Feest op de Belgische ambassade in Parijs

In Frankrijk volstaan een borrel en bitterballen niet als je zaken wil doen. Een doodgewone cocktailparty met slechte champagne en een broodje kaas: daar doe je niemand een plezier mee. Franse journalisten en captains of industry zouden dat als een belediging beschouwen. Je moet er middelen tegen aan smijten. (...)

Kan ik nee zeggen als een Belgisch minister mij vraagt een receptie te organiseren wanneer hij in Parijs is? Ik kan toch onmogelijk antwoorden: 'Sorry, ik wil wel, maar het geld is op!' Enfin, de minister van Defensie (André Flahaut, red.) heb ik verschillende keren moeten teleurstellen. Als ik meer uitgeef dan het budget dat mij ter beschikking wordt gesteld, pas ik het verschil zélf bij: uit eigen zak, zoals dat zo mooi heet in het Nederlands. (...)

Er wordt heel wat onzin verkocht over mijn feestjes. Weet u hoe een privéfeestje in Parijs verloopt? De genodigden nemen een flesje champagne mee, en de gastheer zorgt voor een buffet campagnard of een barbecue in de tuin, als het weer meezit. Voor de rest drinken we een paar flessen roséwijn van tussen de 5 en de 8 euro. En dat is het. (...) En wat betreft de seksfeestjes: compleet belachelijk! (Leunt achterover) Wat bedoelt men? Partouzes? (...) Ik heb nooit, maar dan ook nooit, een beroep gedaan op mannelijke prostitués, als die al zouden bestaan. (...)

Ik ben in april 2005 ambassadeur geworden, ik heb hier dus bijna drie jaar gezeten. Ik ga niet ontkennen dat het een prettige tijd was, maar het was ook een nuttige tijd: ik heb België een nieuw imago geschonken in Parijs. Mensen die hier al decennia geen voet meer hadden binnengezet, heb ik ervan kunnen overtuigen om weer naar de ambassade te komen. Serge Dassault en Didier Pineau-Valencienne, bijvoorbeeld. [Twee industriëlen die veroordeeld zijn door het Belgisch gerecht?!?] 't Is toch een succes dat zij hier na al die jaren weer over de vloer komen? De grote Wiedergutmachung met twee van de belangrijkste industriëlen van Frankrijk. (...) Feit is dat die mensen zwaar wegen in Frankrijk. (...)

Het einde van België is mijn ergste nachtmerrie, dat begrijpt u wel. Maar als het gebeurt: denkt u dan niet dat ik het perfecte profiel heb [voor de post van Waals ambassadeur in Vlaanderen]? Ik ben geboren in Vlaanderen, spreek de twee talen en ik heb relevante ervaring. Ik zou een geloofwaardige kandidaat zijn.

Pierre-Dominique Schmidt, ontslagnemend ambassadeur van België in Parijs, geïnterviewd door Tom Pardoen in Humo, 9 oktober 2007