De erkenning van het
zelfbeschikkingsrecht van de mens houdt ook de erkenning in dat een mens het recht heeft om, in geval van ondraaglijk lijden bij een terminale ziektesituatie, zelf te beslissen om een einde te laten stellen aan zijn leven. Althans, dat is
mijn mening. Niet iedereen is het daarmee eens, en de meeste
tegenstanders opperen vanuit een religieuze overtuiging de stelling dat niet de mens, maar een Opperwezen meester is over leven en dood. Nederland en België hebben op het gebied van
euthanasie de meest vooruitstrevende
wetgeving ter wereld. Zondagavond zond de Poolse commerciële satellietzender
Polsat een documentaire uit over euthanasie in Nederland. In de uitzending kwam mijn goede vriend, de Oostendse arts
Philippe Schepens, uitgebreid aan het woord. Goede vrienden verschillen wel vaker met elkaar van mening, zo ook over euthanasie. Dr. Schepens is als bestuurslid van de
Pauselijke Academie voor het Leven en als secretaris-generaal van de
'World Federation of Doctors who Respect Human Life' een uitgesproken tegenstander van euthanasie. Philippe Schepens is in diverse Internet-nieuwsgroepen bekend onder zijn strijdnaam "
Fustigator". De programmafragmenten waarin hij aan het woord kwam, plaats ik hier online (
fragment 1,
fragment 2,
fragment 3,
fragment 4 - alle fragmenten in Windows Media 9 formaat, ongeveer 700 kilobytes per fragment). Wie de volledige uitzending wil bekijken (55 megabyte, 35 minuten) kan ze
hier downloaden. Waarschuwing vooraf: de hele uitzending is in het Pools, de interviews zijn gedubd, en er zijn geen anderstalige onderschriften.
Artikels
Reacties
Fustigator
vrijdag, 26 maart, 2004 - 08:50Twee kleine verfijningen in een overigens zeer gecondenseerde en even geslaagde tekst van Luc van Braekel hier: 1. Als iemand een einde aan zijn leven wil stellen, is dat eigenlijk voor zijn rekening, al meen ik dat de meeste zelfmoordenaars of mislukte zelfmoordenaars in depressie verkeren, en dat deze conditie prioritair moet worden verholpen zonder de persoon in kwestie te "moeten" doden. Ook ben ik tegen het feit dat de wetgever de artsen inschakelt in het "werk des doods" om mensen doelbewust met voorbedachte rade van kant te maken. Wij, artsen, hebben geen juridische recht op leven en dood van de mensen. Nu gebeurt het op vrijwillige basis dat een arts zoiets doet, straks wordt dat "aanvaardbare goede geneeskunde" en wie weigert loopt kans om geen aanstelling in ziekenhuizen te krijgen en dies meer.
2. Ik ben tegen het doden van mensen dmv "medische" kunstgrepen en door een arts geperpetreerd, omdat dit tegen alle idealen van de *genees*kunde indruist. Dit heeft niets met religieuze motieven te maken, ook als haast alle godsdiensten tegen het doelbewust doden van mensen met voorbedachte rade zijn. Het is een kwestie van maatschappijkeuze en het te maken onderscheid tussen menselijke geneeskunde en veterinaire geneeskunde. Men maakt dieren die lijden af, niet mensen. Ik ben de eerste om mensen uit hun lijden te verlossen: maar wèl door hun lijden te doden, niet de mensen zelf.
Stockman Lieven
vrijdag, 26 maart, 2004 - 13:49Dat grote waardering heb voor Dr Philippe Schepens is voor velen geen geheim
En ik begrijp voor honderd procent zijn standpunt in verband met euthanasie
Ik bezie het als patiënt, Ik liep enkele jaren terug gebogen onder een zware depressie
Met de daaraan verbonden suïcidale neigingen. Dat is geen uitzondering, dit is regel Zelfmoordneigingen zijn een symptoom bij een depressie.
Er is een verschil, tussen een uit het leven willen stappen door ondragelijk lijden en eruit willen om de uitzichtloosheid van het leven. Zoals alcoholisten, drugverslaafden, depressies.
Die mensen willen in principe niet dood maar willen uit het leven dat ze op dit ogenblik
leiden. Een leven dat geen perspectieven meer bied, alleen ellende voor zichzelf en hun naasten, voor zover ze die nog hebben.
De vierduizend zelfdodingen die we kennen in België zijn mensen uit die groep, nochtans
zou er bij veel van die mensen een oplossing mogelijk zijn indien er op tijd zouden reageren
op de roep naar psychische hulp.
