De Gucht op buitenlandse zaken

Louis Michel slijt momenteel zijn laatste uren als Belgisch minister van Buitenlandse Zaken. In vijf jaar tijd heeft hij talloze regeringsleiders tegen zich in het harnas gejaagd, hetgeen het gezag van België geen goed gedaan heeft en onze strategische positie verzwakt heeft. Italiaanse regeringskringen beantwoorden zelfs geen telefoons meer van Belgische regeringsleden, de relaties met de VS zijn slechts pro forma weer goed, en de Britten stelden een veto tegen Verhofstadt als commissievoorzitter. Dat krijg je als je een olifant als Big Loulou de prorseleinwinkel van buitenlandse zaken laat bestieren, en als de premier enthousiast mee supportert. Terwijl Michel zijn verontwaardiging over rechtse politici als Pinochet, Haider, Berlusconi en Bush uitschruwelde, ging hij beaat handjes schudden met extreem-linkse dictators in Cuba, Vietnam en Congo. Er was wel degelijk een tussenweg mogelijk tussen enerzijds deelnemen aan de oorlog in Irak en anderzijds als lilliput-staat het wereldgeweten willen spelen en als Navo-freerider de grootste wereldmacht de les willen lezen en hem bovendien actief te dwarsbomen, maar die tussenweg wou Louis Michel niet zien.

Louis Michel wordt nu opgevolgd door Karel De Gucht. Een goede zaak? Slechter dan Michel kan haast niet. Positief is dat Karel De Gucht de drijvende kracht was achter de aanpassing van de genocidewet, waarbij politici als Bush, Powell en Sharon voor Belgische rechtbanken gedaagd werden wegens vermeende misdaden tegen de mensheid. Maar we blijven op onze hoede. In De Zevende Dag van 23 februari 2003, nog voor de Amerikaanse troepen Irak waren binnengevallen, nam De Gucht tot drie keer toe de term "Amerikaans imperialimse" in de mond. In zijn boek "De Toekomst is Vrij" definieert hij de Europese identiteit duidelijk in contrast met de Amerikaanse. Daarmee toont hij zich een volgeling van de Franse stelling dat wij maar Europeanen kunnen zijn in de mate dat wij ons afzetten tegen de Amerikanen. Bij een dergelijke opstelling hoort uiteraard ook het belerende vingertje dat de Amerikanen in eigen land "niet goed bezig zijn". In zijn boek verwerpt De Gucht de Amerikaanse visie op het begrip "vrijheid", voor zover die visie neerkomt op het terugdringen van de rol van de staat. Hij noemt dat een "negatieve invulling van het begrip vrijheid". De Gucht is inderdaad een onvoorwaardelijk voorstander van de verzorgingsstaat, en zou de VS-maatschappij dan ook graag in die Europese, socialistische richting zien opschuiven. Voorlopig wijst niets erop dat de Belgische buitenlandse politiek onder Karel De Gucht de rol van slaafse volgeling van de Franse koers zal overboord gooien. Maar we gunnen Karel graag het voordeel van de twijfel.