Koning in onmin met grootste partij

Mark Grammens heeft het bij het rechte eind. Het Hof (van Ypersele de Strihou) heeft het vorstenhuis en het land een zeer slechte dienst bewezen met het aansturen op en finaal afdwingen van een anti-Vlaamse regering onder leiding van de PS. De verkiezingsuitslag van juni 2010 verschafte immers de mogelijkheid tot een neutralere, veiligere positie van het vorstenhuis en een aanzet tot een meer ‘confederalistische’ hervorming. Dat was zeker niet makkelijk geweest maar nu zitten de Saksen-Coburgs volledig knel. Dat zal hen zuur opbreken in 2014.

In het vraaggesprek met Bart De Wever in De Standaard van zaterdag 2 februari 2013 komt dit tot uiting.
De journalist stelt volgende vraag: “Als de koning u na de verkiezingen van 2014 uitnodigt, gaat u dan nog?”.
Waarop De Wever zegt: “Ik kan niet over de toekomst spreken. Alles hangt van de kiezer af.”
De journalist: “U zegt niet bij voorbaat dat u zeker zal gaan.”
De Wever: “Dat hangt er maar vanaf wat het Paleis voor ogen heeft. Ik heb geen zin om nog eens een match te spelen met een arbiter, die systematisch tegen ons fluit. En ik ga niet meer met andere partijen in een kasteel zitten zonder eerst de premissen af te spreken. Anders ben je verloren. Herman Van Rompuy heeft ooit gezegd dat de Vlamingen maar eens moeten weigeren om een federale regering te vormen. Ik heb dat nooit gezegd maar Van Rompuy is wel een verstandig man.”

Wat De Wever voor ogen staat wordt duidelijker in de column, die hij in De Standaard schrijft naar aanleiding van het overlijden van professor Robert Senelle op 13 februari 2013.
Maar bovenal was Senelle een man met een uitgesproken en opmerkelijke visie op de Belgische staatsstructuur. Voor Senelle was België veel te complex. Een onvolmaakt land met een onvoltooide staatsstructuur. In zijn laatste boek The road to political democracy – een verzameling van de belangrijkste teksten over democratie van Plato tot Amartya Sen – schreef hij voor mij een opdracht over het ‘bijna federale België'. Want dat was het volgens hem. Ons federalisme was in zijn ogen geen federalisme. Wilde België als land overleven – en dat was de uitdrukkelijke wens van professor Senelle – dan kon dat enkel als het zich omvormde tot een echte federatie. Een land bestaande uit twee autonome deelstaten – Vlaanderen en Wallonië – met een eigen sociale zekerheid en fiscaliteit. Daaronder moesten er twee subgewesten komen: het Duitstalige gebied en Brussel.

Vervolgens stelt De Wever hier tegenover het plan van Magnette. Het plan van Magnette, vroeger was het dit van Moureaux, is een soortement confederalisme met 2 deelstaten: Vlaanderen en WalloBrux, waarbij Vlaanderen ten eeuwigen dage voldoende transfers ter beschikking stelt om Wallobrux financieel te redden. Het is een nep-confederalisme zoals we nu een nep-federalisme kennen zonder verantwoordelijkheid en verantwoording.
De franstalige minderheid in dit nep-confederale België blijft dan verder de leiding behouden in nog betere geopolitieke omstandigheden, die mocht het mislukken hen internationaal recht geeft op Wallonië en geheel Brabant.

De Wever besluit echter met een waarschuwing:
Maar het zou natuurlijk ook kunnen dat Magnette zich vergist in de houding van de Vlaamse democratie tegenover de PS-visie. Want wie de Vlaamse gemeenschap geen rol meer wil geven in de hoofdstad en droomt van een nieuwe Waals-Brusselse natie met de Brusselse Vlamingen als voetnoot, denkt feitelijk in post-Belgische termen. Voor Senelle was het alleszins duidelijk wat er moest gebeuren indien België niet in de richting zou evolueren zoals hij die voorzag: dan moest Vlaanderen zich door middel van een meerderheid in het Vlaams Parlement uitroepen tot autonome deelstaat.

 http://www.standaard.be/artikel/detail.aspx?artikelid=DMF20130225_00483233

Conclusie 1: Als het de N-VA meezit in 2014 en in het Vlaamse Parlement een dusdanige meerderheid uit de bus komt, die het Senelle-scenario mogelijk maakt, dan wordt dit laatste zeker niet uitgesloten. 

Conclusie 2: Mark Grammens zit er rats op.

@Marc Huybrechts: "het is ALTIJD goed dat politieke macht versnipperd of verdeeld is".

Vind je het Belgische kiessysteem dan beter dan het Amerikaanse, het Britse of het Franse, waarbij kiesdistricten via het "winner takes all" aan verkozenen worden toegewezen, wat in de praktijk tot een twee- of driepartijenstelsel leidt, in tegenstelling tot de versnippering in België waar er in elk landsdeel een vijftal relevante partijen kunnen overleven?