De wereld volgens Yann

In item 5221 van dit citatenblog 'Franse emigratie naar Quebec' ontmoeten we 'Yann, een Fransman die al 11 jaar in Quebec woont' en die 'klaagt [...] dat hij niet verwittigd was van de bedroevende kwaliteit van de gezondheidszorg [in Quebec]'.

Hij 'klaagt erover dat hij niet verwittigd was'. Ik steek nieuwsgierig het plamuurmes van de intuitie tussen de dichtgeverfde vensterkieren van die uitspraak. Een paar keer wurmen en de wufte walm van oud Europa's attitudes slaat me in het gezicht.

Heeft Yann zijn huiswerk gemaakt voordat hij (uit onvrede?) Frankrijk verliet en de stap zette die zijn leven zou veranderen? Niet dus. Was hij reeds zo ingedommeld door de vanzelfsprekendheden van de verzorgingsstaat van de wieg tot het graf dat het stellen van de juiste vragen niet eens bij hem opkwam? Was hij überhaupt (nog) in staat de juiste vragen te stellen omtrent zijn gezondheid en zijn welzijn na het dagelijks bad van étatisme sinds zijn eerste schreeuw?

Hij was niet verwittigd van de 'gebreken' van zijn nieuwe land dus was enig falen van hemzelf achteraf ook niet zijn fout. Dat was die van iemand anders. Wie had hem moeten verwittigen? Iemand van een dienst met een leuke naam bedacht door een consulent en speciaal met gemeenschapsgeld opgericht door de overheid van het ogenblik om jobs te creëren voor wéldenkende gelijkgezinden (en zo de eigen goed-nieuws-show te helpen bestendigen)? Yann laat zijn geluk en welzijn afhangen van een gezichtsloos radertje in een fijnvermalende gezichtloze staat.

Als je Yann bij een petit Calva en een Gauloise de vraag zou stellen zou hij ongetwijfeld verongelijkt luid zweren dat de vrijheid hem lief is. La liberté! bien sur, monsieur. Wij breken daarvoor de kasseien van de Champs-Elysées uit als het moet, monsieur. Egalité, fraternité, liberté, wij hebben dat uitgevonden, monsieur (én uitgedragen (met honderdduizenden doden in de oorlogen van de korte Corsicaanse megalomane korporaal als gevolg), we herinneren ons dat in onze contreien ook nog altijd).

Dichter tegen de waarheid is dat Yann en de zijnen kasseien uitbreken om voor het behoud van de knusse kluisters van de verzorgingsstaat te agiteren. Dichter tegen de waarheid is dat de meeste mensen doodsbang zijn voor de vrijheid want met vrijheid komt verantwoordelijkheid. Ook de verantwoordelijkheid voor het falen. Je leven en de verantwoordelijkheid voor je eigen welzijn en geluk op het lijntje wegsigneren aan de staat in ruil voor een beschermd (?) bestaan en van tijd de geneugten van de moderne Circus Maximus is veel gemakkelijker en biedt het voordeel dat je iemand anders de schuld kan geven voor wat misloopt. Het lijkt mij dat de meeste mensen in oud Europa de moed noch de mentale make-up kunnen (willen?) opbrengen om vrij te zijn. ('We hebben het toch zo goed, meneer')

Yann heeft de behoefte gevoeld uit de staat te stappen (hij emigreerde) maar heeft hij wel de moed van zijn overtuiging? Wie is verantwoordelijk voor Yann's welzijn en geluk? Precies. Yann.

RechtsHouden