Open brief van Willy De Waele aan Mathias De Clercq

Geachte heer volksvertegenwoordiger,

Met uw interview in De Morgen van zaterdag 26 februari 2011 stelt u, ik citeer:

“Het Vlaams nationalisme is een dodelijk gif. Het sluipt stilletjes binnen, verlamt de rede en op de duur houdt het alles in zijn greep.”

In hetzelfde interview merkt u op, ik citeer andermaal:

“De kiezer heeft een duidelijk signaal gegeven. Het signaal dat ons land moet worden hervormd. Als je een mandaat hebt gekregen van de kiezer dan moet je oplossingen zoeken en tot vooruitgang komen. België heeft hervormingen nodig. Er moet naar efficiëntie worden gestreefd, naar homogene bevoegdheidspakketten, naar meer transparantie.”

Dat dit land een democratisch deficit heeft is al langer gekend. Uw voorstel om dat met een federale kieskring te veranderen raakt noch kant noch wal omdat het politieke verhoudingen in het federale België niet kan veranderen, dit omdat de Franstaligen, ongeacht hun aantal federale volksvertegenwoordigers, over vetorechten beschikken en deze ook gebruiken om hun belangen veilige te stellen.

Na vijf staatshervormingen (misvormingen) hebben de Vlamingen op het altaar van de Belgische eenheid hun mathematische meerderheid prijsgegeven en het terugschroeven ervan onmogelijk gemaakt door in te stemmen met:

• de grendelgrondwet
• de belangenconflictprocedure
• de alarmbelprocedure.

De Vlamingen moeten zowat het enige volk zijn dat afstand gedaan heeft van zijn numerieke meerderheid om de voorrechten van de Franstaligen te waarborgen en het terugschroeven ervan onmogelijk te maken.

Ik citeer uit de memoires van Wilfried MARTENS (2006), één van de architecten van deze constructie:

“….. Wegens de vele grendels zullen de Vlaamse politici afhankelijk zijn van de goodwill van de Franstalige collega’s, wanneer zij de werking van de Belgische staat op de Vlaamse noden willen afstemmen. Daarbij bestaat het gevaar dat zij door de Franstaligen telkens zouden worden gedwongen tot het betalen van een prijs, in ruil voor het verkrijgen van hun fiat.”

Dat de Franstaligen er niet voor terugschrikken deze obstructieprocedures te gebruiken bewijst het blokkeren van de stemming in de Kamercommissie voor Binnenlandse Zaken van 7 november 2007 door het inroepen van 5 belangenconflicten en de alarmbelprocedure teneinde de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde te verhinderen.

Zelfs de uitvoering van het arrest van het Grondwettelijk Hof van 26 mei 2003, dat een discriminatie vastgesteld heeft strijdig met de artikelen 10 en 11 van de grondwet, wordt door de Franstaligen geblokkeerd.

Neem als Kamerlid de proef op de som; leg een wetsvoorstel neer houdende goedkeuring van de resoluties van het Vlaams parlement van 1999, ook door de V L D goedgekeurd. U kunt er gif op innemen dat de Franstaligen alles uit de kast zullen halen om zelfs maar een in overwegingneming goed te keuren.

De Busquin doctrine wordt en blijft voor de Franstaligen onverkort van toepassing en vertaalt zich in “non” en “on est demandeur de rien”. De Franstaligen zullen de voordelen van het status quo nooit opgeven en zullen alle hervormingen blijven verhinderen omdat zij blijven hangen aan het Vlaams financieel infuus, zonder hetwelk zij hun politiek cliëntelisme en syndicaal corporatisme niet kunnen financieren.

Reeds op 13 augustus 1996 waarschuwde Bea CANTILLON in Humo, ik citeer:

“Maak de transfers van Vlaanderen naar Wallonië in de Sociale Zekerheid niet te doorzichtig, want als de mensen weten waar al dat geld naar toe vloeit, zullen ze niet meer willen betalen.”

Misschien is het u ontgaan, maar reeds in september 1991 dreigde Philippe MOUREAUX, vice-premier van de regering in de regering MARTENS VIII met een institutionele atoombom – het bijeenroepen van de Waalse Staten-Generaal – omdat de regering weigerde F N wapens aan de landen rond de Perzische golf te leveren; Wallonië zou zelf de vergunningen afleveren, alhoewel het daartoe niet bevoegd was.

De vice-premier had enkel oog voor de belangen van de Waalse wapenindustrie; het federale België kon hem gestolen worden.

Eigen volk eerst “avant la lettre”.

