Vragen over weblogs, journalistiek en de reclame- en PR-wereld

Op 19/4 (van 18 - 20 u) heeft er in Brussel een seminar/debat plaats over blogging, onder de titel 'Blogging : uitdagingen en gevolgen'. Het is georganiseerd door het Belgisch PR Centre. Daardoor wordt het fenomeen 'blogging' (en zijn uitdagingen en gevolgen) geanalyseerd vanuit PR- en bij uitbreiding bedrijfperspectief. Het debat wordt gemodereerd door Philippe Borremans, PR-manager en bloggingspecialist IBM BeLux en notoir blogger op www.conversationblog.com (zijn, erg lezenswaardige, persoonlijke/privé-blog over media en PR).

Hieronder formuleer ik, als blogger, enkele bedenkingen n.a.v. dit debat. Ik bezorg ze trouwens tevens aan de panelleden

Mijn blog – waarin ik op HR-vlak het zelfde doe als Philippe Borremans op zijn vakgebied (= PR): nieuws en achtergronden brengen, meningen formuleren, trends signaleren – is erg atypisch: met de klemtoon op opinievorming en onderzoeksjournalistiek, met een lage/onregelmatige periodiciteit, zonder RSS en mogelijkheid tot real time en anonieme reactie/commentaar. Daarom is mijn blog volgens puristen geen 'echte' blog. Anderzijds stelt men een 'devaluatie' van het fenomeen blogging vast. Zowat alle mogelijke journalistieke genres worden tegenwoordig in een blog-formaat gegoten. Het format wordt 'gekaapt' en journalisten, columnisten en editorialisten presenteren gewonen artikels, columns en commentaarstukjes meer en meer als blog.

Wat sommigen – niet iedereen ! – als absolute kenmerken/voorwaarden beschouwen om van een blog te mogen gewagen (RSS-feed, real time en vooral anonieme reactie/commentaar) komt in blogland onder vuur te liggen. Er wordt zelfs gepleit om de anonieme en real time reacties af te schaffen (als onderdeel van het reguleren van het blogfenomeen).

Vragen:
- Wat zijn de formele kenmerken van een blog?
- Is het überhaupt zinvol om het fenomeen blog te 'normeren'?
- Wat met het voorstel om anonieme en real time reacties af te schaffen.

M.a.w. de blogger te responsabiliseren voor wat er op zijn blog verschijnt – ook als reactie/commentaar; naar analogie van lezers- en opinierubrieken in de gedrukte media waar redacteurs/rubrieksverantwoordelijken ook de ingezonden stukken selecteren, redigeren/inkorten en soms weigeren. En waar identiteit/de coördinaten van de schrijver ook altijd gekend moeten zijn (en enkel om uitdrukkelijk en gemotiveerd verzoek niet gepubliceerd worden).

Het BPRC stelt in zijn communicatie dat "journalisten, houder van een perskaart, gratis toegang hebben tot het debat".

Dat is een opmerkelijke stelling gezien er nogal wat journalisten zijn, en niet van de minsten, die geen perskaart hebben (kunnen krijgen/willen, omdat ze niet akkoord gaan met de procedure om ze te bekomen en ze dus ook niet aanvragen).

Ook in het licht van een arrest van het arbitragehof van vorig jaar dat het brongeheim van bloggers erkende (arrest dat inmiddels is omgezet in wetgeving), is het onderscheid tussen bloggers en 'erkende' journalisten, althans wettelijk, niet langer relevant. Door een recente uitspraak van de rechtbank van Luik in een zaak van smaad, laster en eerroof, kwam ook het wettelijke onderscheid terzake tussen erkende journalisten en klassieke media en burgerjournalisten/bloggers en nieuwsoortige/alternatieve media op de helling. Vermeende delicten op het gebied van smaad, laster en eerroof gepleegd door bloggers/burgerjournalisten zijn, volgens de Luikse correctionele rechtbank (die zich onbevoegd verklaarde), geen correctionele aangelegenheid maar een heus persdelict en dus een zaak van het hof van assisen.

Vraag: Wat is nog wel en wat niet langer nog een (relevant) onderscheid tussen een beroepsjournalisten of 'professioneel infomatiewerker' en een blogger?

De relatie tussen sommige bloggers en het bedrijfsleven riskeert erg gespannen en problematisch te worden. Niet enkel is er het gegeven dat blogs erg laagdrempelig zijn om 'corporate bashing' te doen. Daarnaast is er de realiteit dat ook ernstige maar kritische scribenten van allerlei slag het medium in toenemende mate gebruiken om dwarse/dissonante of ronduit onthullende artikels/stukjes te publiceren. Tot slot zullen ook meer en meer (ex-)medewerkers het genre gaan beoefenen.

Vraag: Is het geen illusie van de PR-beoefenaars te denken dat het fenomeen kan aangestuurd of gestroomlijnd worden? Zullen PR-professionals niet moeten leren leven met toenemende meerstemmigheid in de opinievorming en berichtgeving en de afnemende mogelijkheid om die te beïnvloeden, te 'managen'?

Marc Ernst