Ook heb ik begrip dat het uit het leven stappen voor de sommige mensen, waarschijnlijk
de beste oplossing is. Waar ik met enige terughoudendheid mijn vriend tegenspreek
bernard
vrijdag, 26 maart, 2004 - 18:03Ja, humanist zijnde, aan het zelfbeschikkingsrecht van de mens. Zo kort kan een commentaar zijn.
Nu toch even controversieel : waarom zou een mens tot superieure zelfkwelling moeten verplicht worden?
Visual Hugo
zaterdag, 27 maart, 2004 - 03:43Er worden hier twee dingen grondig door mekaar gehaald. Ten eerste zelfdoding bij overigens "gezonde" mensen, en ten tweede de "goede dood" zoals door de euthanasiewet beoogd.
In dit laatste geval gaat het om terminaal zieken, waarvoor de ernstige geneeskunde geen enkele hoop meer biedt. En zieken die in hun laatste onherroepelijke levensdagen heel erg lijden. Dat lijden kan je verminderen met palliatieve zorgen, de dood uitstellen kan je niet.
Het is een groteske vorm van demagogie die twee vormen van levensbeeindiging met mekaar te willen vergelijken.
Stockman Lieven
zaterdag, 27 maart, 2004 - 09:47Hugo ik schreef:
“Er is een verschil, tussen een uit het leven willen stappen door ondragelijk lijden en eruit willen om de uitzichtloosheid van het leven”
Ik beoogde alleen het psychische lijden, dat erger kan zijn normale pijnen en waar geen medicatie voor bestaat. Vandaar het grote aantal zelfdodingen.
Het is geen aanval op de mening van Fustigator, nog een pleidooi voor euthanasie .
Maar het onbegrip dat er over het algemeen is bij mensen die uit het leven willen
door psychisch lijden. Dit wilde ik eens verduidelijken
Wat me niet gelukt is
Fustigator
zaterdag, 27 maart, 2004 - 12:13Wat Lieven Stockman zeer terecht aanhaalt is het verschil tusen het physieke lijden en het psychisch lijden.
Natuurlijk kunnen allebei tot zelfmoordneigingen en zelfs zelfmoord leiden, omdat beiden op hun manier als "ondraaglijk lijden" kunnen ervaren worden. Dat er verschil is tussen beiden gaat niemand betwisten, en Lieven Stockman zegt het zelf zeer goed: er zijn in beide gevballen oplossingen mogelijk als men op tijd ingrijpt. Is dat niet een van de doeleinden van de geneeskunde en aanpalende medicale en psychologische beroepen? Heel onder roeping is, buiten het genezen, ook het ondragelijke karakter van zowel physieke als psychisch lijden dragelijk te maken als genezing er niet (meer) in zit. Dan vervalt de wens naar zelfvernietiging vanzelf. Als Lieven Stockmans in zijn laatste zin zegt dat ie begrip voelt voor sommige mensen die uit het leven willen stappen, mag hij ervan overtuigd dat ondergetekende dat ook heeft, en nooit met een boze vinger naar een al dan niet succesvolle gezelfmoorde persoon zal durven wijzen. Die persoon dacht op dat ogenblik dat dit de beste oplossing was voor zijn ondragelijk probleem. Jammer dat we deze mens van tevoren niet konden helpen met andere oplossingen!
Maar, psychisch of physisch ondragelijke lijden, zijn beiden voor het medisch beroep een aansporing om als arts of para-medicus zichzelf in hulpvaardigheid te overtreffen om, samen met de persoon in kwestie, andere wegen te bewandelen dan het vernietigen van de patiënt.
Fustigator
zaterdag, 27 maart, 2004 - 12:30Op humanist Bernard zal ik kort zijn, al is dat ietsjes minder kort dan zijn bijdrage:
Aan het zelfbeschikkingsrecht van de mens zullen wij als arts niets tegen kunnen noch zelfs willen inbrengen. Maar als mens , vraag ons niet om ons ten dienste te stellen van de wil, in vele gevallen een opwelling, van de persoon, in plaats van te dienste gesteld te worden van zijn gezondheid en zijn welzijn in 't algemeen.
Artsen zijn geen executanten van de wil van de mens, maar zijn er om de mensen te helpen beter te leven. Wil iemand van de aardoppervlakte verdwijnen, dan moet ie dat niet aan de beoefenaars van een beroep vragen, wiens roeping juist het tegenovergestelde is van de beul. Artsen en paramedici zijn ten dienste van het betere leven van de mens.