Gewezen informateur en uittredend vice-premier en minister van Financiën en Institutionele Hervormingen schrijft in een verkiezingspamflet – verkiezingen van 7 juni 2009 - van de Union des Francophones:

« `S'IL Y A UNE PATRIE À DONNER AUX FRANCOPHONES,

S'IL Y A UNE PATRIE À LEUR FAIRE AIMER,

C'EST UNE PATRIE FRANCOPHONE,

UNE BELGIQUE FRANCOPHONE'. »

De Franstaligen zijn het blijkbaar vergeten dat zij in 1932 formeel de tweetaligheid geweigerd hebben hetgeen de facto en de jure de afbakening van de taalgrens als gevolg had; dus een bescherming van de ééntaligheid in Wallonië. Die taalgrens moest, zal en mocht maar in één richting ondoorlaatbaar zijn: VAN VLAANDEREN NAAR WALLONIË.

De omgekeerde beweging, het opschuiven van het Frans naar Vlaanderen werd wél bewust nagestreefd en georganiseerd (misbruik van de taalfaciliteiten). Nog onlangs stelde de Franstalige vice-premier, Joëlle Milquet, in alle ernst voor een territoriale corridor doorheen Vlaanderen te trekken, om Brussel met Wallonië te verbinden.

De Francofonie blijft ongestraft de vrijheidsbeleving opeisen als een recht, terwijl de Vlaamse vraag naar een gelijkheid als dwang wordt afgedaan en daarbij straal alle arresten van de Raad van State en het Grondwettelijk Hof blijft negeren.

De eigen Francofone vrijheid wordt als democratie voorgesteld terwijl het Vlaamse streven naar gelijkheid intolerant en racistisch wordt.

Omtrent de taalkundige homogeniteit en integriteit van Vlaanderen, ook in de faciliteitengemeenten, kunnen geen compromissen gesloten worden. Wie zich in Vlaanderen uit vrije wil vestigt wordt geacht de taal en de cultuur te aanvaarden.

Dit principe wordt trouwens in Wallonië, ook vandaag nog, onverkort toegepast; honderdduizenden Vlamingen zijn om den brode naar het zuiden des lands getrokken zonder dat er ook maar sprake was van enige faciliteit, noch taalkundig, noch economisch.

Bij het vastleggen van de taalgrens werden aan de Franstaligen in zes gemeenten rond Brussel beperkte administratieve en individuele faciliteiten toegestaan die per definitie uitdovend zijn. Het is niet te verantwoorden dat voor alle nadien bijkomenden dezelfde voorkeurregeling gehandhaafd blijft.

Voor de goede orde vestig ik er uw aandacht op dat de compromisvoorstellen van 2005, die in de schoot van de federale regering werden onderhandeld, voor een halve splitsing (in feite 1/3de) van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde gelijk staan met politieke zelfmoord (zie de electorale gevolgen van het Egmond pakt voor wijlen de Volksunie).

Ik neem aan dat u niet bereid zal zijn de voorwaarden van de voormalige informateur inzake de splitsing van de kieskring te onderschrijven die hij bovendien nog in de grondwet wenst te verankeren:

• garanties inzake de taalfaciliteiten
• benoeming van de drie burgmeesters
• de goedkeuring van het minderhedenverdrag
• de oprichting van het Brussels Metropolitan Region
• het in/uitschrijvingrecht voor de Franstalingen in de zes faciliteitengemeenten
• een dubbele apparentering in Vlaams en Waals Brabant
• geschillen in de randgemeenten worden door een tweetalige kamer van de Raad van State beslecht
• het organiseren van een federale kieskring
• een recurrente toekenning van 500.000.000 € aan het Brusselse gewest zonder enige verantwoording.

Zelfs huidig Europees commissaris en gewezen minister Karel DE GUCHT stelt onomwonden dat de federale ministerraden diplomatieke conferenties geworden zijn; een duidelijkere omschrijving van een twee statenland kan niet worden gegeven.

Ik kan mij tenslotte terugvinden in wat de Frankfurter Allgemeine schrijft, ik citeer:

“Hat ein Staat, dessen französichsprachiger Teil sich von der Niederländisch sprechenden Bevölkerung gigantisch alimentieren lässt, aber deren Kultur und Historie ostentativ ignoriert, nicht seine Existenz verspielt?”.

Niet Vlaanderen, maar het Belgische nationalisme, blokkeert de werking van deze federale staat.

Wij moeten inderdaad het Francofoon-nationalistische pensée unique doorbreken.

