, we expect that to be the case in Central and Eastern Europe (but ALSO in Western Europe on a large scale in authoritarian psychiatric hospitals). We expect that violations will continue exist on a large scale and MUCH MORE so than we realise.

Psychiatric hospital were a place where political dissidents were sent to and psychiatrists even invented the diagnosis of creeping schizophrenia...

http://www.peoplewho.org/re...

@ Leo Norekens

Tot aan de vorige verkiezingen was ik het slachtoffer van stalking en mobbing, op touw gezet door de Belgische Staat in opdracht van de gewezen Premier Verhofstadt die de Staatsveiligheid en de Staatstelevisie VRT gemandateerd had een voortdurende controle over mij uit te oefenen, mijn geest en geweten gevangen te houden en tot het verspreiden en instandhouden van een negatieve beeldvorming ten aanzien van mijn persoon (ook mijn echtgenote en kinderen werden tegen mij opgezet middels het verspreiden van lasterlijke aantijgingen). Dagelijks werd ik gepest: winkels waar ik pleeg te gaan, zelfs de bank, de apotheker en mijn garagist, werden met opdrachten opgezadeld - waarbij mijn persoon het moest ontgelden en ik een constant object was van treitereien.

Mensen uit mijn omgeving werden aangezet om mij te provoceren door middel van kopieergedrag, door het verrichten van stereotiepe handelingen (het naar mij richten van een fototoestel bv.) of door steeds dezelfde weerkerende stereotiepe uiterlijkheden binnen mijn gezichtsveld op te dringen (meer dan door toeval kan verklaard worden). Camionetten, zelfs vrachtwagens met welbepaalde opschriften ("I Feel It!!", bv) of eigennamen die naar mij privéleven verwijzen (en andere "geladen" lettertekens) werden ingeschakeld op mijn pad tijdens wandelingen.of fietstochten. Ook maakte men veelvuldig gebruik van lookalikes, personen die treffend gelijken op mensen die me goed kennen. Er zijn mij in de laatste vier jaar meer begrafeniswagens gepasseerd dan al de jaren ervoor. Ook was ik al enkele malen slachtoffer van een uitgelokte vechtpartij.

Alles werd in het werk gesteld om mij overal voor een "zot" te laten doorgaan en mij publiekelijk te schande te zetten. Ook werd er rondgebazuind dat ik een homo ben, een pedofiel, een leugenaar en een dief. Kortom, ik kon in het openbaar geen normaal leven meer leiden. Ik werd zelfs gevolgd tot in het buitenland. En dit alles op kosten van de belastingsbetaler!

Enkele jaren vóór de stalking aanving werd mijn kennissenkring uitgepluisd, werden ex-collega's ondervraagd en werd in het geheim mijn gangen nagegaan.Tientallen valstrikken werden opgezet (waarvan ik me toen niet bewust was) die roddels, en kwaadsprekerij dienden hard te maken. Het heeft tot niets gediend; het was de ene flop na de andere waarbij allerhande beschuldigingen ontkracht werden. Dit kan de reden zijn waarom tot de stalking werd overgegaan om druk op mij uit te oefenen. Ik ben er mij goed van bewust dat dit alles onwaarschijnlijk klinkt. De reden is waarschijnlijk een vijandige confrontatie tussen Verhofstadt en mij die plaats had in 1992 naar aanleiding van de omvorming van de PVV naar de VLD. Ik heb hem voorgehouden dat indien hij ooit Premier van het land zou worden, hij de libertaire principes uiteengezet in zijn burgermanifest zou verloochenen. Tijdens zijn 'bewind' heb ik hem ook via e-mails door de neus geboord dat hij omwille de macht zijn ka r had gekeerd en niet langer achter de standpunten stond t.a.v. de multiculturele samenleving, zoals hij die verwoord had in zijn Burgermanifest, nl. dat de islam niet compatibel is met onze westerse samenleving. Hij verwees daarbij naar het door de Ayatollah uitgesproken vonnis als "het ultieme bewijs van de onmogelijkheid van de islam zich in te passen in onze samenleving." Maar dat hij zo rancuneus en narcistisch was had ik me niet kunnen voorstellen.

----
Psychiatric Bulletin (2002) 26

© 2002 The Royal College of Psychiatrists

The labelling of dissent — politics and psychiatry behind the Great Wall

The practice of forced incarceration of political dissenters in psychiatric institutions in the former Soviet Union and Eastern Europe undermined the credibility of psychiatric practice in these states and drew forceful condemnation from the international community.