Fustigator
zaterdag, 27 maart, 2004 - 12:43In mijn opinie is Visual Hugo wat snel gaan redeneren en veel te kort door de bocht gaan besluiten. Laten we maar hopen dat er in ethiek geen flitspalen zijn.
Zijn beschouwing over de euthanasiewet zoals die is gestemd geweest zijn wel juist, maar men vergete niet dat dit een nieuwe norm heeft ingeluid: namelijk dat een mens nu helemaal legaal een ander mens mag doden onder welbepaalde omstandigheden. Dat die omstandigheden wettelijk kunnen en onvermijdelijk zullen veranderen is sedert enkele maanden duidelijk, toen Karel de Gucht in december jl aankondigde ("De Gucht werkt zelf aan euthanasievoorstel" door Guy Tegenbos De Standaard 30/12/2003 ) een nieuwe wet te bekokstoven waar euthanasie eveneens voor minderjarigen en demente personen van toepassing zou kunnen worden. Ook zijn in Nederland artsen die mensen met puur psychisch lijden uit hun nood hebben "geholpen" en vrijgesproken zijn geweest door een hogere rechtbank (o.m.Dr Boudewijn Chabot ten koste van patiënte Nelly Boomsma te Assen)
We gaan duidelijk in de richting van "euthanasie op eenvoudige en gewone aanvraag". De bijdrage van humanist Bernard hier hoger wijst trouwens heel duidelijk in die richting.
Beweren, zoals Visual Hugo het doet, dat het een groteske vorm van demagogie is, om zelfmoordneigingen met de doodswens van een stervende met elkaar te vergelijken , is niet redelijk. Dit omdat in beide gevallen de mensen hun toestand als uitzichtloos beschouwen, en "er genoeg van hebben". Lieven Stockman heeft dit onderscheid op zeer treffelijke wijze toegelicht. In deze beide gevallen is het naar mijn bescheiden mening de taak van de arts en paramedici om tot het laatste ogenblik, het leven van de mens zo zinvol een aangenaam voor de persoon in kwestie te pogen te maken. Wat voor de stervenden in de afdelingen voor palliatieve zorgen haast altijd met een zeer groot succes lukt. Deze benadering lijkt me beter in lijn met de finaliteit van het medisch beroep, en strekt tot meer vertrouwen vanwege de zwaar zieke patiënt als ie in handen komt van artsen en medisch personeel: hij weet dan tenminste met 100% zekerheid dat, als hij minder bewust zal zijn, hij bijvoorbeeld niet "per abuis" van kant zal worden gemaakt , omdat een arts zo heeft besloten, met instemming van de familie. Want een vooraf getekend briefje met een doodswens onder welbepaalde omstandigheden, houdt geen rekening met mogelijke gedachten veranderingen van de ondertekenaar naderhand. En uit ervaring weten de artsen dat iemand die zwaar ziek is vaak helemaal anders reageert tov de dood als iemand die gezond is.
Trabka Barbara
zondag, 28 maart, 2004 - 22:15De Poolse docu over euthanasie bestaat uit drie delen.
1) Euthanasie doormiddel van “ het zelf “ innemen van medicatie. Zelfmoord!
2) Actieve euthanasie.
3) Euthanasie bij kinderen.
Euthanasie door zelfmoord, van deze vorm neem ik aan dat er “ misbruik “ kan gemaakt worden door artsen, en familie. Je kan namelijk “ alle “ patiënten om het even wat “ laten “ toedienen.
Actieve euthanasie zou IMHO in veel gevallen sneller moeten kunnen.
Heel wat artsen zien de noodzaak van het euthanaseren niet in! Als verzorgende heb ik al heel wat palliatieve zorgen verstrekt. Steeds heb ik moeten concluderen dat het voor de patiënt en zijn familiale omgeving ondraaglijk is om dag en nacht voor een “ kamerplant “ in te staan.
De meeste patiënten hebben een ondraaglijk lijden, worden kunstmatig gevoed, moeten x maal per dag ververst worden, en leven tussen hemel en aarde. Iedereen uit de omgeving weet het en ziet het behalve de arts(en), die twee maal per week op bezoek komt om uit te leggen dat het “ voor ieder moment kan zijn “.
Het verlengen van leven en het ondraaglijke leed is IMHO een schending van de mensen rechten! De diverse morfine derivaten kunnen de pijn verzachten, maar zal geen enkele kwaal genezen. En dat is de essentie van het probleem…. Geen enkele patiënt zal genezen, wanneer een arts weigert om actief aan euthanasie mee te werken.
Daarbij stel ik mij dan de vraag, of de sociale zekerheid de kosten, die voortvloeien uit de weigering tot euthanasie van een arts, nog moet dragen.