Wij hebben inderdaad een mooi liberaal verhaal maar zijn vergeten om het toe te passen; voor zover het u mocht ontgaan zijn herinner ik u aan:

• de verkiezingen van 13 juni 2004 voor het Vlaams Parlement toen de V L D reeds 300.000 stemmen verloor
• de gemeenteraadsverkiezingen van 8 oktober 2006 die de V L D tientallen lokale mandaten (gemeenteraadsleden, schepenen en burgemeesters) gekost heeft
• de provincieraadsverkiezingen van 8 oktober 2006 die de V L D een kwart van haar mandatarissen gekost heeft
• de verkiezingen van 10 juni 2007 waarbij de V L D 219.778 stemmen (21,78 %) van haar electoraat verloor
• een nieuwe aderlating bij de verkiezingen van 13 juni 2010 met een verlies van 225.572 stemmen als gevolg.

Het laat zich dan ook aanvoelen dat bij de volgende verkiezingen de electorale aderlating andermaal niet zal gestopt worden omdat een heldere keuze voor Vlaanderen uitblijft.

Naar mijn aanvoelen zijn de electorale nederlagen het gevolg van, enerzijds het negeren en miskennen van de basis door het inhuren van B V’s en overlopers en anderzijds het verlaten van het liberale gedachtegoed zoals vastgelegd door:

• de Beginselverklaring, goedgekeurd door het congres op 15 november 1992
• de Fundamenten voor verandering, goedgekeurde resolutie door het Congres op 24, 25 en 26 april 1998 te Gent
• de Novemberverklaring goedgekeurd door het congres op 16 november en 7 december 2002
• Het Contract met de Burger, goedgekeurd door het V L D Congres op 29 maart 2003.

De verkiezingen van 10 juni 2007 en 13 juni 2010 hebben tevens duidelijk aangetoond dat in Vlaanderen een ruime consensus bestaat die het huidig federale bestel als contraproductief ervaren. Hier en daar aan het systeem schaven is de beste weg naar een verderdurend débacle, waarbij Vlaanderen om de lieve vrede mag blijven betalen.

In zijn in 1992 gepubliceerde boek “De weg naar politieke vernieuwing” geeft toenmalig Kamerlid, Guy Verhofstadt, onder de hoofding "Denkend aan Vlaanderen" ondermeer het hiernavolgende standpunt over de staatshervorming.

"België is op sterven na dood. Dat is het resultaat van tientallen communautaire en institutionele compromissen. Vooral de hervormingen van 1988 en 1989 hebben ons land onbestuurbaar gemaakt. De toestand die toen werd geschapen, waarbij drie gemeenschappen, drie gewesten en vier taalgebieden tot stand werden gebracht, is een onhoudbare constructie gebleken.

Een authentieke federale staat houdt in dat eerst maximale autonomie wordt toegekend aan het bestuursniveau dat het dichtst bij de burgers staat: de steden en gemeenten. Vervolgens aan de deelgebieden. Tenslotte aan de federale overheid.

Een authentieke federale staat tenslotte maakt elk van de deelgebieden bevoegd voor een goed afgebakend en welomlijnd grondgebied. In dat verband dringt zich de vraag op of in plaats van de elkaar overlappende gemeenschappen, gewesten en taalgebieden, we niet beter zouden streven naar vier duidelijk afgescheiden deelgebieden: Vlaanderen, Wallonië, Brussel-hoofdstad en het Duitstalige gebied, waarbij de faciliteiten definitief zouden verdwijnen."

Anno 2011 is de kloof tussen Vlaanderen en Wallonië met de dag dieper geworden en wordt langzaam maar zeker onoverbrugbaar.

Wijsheid in de politiek is meestal de vrucht van pijnlijke ervaringen. Andere politieke partijen als oorzaak van het liberaal falen stigmatiseren, is de gemakkelijkheidsoplossing.

De oorzaken onderzoeken en er de gevolgen aan verbinden is duidelijk te hoog gegrepen, alhoewel die voor het grijpen liggen.

Door het verlaten van, wat u terecht een mooi Liberaal Verhaal noemt, zijn wij inderdaad in de verdrukking geraakt. Ik herinner hierbij aan:

• Contract met de Burger. Goedgekeurd door het V L D Congres op 29 maart 2003

“De taalfaciliteiten die door CVP, SP, VU en Agalev in de grondwet werden beschermd met een bijzondere dubbele meerderheid, moeten worden afgebouwd. Aan het territorialiteitsbeginsel kan in geen enkel geval worden getornd.”

• Fundamenten voor verandering. Goedgekeurde resolutie door het Congres op 24, 25 en 26 april 1998 te Gent

“De horizontale splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle- Vilvoorde blijft een prioriteit.”

