Een rondleiding op Hertoginnedal

Het is niet allemaal stijfdeftigheid in Hertoginnedal. Het is ook een oord van pikanterieën, zoals de deelnemers aan de Brusselse Monumentendag leerden. Veel deelnemers, die meteen in twee kolommen werden gezet: links de Walen, rechts de Vlamingen.

Hertoginnedal, waar ze nu al maanden aan het zwoegen zijn op de vorming van een nieuwe regering. Waar de spanningen tussen Frans- en Nederlandstalig België hoog oplopen. Dit is de plek om te kijken hoe ver je raakt als Vlaming.

'Ik niet spreek de Vlaams, maar mij collegin daar wel', antwoordt de eerste hostess op onze vraag naar de zaal waar Leterme en co al weken zitten te vergaderen. (...)

Ondertussen zijn in de rij Vlamingen kwade woorden over de Brusselaars te horen. 'Ik heb het moeilijk met die Brusselse madammekes die bij de bakker aan de kust altijd maar voorkruipen', zegt Josiane Bouveroux. Ze is met haar vriendin Gilberte Neven uit Hasselt gekomen. 'Speciaal om Hertoginnedal eens te zien'. (...)

'Pas de photos', blaft een hostess. Eén van de Vlaamse bezoekers gebaart dat hij het niet verstaat. 'Wat zegt u juist mevrouw?' Weer antwoordt zij in het Frans. De Vlaming neemt rustig meer foto's. 'Als ze ons hier al niet meer in het Nederlands kunnen terechtwijzen, dan moeten we niet gehoorzamen'.

'Don't stand on the grass!' Nu worden we zowaar in het Engels afgeblaft. Deze hostess probeert nog iets in het Frans, maar dat lukt niet. Maar waarom in het Engels? 'Deze dag kadert in de viering van 50 jaar Europa. Engels is de Europese voertaal'. Ah bon.

Paul Demeyer in Het Nieuwsblad Op Zondag, 16 september 2007