Trabka Barbara
zondag, 28 maart, 2004 - 22:21Aan Fustigator op Humanist Bernard.
Hoe kom je erbij, de vraag tot levensbeeindiging van een op sterven liggende patiënt, een "Opwelling " te noemen?
Trabka Barbara
zondag, 28 maart, 2004 - 22:42De euthanasiewet zou best uitgebreid worden met :
Art. 417bis. … 3° onterende behandeling : elke behandeling die in de ogen van het slachtoffer of van derden een ernstige krenking of aantasting van de menselijke waardigheid uitmaakt. (Strafwetboek)
Het kan toch niet dat een patiënt afhankelijk is van de " goodwill " van een arts. Wie heeft daar baat bij?
Bernard L
maandag, 29 maart, 2004 - 19:59Enkel even dit: alle problemen hebben recht op goed doordachte, evenwichtige oplossingen. In dat "doordenken" mogen ook religieuze overwegingen meespelen (het zou te gek zijn dat bijv. atheistische overwegingen "voorrang" krijgen, alsof de ene niet-falsifieerbare hypothese superieur zou zijn aan de andere).
Wat mij het meeste stoort in typische euthanasie-debatten is dan ook, enerzijds religieuzen die alle gezonde verstand aan de kant zetten in naam van hun religie - maar anderzijds ook: niet-religieuzen die over leven en dood spreken alsof euthanasie "maar normaal is" en dat men daar "niet moeilijk over moet doen" en dergelijks. Ik vind beide precies even erg.
De laatsten zouden wel vaker eens mogen bedenken dat dokters altijd het leven gediend hebben, niet de dood. Dat moet je niet plots in de 20e/21e E radikaal willen omkeren.
Fustigator
dinsdag, 30 maart, 2004 - 21:07Aan Barbara Trabka drie bemerkingen:
1. Over "Het verlengen van leven en het ondraaglijke leed als schending van de mensen rechten". Daar ben ik het roerend mee eens. Maar het weigeren om over te willlen gaan tot euthanasie is niet instemmen met het artificieel willen verlengen van iemands eindigend leven. Het is gewoon het eindigende levensproces laten verlopen op eigen tempo, mits inachtname van het oplossen van de problemen die het sterven ondragelijk maken voor de stervende.
Euthanasie is integendeel het leven van iemand drastisch inkorten door die persoon doelbewust en met voorbedachte rade te doden.
2. Over "opwelling": Ik kom er aan om dit zo te noemen omdat ik dat zelf bij mensen ervaren heb: ze geraken plots of geleidelijk aan hopeloos omdat er geen uitweg meer is in hun ogen voor hun zware fysische of psychische problemen. Daarom is ook de taak van de medewerkers in de afdelingen voor palliatieve zorgen om aan die problemen zo veel mogelijk hulp te bieden en terug wat rust zo niet levenslust aan de stervenden of zwaar zieken te geven.
3. Over art. 417 bis kan ik kort zijn: iemand doden is mensonterend, omdat de doder van een levende persoon een lijk maakt, dat vlug onder de grond moet worden gestopt of in de oven verbrand moet worden.
Fustigator
dinsdag, 30 maart, 2004 - 21:15Reactie op Bernard L. :
Zijn houding tov het artsencorps deel ik volkomen.
Als mensen euthanasie verwerpen op religieuze gronden, dan geldt dat vor de mensen van hun strekking, en moeten ze niet moeilijk maken tov andersdenkenden.
Persoonlijk verwerp ik euthanasie uit medisch-ethische gronden, omdat ik tegen het doden ben van mensen: ik vind het namelijk een schending van de mensenrechten. Dit zelfs als ze d'er mee instemmen, omdat ik als arts van oordeel ben, dat iemand die pertinent vraagt om gedood te worden eigenlijk licht "geestesverstoord" is, zelfs als het voor begrijpelijke redenen is dat ie dat vraagt. Omstandigheden kunnen bij anders heel normale mensen zo'n gestoorde reactie geven, omdat de problemen door deze persoon als zeer erg en onoplosbaar lijken. Aan ons artsen en para-medici om die mensen <anders> te helpen dan door ze te doden. Dit laatste geeft wel 100% zekerheid dat de problemen opgelost zijn, maar de "collateral damage" is wel dat een mens, een persoon *vernietigd* wordt. Dit laatste vind ik onaanvardbaar, en nog minder aanvaardbaar voor een arts als voor een ander mens.
mimi.camberlin
vrijdag, 25 september, 2009 - 15:12helft en verlicht het lijden van eeen ander. RESPECT voor