• Fundamenten voor verandering. Goedgekeurde resolutie door het Congres op 24, 25 en 26 april 1998 te Gent

“Vlaanderen en Wallonië hebben, zeker op het sociaal-economisch vlak, verschillende visies. Dit leidt tot immobilisme in de federale regering en tot communautaire ruzies. Vlaanderen van haar kant heeft onvoldoende hefbomen om een eigen economisch beleid te voeren. Zo moet Vlaanderen bijvoorbeeld greep krijgen op het loonkostenbeleid. Van een tewerkstellingsbeleid onder federale voogdij moet Vlaanderen evolueren naar een zelfstandig werkgelegenheidsbeleid. In het kader daarvan moeten de werkloosheidsvergoedingen in toenemende mate actief ingezet worden om nieuwe jobs te creëren.”

• Fundamenten voor verandering. Goedgekeurde resolutie door het Congres op 24, 25 en 26 april 1998 te Gent

“De VLD wil een beter statuut voor Vlaanderen door de definitieve keuze voor een confederaal model. Het zwaartepunt komt bij de deelstaten te liggen die bepalen welke bevoegdheden ze aan het federale niveau laten. Het aantal bestuursniveaus moet verminderen. Vlaanderen moet minstens bevoegd worden voor de gezondheidszorgen, de kinderbijslagen, het tewerkstellingsbeleid en het mobiliteitsbeleid. Taalfaciliteiten moeten uitdoven. Elk bestuursniveau krijgt de volledige fiscale autonomie.”

Wij kiezen voor een moderne federale staatsstructuur met homogene bevoegdheidspakketten op alle niveaus, waarbij de bevoegdheden van de federale overheid worden opgesomd en alle andere taken bij de deelgebieden worden gelegd, en dit binnen een ééngemaakt Europa. Naast de huidige bevoegdheden worden de deelgebieden bevoegd voor de personen en vennootschapsbelasting en krijgen ze alle bevoegdheden op het economisch vlak en op het vlak van de mobiliteit. In het kader van het gezins- en gezondheidsbeleid worden de gezinsbijslagen en gezondheidszorgen in ieder geval overgeheveld naar de gemeenschappen.

Zij heffen zelf de bijdragen om deze kostencompenserende sociale uitgaven te financieren.

De volledige overheveling van het gezins- en gezondheidsbeleid naar de gemeenschappen moet in het Brussels Hoofdstedelijk Gewest gepaard gaan met een stipte naleving van de door de grondwet gewaarborgde tweetaligheid door alle overheidsinstellingen en met het invoeren van een correct tweetalig onthaal en een behoorlijke tweetalige dienstverlening in alle betoelaagde instellingen.

• Fundamenten voor verandering. Goedgekeurde resolutie door het Congres op 24, 25 en 26 april 1998 te Gent. De splitsing van de kieskring.

“De horizontale splitsing van het kiesarrondissement Brussel-Halle- Vilvoorde blijft een prioriteit.”

• Contract met de Burger. Goedgekeurd door het V L D Congres op 29 maart 2003. Het afschaffen van de taalfaciliteiten.

“De taalfaciliteiten die door CVP, SP, VU en Agalev in de grondwet werden beschermd met een bijzondere dubbele meerderheid, moeten worden afgebouwd. Aan het territorialiteitsbeginsel kan in geen enkel geval worden getornd.”

• Aan de gezamenlijke verklaring van 13 mei 2004.

Uitdrukkelijk werd overeengekomen:

De partijvoorzitters engageren zich uitdrukkelijk:

 Dat de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde op de federale politieke agenda wordt gezet. De bespreking moet leiden tot de toepassing van de grondwet en de uitvoering van het arrest van het Arbitragehof en dit door de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde. Vlaanderen dient hiervoor geen prijs te betalen.

 Dat, indien dit niet onmiddellijk wordt gerealiseerd, hun fracties in Kamer en Senaat de door hen ingediende voorstellen over de splitsing van de kieskring onverwijld zullen goedkeuren.

 Dat hun ministers in de Vlaamse en federale regering in geen geval medewerking zullen verlenen, aan welke tuchtmaatregel dan ook, tegen de leden van de colleges van burgemeester en schepenen op basis van ambtsdaden die zij stellen in het kader van hun acties voor de splitsing van de kieskring Brussel-Halle-Vilvoorde.

Graag ben ik bereid hieromtrent van gedachten te wisselen. Ik kijk met spanning uit naar uw voorstel.

Met vriendelijke maar vastberaden Vlaams liberale groeten,

Willy DE WAELE, Burgemeester