Blatant misuse or distortion of diagnoses for political purposes may appear to be the ready explanation for such commitment decisions. Anti-psychiatrists would argue, however, that such forced hospitalisations are consonant with Western psychiatric practice, which conceptualises deviant behaviour in terms of mental illness. Whether or not one accepts that political power is intrinsic to the social role of a psychiatrist (Szasz, 1994), there is little doubt that the potential for exploiting psychiatry to reinforce social norms and even political interests, is enormous. The practice in China of labelling nonconformists as mentally ill has as long a history as the People's Republic itself, but this abuse of psychiatric practice has hitherto received little comment in the West.

The interweaving of the practice of forensic psychiatry and the workings of the judicial system in China has created a ripe climate for the simultaneous criminalisation and medicalisation of dissenting activity. Being heavily influenced by Soviet interpretation of mental pathology Chinese forensic psychiatrists have been all too ready to embrace a similarly wide concept of mental illness in general and schizophrenia in particular. Chinese law includes ‘political harm to society’ as not only a threat to state security but also legally dangerous mentally ill behaviour. Terms such as ‘document crazies’ and ‘paranoiacs’ are readily interchanged by forensic psychiatrists to describe those who write reactionary letters. This is redolent of the ‘reformist delusions’ said to have emanated from ideological dissenters whom Soviet psychiatrists branded as suffering from ‘paranoid psychosis’. A forensic—psychiatric appraisal of those whose public behaviour attracted the attention of the authorities was made mandatory, under recent changes to Chinese criminal law. Such detentions in psychiatric hospitals of people who have never been mentally ill by international standards are a clear abuse of the psychiatric process. The network of special police psychiatric hospitals or Ankangs, meaning ‘peace and happiness’, is set to expand, raising further questions about conditions of detention and treatment in these secretive institutions.

Recognition of the status and needs of all concerned with mental health issues has been given by the United Nations, the World Psychiatric Association (WPA) and the psychiatric and professional organisations of different countries. Principles underpinning an ethical framework for the practice of psychiatry have been articulated in documents such as ‘Principles for the protection of persons with mental illness and for the improvement of mental health care’, which was adopted by the UN General Assembly in December 1991. Principle 4 states that ‘A determination of mental illness shall never be made on the basis of political, economic or social status, or membership in a cultural, racial or religious group, or for any other reason not directly relevant to mental health status’.

It goes on to state that ‘non-conformity with moral, social, cultural or political values or religious beliefs prevailing in a person's community, shall never be a determining factor in the diagnosis of mental illness. It is difficult to gauge the extent to which non-forensic psychiatrists in China are aware of, or are complicit in, the departure from these internationally recognised norms of practice. However, violation of these core principles undermines the integrity of the entire profession there.

What can and should be done? The term ‘psychiatric abuse’, such as we usually associated with the practice of forced hospitalisation of dissenters in the former Soviet Union, was rightly regarded as a horrifying distortion of this medical speciality. Investigations and inspection of hospitals by Western psychiatric delegations, coupled with political reforms of the glasnost era led to hopes that psychiatric imprisonment would largely be a historical phenomenon. Mental illness is recognised to be one of the greatest causes of human suffering in the world and psychiatrists everywhere need to promote their art by cultivating an ethos of caring and sensitivity.

By failing to satisfy professional criteria of practice, our Chinese colleagues risk undermining the credibility of the psychiatric profession in general. As individuals, we must condemn the use of psychiatry as part of any apparatus of political repression and call on the WPA to investigate claims of abuse. Hard evidence is needed, not only regarding conditions of detention in the Ankangs and other psychiatric institutions, but also about the psychological consequences for those who are forcibly subjected to treatment there. Were these detainees ever mentally ill, and if they were, did it warrant, under international standards, compulsory admission to hospital?

@Leo, Gilbert, luc
Ieder zijn waarheid, laat het hierbij, dat lijkt me het beste...

@ Leo
Begrijp jij me wél?

@Luc

Alles wat je vrijheid van denken en begrijpen belemmert is immers voor jou een uitdaging om er extra 'voor te gaan'.

Dat zou ik noteren indien iemand mij moest vragen om over jou één zinnetje te schrijven! :-)

@Cogito

U bent in hetzelfde bedje ziek als de categorie vertroebelde linkse geesten die met de woorden'racist' en 'islamofoob' criticasters c.q. verwerpers van de islam de maat wil nemen en stigmatiseren door hen van de weeromstuit als onverdraagzaam te bestempelen.

Ohnee.... hij heeft natuurlijk zelf Asperger, daarom is het zo moeilijk ( ; Lieve mensen die wel hersens hebben, neem dit alsjeblieft niet al te serieus. Lach er gewoon even om en klik dan (lachend) rechtsboven op het kruisje. 

(of schrijf een reactie om je even uit te leven : p )